maandag 30 maart 2015

De verzopen moestuin



Wat was het mooi en wat waren we verwend, misschien een beetje té verwend. Want waar een week of wat geleden de zon mij aardbeien deed kopen bij de kweker, ik mij stortte op mijn sla, andijvie en broccoli des te meer ik nu sta te bidden bij mijn verzopen groentes. Haast met een sip lipje woel ik voorzichtig met mijn harkje de aarde een beetje los, zodat de oppervlakte wat meer lucht krijg en ik het water een beetje probeer weg te laten zakken.


Het is haast triest te noemen maar gelukkig weet de natuur zichzelf vaak te herstellen en hoop ik dat mijn verzopen groenten van nu zich over een week of wat weten te manifesteren als ware 1e klas pronkstukken der moestuin. Dus gun ik ze lekker wat zon, het is per slot van rekening gewoon lente en bij lente hoort mooi weer. Afijn tussen de regenbuien door wist ik toch nog een aardig houthokje te maken, voor wanneer de vuurkorf weer aan kan en de zomeravonden in de tuin doorgebracht kunnen worden.

Ook bracht ik met mijn kleine zus, welke dolgraag tante wil worden een bezoekje aan de huisarts. Helaas kreeg ik hier niet de juiste informatie en ben ik gaande weg de week zelf op onderzoek uitgegaan. Ondertussen kocht ik nog een leuke tweedehands kruiwagen voor als er spruitjes gaan komen. Wie zaait zal oogsten, toch??




zondag 22 maart 2015

Zijn we helemaal bewust geworden...???

Ik was me natuurlijk al een tijdje aan het verdiepen in bewuster leven, zo werden er billendoekjes gemaakt van tricot en hydrofiel zoals u laatst al voorbij zal komen op deze blog, dit omdat ik de kant en klare billendoekjes snoetenpoetsers en dergelijke A. belachelijk duur vind. B. de chemische meuk die in deze doekjes verwerkt word afschuwelijk vind, en C. niet geheel onbelangrijk je die troep na slechts 1 keer gebruikt te hebben rechtstreeks de container in kwakt, en zo de afvalberg ziet groeien. Om over de wegwerpluiers maar te zwijgen.

Nadat ik door goede vriendin Margriet getipt werd over deze blog levenzonderafval.blogspot.nl werden wij beide dolenthousiast. Sinds 1 januari 2015 word  hier in de gemeente het afval gescheiden ingezameld, en iedereen lijkt na een beetje een moeizame start toch zijn weg in de afvalscheiding gevonden te hebben. Leuk natuurlijk, hartstikke leuk zelfs, maar als ik dan kijk naar de berg plastic die alleen ik al verzamel dan gaat er toch iets gruwelijk mis. Dat moet anders en dat kan ook absoluut anders. Dus besloten Margriet en ik het volgende: tot 1 april a.s. maken we onafhankelijk van elkaar een lijst en daarbij behorende foto's van hetgeen wij allemaal in plastic aankopen en gebruiken. Vanaf 1 april houden wij bewust rekening met onze aankopen, deze mogen niet of nauwelijks in plastic voorverpakt zijn. Groentes en fruit halen wij per stuk onverpakt van de markt even als het brood, snoepgoed wat overdreven verpakt is laten wij bewust liggen, evenals shampoo flessen, en noem maar op. Ik moet zeggen dat ik gelijk op de kop in mijn groenten la gedoken ben, alles wat ik aan groentes in huis heb is verpakt in plastic, afschuwelijk. Gelukkig heb ik sinds een week of twee bewust gekozen om mijn eigen groentes te gaan verbouwen, mede om deze shit load aan plastic afval drastisch te doen verminderen. Onze verhalen en avonturen van " op naar een afval vrij leven" kun je natuurlijk op deze blog terug vinden. Het zal natuurlijk hartstikke leuk zijn, dat wanneer je deze post leest, je bij jezelf denkt....''Hey dat is interessant, ik ga dat ook eens proberen en niet alleen proberen maar natuurlijk ook gewoon volhouden,want ja ik vind eigenlijk ook wel dat ik wat minder afval kan produceren want het milieu is inderdaad al genoeg vervuild. Voor degene die dit voorgaande geschreven stukje net in een vleug door zijn of haar systeem heeft laten gaan? Chapeau !!! U heeft gevoel. Lets do it!!!

De onderstaande foto's zijn dan ook niet geschikt voor mensen welke vanaf nu allergisch voor plastic en afval zijn geworden. Waaronder ikzelf. Ik kijk dan ook niet bij het plaatsen van de foto ; ) Margriet dient eveneens haar hoofd weg te draaien.



vrijdag 20 maart 2015

Hoe bijzonder

Alsof het zo moet zijn op deze wel heel bijzondere dag, nu is elke dag natuurlijk bijzonder maar wanneer de samenkomst van de lente en de zonsverduistering samen gaan met het opkomen van de door mij gezaaide groentes nou ja dan zit er wel iets bijzonders in de lucht. Helaas heb ik net als velen met mij deze eclipse niet kunnen zien, meer geluk had ik bij de laatste zonsverduistering in 1999. Samen met kameraad Maarten besloten wij 's nachts na thuiskomst van een zomerkamp met de scouting de volgende dag af te reizen naar Frankrijk omdat de eclipse hier beter te zien was dan in Nederland. Ik belde mijn mams want op dat moment logeerde ik bij Maarten, vertelde haar dat ik mijn tent kwam halen gaf iedereen nog een zoen en we vertrokken naar Frankrijk.

Rond middernacht kwamen wij aan op een camping in het kleine plaatsje Albert, waar we de volgende dag in alle vroegte de tent weer afbraken, op weg nar het Franse Metz, want volgens de media was hier de zonsverduistering het beste waar te nemen. Met nog een flink eind rijden voor de boeg zag ik ineens in de berm een klein zelf gemaakt bordje staan met daarop een flinke pijl naar rechts en de woorden eclipse waarneming plaats. "Doen ?" zeiden we tegen elkaar, en zo gebeurde het dat wij onze reis naar Metz onderbraken en op een klein heuveltje midden in een boerenland met nog een honderdtal mensen al dan niet uitgedost met verschillende lenzen en telescopen hoopten een goed zicht te hebben, dit omdat het op dat moment best bewolkt was. Gewapend met een stukje papier een potlood het digitale klokje en de thermometer ingebouwd in het dashbord van de auto ging ik aan de slag. Helga van Leur zal trots op me zijn geweest vol overgave noteerde ik alles wat ik meemaakte en ik kan u vertellen het werd een hele lijst.

Een kleine opsomming volgt:

  • het tijdstip van het begin tot het einde van de eclipse
  • de daarbij behorende tekeningen, elk stukje verduistering werd geschetst
  • de tempertuursdaling
het stiller worden van de omgeving de vogeltjes de insecten alles ging over op nacht stand, het langzamerhand donker worden de temperatuur die gelijk enkele graden daalt. Waar ik begon met een simpel t- shirtje om dat het gewoon weg warm was die dag greep ik al snel naar een vestje. Terwijl alles in zijn geheel afnam, nam de euforie onder de menigte aanzienlijk toe. Bizar mooi om te zien wat een natuurverschijnsel met een mens doet. Tot in het diepst van hun zieltje geraakt worden door iets wat ze zojuist meegemaakt en ervaart hebben. En ik moet zeggen dat moment wanneer je daadwerkelijk de gehele zonsverduistering ziet en meemaakt is inderdaad fenomenaal te noemen. Dit keer dus gemist door het bewolkte weer, de volgende grote verduistering hoop ik dan toch echt wel weer mee te maken. Vriendinnetje Margriet gaat graag met me mee, haar tent ligt al klaar. Ik daarin tegen moet nog op zoek naar een nieuw eclipse brilletje want ik denk niet dat de laskap van toen tegen die tijd nog functioneert want 12 augustus 2026 is toch nog best wel een eindje weg.

donderdag 12 maart 2015

Moestuin manners


Van de week kocht ik mezelf een halve meter moestuin. Geïnspireerd door verschillende bronnen waaronder de makkelijke moestuin wil ook ik een poging doen tot zelfvoorziening. Mede omdat ik het het meer dan belangrijk vind te weten wat ik eet zonder ziekteverwekkende pesticiden die bij mij al snel roet in het eten gooien. Het idee dat een of andere grote Amerikaanse multinational als Monsanto patent aan wil vragen over op onze groenten en fruit zodat zij deze genetisch kunnen manipuleren en vol kunnen steken met hetgeen waar de honden nog geen brood van lusten vind ik meer dan zorgwekkend, dus ga ik lekker zelf aan de slag. Met dit idee liep ik al een tijdje rond, en nu het mooie weer lonkt dames en heren voeg ik de daad bij het woord. Sinds een tijdje vind ik het steeds leuker om verschillende gerechten te maken, heerlijk als je dan floep zo je tuintje in kunt lopen om verse groenten te oogsten en deze te verwerken in je maaltijd. Ik ben een groot voorstander van vers. 

Nu ik nog druk aan het zoeken ben wat ik precies in mijn "halve meter vers" wil zaaien,( let op een goede voorbereiding vergt wat tijd), volgt hier binnenkort mijn moestuin vervolg.

Foto: dit kleine boertje op haar trekkertje ben ik in mijn vroege begin jaren. Of ik toen al groene vingers had weet ik niet in ieder geval wel vaak een zwarte snoet.

dinsdag 3 maart 2015

Ik plantte, ik naaide, ik zaaide en ik oogstte.

Dierbare herinneringen... 

Met mijn liefste moeder naaide ik vorige week maandag avond wat leuke billendoekjes in elkaar, waar mijn moeder heel erg handig is met spelden, ben ik dat absoluut niet (nog niet) maar dat komt wel verzekerde ze mij. Gewapend met twee leuke stofjes tricot en jersey en met wat hydrofiele luiers gingen wij aan de slag. Ik spelde, mama naaide, ik spelde verkeerd, mama herstelde mijn gespelde en naaide rustig verder. Met enige uitleg over de machine begon ik met angst en beven aan mijn 1e billendoekje, mama naast mij welke voor de support zorgde. Het ging zigzag stekende van mij af, ik vreesde voor mijn vingers en zag al voor mij hoe ik in één simpele beweging mama haar naaimachine aan gort hielp. Op één of andere manier voelde mijn mams mijn angst voor de naald, en bood aan het klusje voor mij te klaren. "Volgende keer proberen we het gewoon nog eens" stelde ze mij gerust. "Je moet het gewoon leren, en dan gaat het straks als vanzelf ". Gelukkig maar want ik wil kosten wat kost zelf de kleding voor mijn kids gaan maken, geen standaard Cars of Mega Mindy shirtjes nee gewoon kei leuke baggyjeans en koddig jurkje. Maar eerst maar eens oefenen op nog een stapel billendoekjes. Voor alsnog presenteer ik u hier de eerste vier doekjes.

Taddaaaaa



En dag later plantte ik wat leuke stekjes in de tuin en al snel volgden ook de narcissen. Nu is het een kwestie van geduld, wat heerlijke zon uren, wat water en veel liefde. Want daar begint het mee liefde, zodat ik straks lekker kan genieten van een kleurrijke tuin en niet alleen ik maar ook de bijtjes de vlinders de vogels en al wat mijn tuin passeert.



Daarna was het tijd om een weekendje bij mijn papa in Overijssel te vertoeven. Met veel te grote laarzen en twee paar sokken aan, baanden wij ons een weg over de landerijen waar zij als kind gewoond hebben. De oude boerderijtjes van zowel de oom van mijn papa  als zijn ouders, mijn opa en oma worden nu nog steeds bewoond, en zijn in de loop der jaren mooi opgeknapt. Zij woonden eigenlijk naast elkaar, zat slecht één huisje tussen. Naast een stuk of wat koeien werden er bij mijn opa en oma ook in de veertig varkens gehouden, en telde het weiland zo'n 8 hectare. De oom van mijn vader had meer grond. eigenlijk waren zowel mijn opa als oma beide van boerenafkomst. Geen wonder natuurlijk dat ik als ukke puk graag met mijn vader mee ging melk halen bij de boer. En ik op latere leeftijd vaak mee hielp met melken bij vrienden die nu nog steeds een grote boerderij hebben. Ook helpen met rooien van aardappels en daarbij met trekker en kipper naast de rooimachine rijden vind ik nog steeds ontzettend leuk om te doen. Boeren roots dus dat is wel duidelijk. 

Enfin wij wandelden samen over dit land en het ene na het andere verhaal bracht mijn vader ten gehore. Zo ook het verhaal dat Opoe ( de oma van mijn papa) een keer op haar kleinkinderen moest passen, terwijl het jongste broertje van mijn vader Gerrit op het dak van de schuur klom en weigerde hier af te komen. Bij thuis komst van zijn ouders kreeg mijn oma te horen dat ze voortaan zelf maar weer op haar kinderen moest passen, omdat Opoe als de dood geweest was dat Gerrit van het dak zal vallen, en zij dan verantwoordelijk was.

Samen herinneringen ophalen, en herinneringen maken dat is wat wij gedaan hebben het afgelopen weekend. Ik zaaide prachtige momenten, en oogstte mooie herinneringen voor later. Dankbaar voor alles wat mijn ouders mij geleerd en meegegeven hebben. En als ik het later net zo kan doen voor mijn eigen kroost, dan teken ik hiervoor. Iemand een pen??



 Papa op hun land van vroeger.




Het huisje op de achtergrond en het land waar we op deze foto overheen lopen behoorde vroeger aan mijn familie toe.