vrijdag 31 juli 2015

Koffie drinken en kleuren kiezen, een goeie combinatie!!!

Omdat ik mezelf beloofd heb in augustus het ledikantje en de commode te voorzien van een lik verf, kreeg ik natuurlijk vandaag last van ongeduldigheid.


Want als ik mezelf iets beloof en het volgens de kalender morgen 1 augustus is word ik tamelijk ongeduldig. Nu heb ik sowieso al weinig geduld als het op tijd aankomt, dus treuzelen komt niet voor in mijn vocabulaire.

Zeker als ik meen dat ik straks tijd te kort kom, iets wat ik mezelf natuurlijk in mijn hoofd haal, dan word mijn lontje klein, heel klein. Ik hou van doorpakken, en wanneer dat niet gebeurt, blijk ik ineens koningin van het korte lontje te zijn. Dus doe ik 1001 dingen op een dag, stoot mijn hoofd, en drink om tot bedaren te komen een kopje koffie.


Wat ik overigens weer combineer met het uitvogelen welke kleuren ik ga gebruiken. Ik had een tijdje geleden al een paar kleur staaltjes meegenomen, maar zojuist moest ik deze op stel en sprong voor de dag toveren om een definitieve keuze te maken. Ik kan u vertellen...HET IS GELUKT!!!


dinsdag 28 juli 2015

Het regent dat het gieterd

Water opvangen op allerlei handige manieren

Gisteren regende het bijna onafgebroken in Nederland, en waar veel mensen nu steen en ben konden klagen, maakte ik dankbaar gebruik van deze ietwat natte dag.

Want gemiddeld valt er jaarlijks zo'n 80.000 liter regenwater op het dak van een doorsnee huis,  met een regenton van 200 liter kun je zo per jaar zeker 7000 liter drinkwater besparen. Door gewoon simpelweg regenwater te gebruiken voor simpele klusjes in de tuin of  voor het wassen van die ietwat te luxe wagen.


Afijn ik plukte mijn oh zo herkenbare groene gieter uit de schuur en stelde deze tactisch op onder een tuinstoel. Na enkele hoosbuien van afgelopen zaterdag had ik al snel in de smiezen dat de gieter zo in een oogwenk gevuld was.

Omdat het overtollige water van mijn tuintafel op de tuinstoel stroomde en ik zo het water op ving, kon ik in no time meerdere volle gieters overgieten in mijn regenton, en de cementkuip die ik een tijdje geleden aanschafte om eveneens water in op te vangen begon ook al mooi vol te raken. Kassa!!!



"Kassa?" ik hoor het u denken."'Hoezo kassa ?". Dat zal ik u eens haar fijn uitleggen. Komt ie.

Waterbesparing op volle toeren

Met de liters regenwater die ik nu opvang, vul ik mijn 10 liter tellende jerrycan voorzien van handig kraantje, welke ik een prominente plaats op het aanrecht gaf.

Telkens wanneer ik mijn handen was, bijvoorbeeld na een bezoekje aan het toilet was ik mijn handen met regenwater uit de jerrycan.

De kraan gaat enkel nog open voor het vullen van mijn glas, ik drink namelijk zo'n twee liter water per dag. En wanneer ik de afwas doe, vang ik alvorens het warme water begint te lopen het koude water op in mijn jerrycan.


Ik gebruik het regenwater niet alleen voor het wassen van mijn handen, ook vul ik de spoelbak van het toilet hiermee. Doodzonde toch om drinkwater te gebruiken om je toilet mee door te spoelen.

Natuurlijk word dit water weer gezuiverd, maar met chemicaliën die niet heel bevorderlijk zijn voor het grondoppervlak. En de energie die nodig is om het water optimaal te zuiveren valt ook niet onder stoelen of banken te steken.


Uiteindelijk ga ik slechts twee keer per week onder de douche, en nee er hangen geen vliegjes rond mijn hoofd, ik was mij aan de wastafel en word overdag niet zo vies dat ik dagelijks gebruik moet maken van een douche beurt, overigs staat tijdens het tandenpoetsen de kraan dicht.

Tevens is het de bedoeling de kleine straks te baden in regenwater, dit omdat regenwater veel zachter is voor het oh zo tere babyhuidje. Trouwens leuk om even te kijken op de site van deze wel heel groene mama, Het groenste gezin van België.

Voor nu kan ik mijn geluk niet op met zowel prachtig zomer weer als een flinke herfst dag, blij met ons 4 seizoenen landje al is het alleen al om de diversiteit, en de besparing die het ons op kan leveren.



donderdag 23 juli 2015

Een ijskoude rectificatie

Kleed u goed aan, want deze rectificatie op mijn laatste post, kan wel een ijskoude zijn. Het zit namelijk zo. Gisteren heb ik na enig wikken en wegen besloten niet verder te gaan met de kliniek waar ik mijn IUI behandeling wilde gaan doen.


Het gevoel klopte niet, en er zijn wat afspraken niet nagekomen. Wat na een telefoon gesprek met de verpleegkundige overigens keurig netjes recht gezet is. Toch heb ik besloten de inseminatie zelf thuis te gaan doen, en mijn gevoel hierbij is opperbest.

Van de week vertelde ik dat ik zeer waarschijnlijk een Dry ice box krijg toegezonden vanuit de Cryos bank in Denemarken waar mijn donor ijskoud staat opgeslagen, klaar om verzonden te worden zodra ik en mijn cyclus het er aan toe hebben. Deze dry ice box zal een temperatuur van -72 graden Celsius bevatten. Ik kan uw eerste gedachte bij het zien van deze temperatuur zowaar raden. 


Na enig puzzelwerk, u weet wel....uitrekenen van vruchtbare dagen, en daarbij de verzending en levertijd vanuit Denemarken, begon ik lichtelijk te panikeren. Zul je net zien dat het kostbare met zorg behandelde en diepgevroren goedje hier gewoon ontdooid aankomt. Néééé..dat moet maar niet, dus vertelde ik mijn zusje over mijn zorgen omtrent de levering.

 "Geef mij je telefoon maar even" zei ze, en als een bekwaam tante in spe besprak ze mijn hele cyclus en de daarbij behorende zorgen omtrent de dry ice box welke drie dagen gekoeld blijft, alvorens er een ontdooiing intreed, met een vriendelijke vrouwelijke vertegenwoordiger van Cryos Denemarken.


Deze uitermate vriendelijk mevrouw stelde voor om een stikstof tank te bestellen, welke 7 dagen diepgevroren blijft, en je na het hele gebeuren gewoon retour kunt zenden naar Denemarken. Zo kom je niet in de knoei met vruchtbare dagen, en de levertijd vanuit Denemarken.

De temperatuur van deze stikstof tank lieve mensen, en daarbij gelijk mijn ijskoude rectificatie op de vorige post bedraagt maar liefst -196 graden Celsius. En daar doe ik het voor. Gewoon ijskoud de beste!!!



dinsdag 21 juli 2015

Met mijn neus in de boter.

Als kind al vertoefde ik graag op de boerderij. Als mijn vader zei:'' Ik ga melk halen bij de boer" wist ik niet hoe snel ik in de auto moest springen, want dit wilde ik voor geen goud missen. De oprijlaan van de boerderij vond ik als kind al imposant, indrukwekkend vond ik het het.

Ik zie mijn vader nog altijd de auto parkeren tussen de beide stallen. Het dichts bij de melkstal, want daar stond de melktank. Terwijl hij zijn emmertje vol liet lopen, ging ik op avontuur. Als ukkepuk baande ik mij een weg tussen die koeien.

Spannend vond ik het, maar ik kon het niet laten om steeds iets nieuws te ontdekken. Op één of andere manier vond ik het fascinerend. Logisch natuurlijk dat ik in de jaren daarna vaak op de boerderij van vrienden te vinden was.

En vanmorgen dacht ik zomaar..."ik ga naar de boerderij, even kijken hoe het ze daar vergaat" Ik had al enige tijd beloofd om eens langs te komen, zeker omdat de bevriende boeren van toen nu verhuisd zijn naar de polder achter ons dorp.

Omdat ik weet dat je altijd welkom bent, sprong ik op mijn Vive la velo, in het kader van de Tour de France, en trapte op mijn fiets alsof mijn leven ervan af hing.

Dit keer geen juichende mensen massa, vol behangen met vlaggen, en fotocamera's, maar een stil landschap. Het enige wat hier wuifde waren de tarwe aren, hele akkers vol. En ik genoot. Met als eindbestemming de Nieuwlandse weg.


En het kon niet beter, mijn bezoek aan de boerderij van deze lieve vrienden werd dubbel en dwars beloond. Het moest gewoon zo zijn, want al bij binnenkomst in de stal zag ik twee voorpootjes hangen. Die moet ik zo even helpen afkalven zei mijn vriend de boer.''Jippie" dacht ik.

"Maar ik moet eerst even twee koeien insemineren." knoopte hij eraan vast. En daar ging ik...ik was niet te stoppen, vertelde honderd uit over mijn inseminatie plannen, de donor en alles wat er bij komt kijken.

Ondertussen waren er al twee verschillende rietjes uit de stikstof tank gehaald, om deze op kamertemperatuur op te laten warmen. De nodige gegevens werden genoteerd, en de boer liet mij nog een keer voelen hoe koud het in een stikstof tank is.


Grappig want als ik straks voor zelf - inseminatie kies krijg ik waarschijnlijk een soortgelijk iets thuisgestuurd. Een dry ice box, waarvan de temperatuur -72 graden Celsius bevat. En ook mijn rietje moet een minuut of 20 op kamertemperatuur bij komen. Natuurlijk had ik al meerdere inseminaties meegemaakt op de boerderij, maar dit was bijzonder.


En toen ik de boer vroeg of de inseminaties vaak goed aflopen, met een zwangerschap als gevolg, zei hij dat sinds hij vaker zelf insemineert de percentages zwangerschappen gestegen zijn.

Toen ik hem vroeg hoe dat kon, zei hij "Timing Louise" en keek daarbij mijn kant op. Ik wist genoeg, en bedankte deze vriend in gedachten.

Met twee inseminaties achter de rug, was het nu de beurt om vroedvrouw te spelen. We dreven met ons drieën de aanstaande moeder voorzichtig naar het hek, om haar zo middels een tangverlossing te helpen, ook dit had ik vaker gedaan.

En terwijl de vriendelijke boer zijn werk deed, ik de foto's knipte, zei de vrolijke meneer naast mij " het lijkt wel een bevalling met zo'n zuignap.

Ik vertelde tijdens het foto's knippen door dat ik ook via een tangverlossing geboren ben, en dat mijn moeder later vertelde dat ze zich net een blik sardientjes voelde.


Twee tellen later werd er een prachtig stierkalfje geboren, ik maakte het neusje voorzichtig vrij van slijm en bloed, stak mijn hand in zijn kleine bekkie, en riep "Welkom op de wereld kleine vent". ''En zo is het maar net" zei de vriendelijke man.


Bizar leuk om in een half uurtje tijd zo bewust met het leven bezig te zijn, waar je het ene moment aanwezig bent bij een bevruchting, sta je het volgende moment een nieuw leven op de wereld te zetten. En dat alles in een handomdraai. Ik kreeg de lege rietjes van de inseminatie mee naar huis, om straks eens te vergelijken, en voelde me dolgelukkig dat deze lieve boer zo mee leeft. Beter als dit kon mijn dag niet beginnen.




dinsdag 14 juli 2015

Over doekjes en broekjes.

Natuurlijk probeer ik mijn ecologische voetafdruk en die van mijn kindje straks zo klein mogelijk te houden. Gewoon omdat ik simpel weg vind dat wij met zijn allen belachelijk veel consumeren, tenkoste van inderdaad het milieu, het klimaat en onze leefbaarheid.


Natuurlijk wist ik vanaf dag 1 dat zodra er zich hier een kleine voordoet, deze net als ik destijds gewoon een wasbare luier zal dragen. En omdat ik sinds enige tijd een kei geworden ben in het afstruinen van leuke sites, kwam ik gister tot mijn grote blijdschap een site tegen welke mijn hart weer even sneller deed kloppen, en de ecologische voetstap van mijn kleine gelijk van maat 46 naar een bescheiden maatje 28 doet slinken.

Geweldig... en daarom wil ik deze o zo leuke site meer dan graag met u delen. Op doekjesenbroekjes vind je echt onwijs leuke eko-logische materialen, van luiers tot draagdoeken, kleding en zelfs geboortelijsten. Handig natuurlijk dat ze er gelijk even een lijstje bij zetten van dingen ik allemaal nodig heb op het gebied van luiers. Gelijk even een kleine opsomming.


  • 20 luiers
  • 4 overbroekjes
  • papieren luier inleggers
  • 4 nacht inleggers.


(afbeelding via doekjesenbroekjes.be)

En zo kom ik de baby en peuter tijd wel door...heeft iemand toevallig nog wel een wasknijper voor op mijn neus, want die kon ik dan net weer niet vinden op de site. 


maandag 13 juli 2015

Wat een regenachtige zomerdag met je doet...

Ik werp een blik om de datum van vandaag. Jeetje 13 Juli...maar als ik naar buiten kijk lijkt het eerder 13 oktober te zijn. Somber en regenachtig, wat totaal niet doet bijdragen aan het idee van een vakantie periode.

Bijna een jaar geleden pakten wij onze laatste spulletjes in, klaar om op vakantie te gaan. Nu krijg ik spontaan zin om bij dit regenachtige weer, mijn creativiteit weer over uren te laten draaien.

Zoals we ook in februari deden. Toen was het koud, regenachtig en donker, nu is het warm regenachtig en donker.

Dus eigenlijk gewoon tijd om dit varkentje eens te doen wassen. En gewoon hartstikke leuk op een rompertje, t-shirtje of longsleeve te doen naaien.

Zo word een speeltje dat ik als baby cadeau kreeg, nu weer verwerkt in iets leuks voor mijn eigen kleine smeerpoets straks.

Ik ga er maar eens aan beginnen zie. Word vervolgd dus.




dinsdag 7 juli 2015

Een wel héél zomers verslagje.

   Het begon als volgt:

Ik incasseerde met gemengde gevoelens het weerbericht welke rechtstreeks in de huiskamer gepresenteerd werd, om hier vervolgens mijn plan uit te trekken, en me volledig over te geven aan wat ons te wachten stond. Hieronder volgt een kort verslag van de eerste wel héél warme zomerse dagen.


Ik drink sowieso al veel water, maar de afgelopen dagen leek ik onafgebroken de kraan open te hebben staan, om zo mijn lichaam te voorzien van de nodige liters vocht. Daarnaast zocht ik als zovelen enige verkoeling in de schaduw, en ik niet alleen
.

Ook kater Baileys wist met de schaduw wel raad liep een pasje minder hard en paste zich volledig aan aan de zinderende warmte.


Ik beschermde mijn moestuintje met een vrolijk gekleurde parasol, en deed ze 's avonds verblijden met een flinke plomp regenwater opgevangen in een ton.

Het was warm héél warm, en ik schonk mijn laatste waterijsjes aan de heren die hier met 35 graden Celsius de wegen in ons dorp van een nieuwe asfalt laag deden voorzien. Zij konden ze beter gebruiken dan ik, en alweer deed ik een goede daad.

woensdag 1 juli 2015

Samen met Jools Oliver in de zon!!!

Het is dan eindelijk officieel de zomer heeft ook ons landje bereikt. Dus laat ik voor even de boel de boel, hoor in de verte gierende kinderen een eerste koude plons in het water van de Blauwe Stad nemen terwijl ik mij uitermate goed vermaak met het boek van Jools Oliver getiteld "van min negen tot plus een!

Toen ik een paar maanden geleden begon te lezen dacht ik, ik weet niet hoe ik hier door heen kom, maar naar mate ik het boek verder lees, werkt het een beetje verslavend, en moet ik zeggen dat ik moeite moet doen het boek weg te leggen. Heerlijk om te lezen hoe Jools en de kleine Poppy samen een goed ritme proberen te vinden.


Eigenlijk komt het erop neer dat moeder natuur, je gezonde verstand, en het alom oude moeder instinct ( beter gezegd : hoe moeder erin stinkt) mijn moeder zit op het moment van schrijven gezellig naast me, je beste raadgevers zijn. Geen idee hoe het straks mij zal vergaan, als ik op mijn ouders lijk dan gaat het gewoon instinctief, niet te moeilijk over doen, en je zoveel mogelijk aan bepaalde ritmes houden.

Dus zal ik mij absoluut niet gaan storten op de vele boeken die rondom zwangerschap bevalling, en opvoeding geschreven zijn. Ik zal door de bomen het bos niet meer zien, ik ben de oudste uit een gezin van 4 kinderen, en heb grotendeels gezien hoe mijn ouders dit alles deden. Uiteindelijk is het met ons meer dan goed gekomen, en kan ik alleen maar hopen dat het mij net zo vergaat.