dinsdag 27 oktober 2015

Van sneakers tot blauwe nagellak


Kijk, ik ben niet zo van de standaard dingen. Ik houd niet van standaard namen, standaard jongens of meisjes kleding of een standaard rolverdeling.

Mijn (future) zoontje zal straks gerust met blauwe nagellak op school verschijnen, en als (future) dochterlief besluit haar jurk aan de wilgen te hangen vind ik dat ook prima.


Hun schoenkeuze daarin tegen zal enigszins gestuurd worden, want ik ben echt dol op die piepkleine sneakers van Vans, Etnies en DC. I love it!!! 


En dat is nooit anders geweest. Zowel mijn broertjes als ik lopen al sinds jaar en dag op de zogenaamde skateschoenen. Wij hielden en houden niet van voetbal.

Maar gaan nog steeds voor de meer extreme sporten. Motocross, fietscross, kite surfen en snowboarden, en daar horen standaard die skateschoenen bij.


Logisch natuurlijk dat die kleine zijn of haar eerste stappen af zal leggen op dit soort sneakers.Van mijn jongste broertje en zijn vriendin is het kraamcadeautje al vastgelegd. Een Antix shirtje, van de kite school waar ze beiden les geven zal het kleine lichaampje van de spruit sieren.


Het kan dus niet anders dan dat dit een wel heel stylisch kind gaat worden. (lets hope)

maandag 19 oktober 2015

Moeders met ballen

Vorig jaar zomer maakte Mirella van Markus de documentaire "Wij willen ook een kind",samen met haar vrouw Claudia met wie ze destijds een jaar getrouwd was hadden ook zij een diep verlangen om een gezin te stichten.

Inmiddels hadden zij een voor hun bekende donor, en volgde de ene na de ander behandeling om via inseminatie zwanger te worden.

Naarmate de behandeling loopt veranderd hun kijk op het donorschap, want in hoeverre is een papa belangrijk in de opvoeding van een kind. En kunnen twee vrouwen het gemis van een papa compenseren?


Mirrela legt haar vraag neer bij Psycholoog Louis Tavecchio, en bezoekt meerdere lesbische stellen welke elk op hun eigen manier contact hebben met de donor, en het gemis van een vader in de opvoeding van hun wenskind al dan niet weten te compenseren.

Bere interessant en inmiddels heb ik de documentaire al meerdere keren bekeken. Want hoe ga ik het straks doen? Ik heb een donor met een heel uitgebreid profiel, maar ik ken de meneer in kwestie niet persoonlijk. Wel kan ik mijn kind vertellen wie zijn "papa"' is, en waar zijn interesses liggen, Hoe hij was als kind, en wat zijn ouders doen. Ik heb zelfs een kinderfoto welke ik kan laten zien.

Maar nee lijfelijk is hij niet aanwezig, zoals mijn vader er wel voor ons was. En dat wekt bij een goede vriend mij zorgen op. Want zegt hij: " hij of zij moet toch dingen kunnen doen met de vader, en zeker als het een jongen zal worden." Ik begrijp zijn zorgen, en vind het zelf lief dat hij ze met mij deelt. Maar kan een vrouw dit niet op zich nemen?


Kijk ik zal misschien moeder en vader tegelijk zijn, maar wie weet kom ik op korte termijn de vrouw van mijn dromen tegen, en kunnen we samen dit avontuur aangaan.

Ik ben opgegroeid met twee broertjes en was meer in de boom te vinden dan in mijn poppenhuis. Ik crosste op mijn fietsje, maar bijna nooit met mijn poppenwagen.

Ik viel gaten in broek en in mijn knieën, en dat kwam niet door punniken of knutselen. Ik scheurde mijn nieuwe favoriete korte broek doormidden aan een takje van de boom waar ik in geklommen was, met een enorme huilbui als gevolg. Want dat was nou net mijn allernieuwste mooiste korte broek. Ik had een hekel aan rokjes, en rokjes hadden een hekel aan mij, omdat ik ze zo klein als ik was verafschuwde.

Ik was one of the boys. Dus kan ik technisch gezien dat wat mannen doen misschien toch een beetje op mij nemen. Of ben ik te voorzichtig? Ik weet het niet.


Mijn vader speelde in onze opvoeding absoluut een belangrijke rol, hij was degene die ons zo klein als we waren kennis liet maken met de verschillende gewassen. Hij leerde ons bomen planten, en je eigen fietsband te lappen als ze lek was. Hij stippelde de routes uit die we namen op vakantie en leerde ons van alles op weg naar volwassenheid. 


Daar waar mijn moeder als ze op vakantie gingen zonder ons,  het huis vol hing met post-it's volgeschreven met teksten als: ''denk om het konijn",  en  "dinsdag moet de groene container bij de weg"' we tig keer uitleg kregen over hoe en wanneer iets te doen met de wasmachine, daar zei mijn vader enkel bij het verlaten van de oprit en zijn raamde opendraaiende; " niet met lucifers spelen hé" en ik hoorde hem gniffelen.


Moeders zijn anders zij zijn tot in de puntjes voorbereid en ten alle tijde klaar en in de actie modus om hun kroost te beschermen en "Vaders zijn moeders met ballen" zoals de titel van Daphne Dekkers haar boek doet zeggen.



Vorige week bezocht ik samen met vriendin Anniek en haar twee kids het bos. Ik trek de jongens door de sloot, en plant ze boven op een omgevallen oude boom. Prachtig vinden ze het, en we zien ze zichtbaar genieten.


Dat ruige, dat stoere, dat net wel net niet kunnen doen met kids dat vind ik leuk, maar zodra de jongste zich ietwat te snel en geheel op zijn eigen manier, á la "' jullie kunnen roepen wat jullie willen maar ik ga gewoon mijn eigen weg" zich naar de gracht bevind grijp ik snel in. Bezorgd, toch wel. Ik pak hem snel op om vervolgens te doen alsof ik hem als nog het water in kieper.

Hij vind het geweldig, en ik ook. Zal ik dan een moeder worden met ballen? Misschien...


woensdag 14 oktober 2015

Nostalgie & me

Op mijn zolder staat een doos met daarin mijn oude babykleertjes, zorgvuldig bewaard door mijn ouders. Netjes gestreken door mijn moeder, een Zwitsal zeepje erin van ruim 33 jaar terug, en alles ziet eruit als nieuw.


Leuk voor later, moeten ze gedacht hebben, en later is nu!!! Ik steek regelmatig ff mijn nieuwsgierig koppie in die doos. en dan beleef je alles weer opnieuw.

Alsof je gister nog in de luiers zat,  je je buikspieren alvast trainde in de box door middel van de box spanner, en je in je eerste nog wankele tred je speelgoed rups achter je aan trok.


Die buikspieren zitten er nog ( een beetje ) die wankele tred ook. Al sta ik nu iets steviger op mijn benen. Tenzij er natuurlijk iets in het spel is wat met procentjes te maken heeft maar dat is gelukkig sporadisch te noemen.

Afijn, ik meende van de week dat ik onze box spanner van een schoonmaakbeurt moest voorzien, want deze is destijds waarschijnlijk aan de aandacht van mijn ouders ontglipt. Logisch natuurlijk met vier opgroeiende kids in huis dus ik verwijt ze niets.


Maar ik kan u vertellen dat lange vinger koekjes van mijn zusje en de stukjes banaan, nu inmiddels
opgedroogd natuurlijk, nog lekker vast gekleefd zaten aan dit stuk speelgoed. Ik heb het eraf gelikt. 
Ik hoor u denken " serieus, heeft ze het eraf gelikt ?" natuurlijk, u had hetzelfde gedaan toch? ; )


En terwijl ik zo mooi bezig was, dacht ik " ik moet nog foto's hebben van mijn kindertijd waarin al deze speelgoed fratsen voorbij komen. Dus ik trok een sprint naar de zolder, dook met mijn koppie in een andere doos, en vond deze foto's.


Dit blijft natuurlijk onder ons, maar ik slaap u nog steeds precies in dezelfde houding. U mag de speen en de luier weg denken.

Ik voelde mij waarschijnlijk eenzaam, en heb tijdens mijn middagdutje al mijn speelgoed vrienden uit de mand gehaald om mij te vergezellen in bed.


En gezelligheid moet je zelf maken, dus besloot ik hier even bij mijn oudste broertje in de box te klimmen. U ziet, ook hij trainde zijn buikspieren met de box spanner.

Het kan niet anders dan dat mijn uk straks peuter en kleuter gym overslaat, en hij of zij gewoon gelijk in de ringen hangt, á la Epke Zonderland.


vrijdag 9 oktober 2015

Onze eerste ontmoeting

Op zondag 13 september beviel vriendin Ilona van haar tweede kindje. Een prachtige dochter, en gisteren mocht ik haar voor de aller eerste keer ontmoeten. Heerlijk !!!

De kinderwagen met daarin de jongste telg staat lekker buiten, en ik kan alleen maar groot voorstander zijn van buiten slapen.


Terwijl wij koffie drinken, en ons tegoed doen aan een oer Hollands beschuit met muisjes, vertelt Ilona over de bevalling. De aanloop erheen is hilarisch te noemen. Ik had niet anders kunnen verwachten, en de manier waarop Ilona dit alles vertelt is podium waardig.

Ik denk bij mezelf: "'schat je moet gewoon naast Claudia de Breij en Brigitte Kaandorp op het podium gaan staan. je zal volle zalen trekken. En je hoeft er niet eens moeite voor te doen.


Zo ben je, zo was je en zo ken ik je. Je weet je belevenissen altijd zo heerlijk zonder blikken of blozen onder woorden te brengen. Tjonge wat een geweldige tijden hebben we samen beleefd.

Het is nu niet anders, de praat blijft, de humor is nog altijd hetzelfde. Enkel heb jij nu samen met jouw mannetje een heerlijk gezin. En sta ik aan de vooravond ervan.

We kletsen, lachen voornamelijk, en ondertussen vraagt jouw oudste je aandacht. Je rent, springt en vliegt achter hem aan. Terwijl hij op zijn traptrekker door de grote boeren schuur sjeest, de moestuin onder handen neemt en zijn zusje vakkundig in de kinderwagen verplaatst.

De wasmachine en de droger maken overuren, en ondertussen schenk je nog een bakkie in. Stelt me gerust door te zeggen " Schat geloof me je weet precies wat persweeën zijn, ook als je ze nog nooit eerder gevoelt heb". "Gelukkig" denk ik. "Iedere idioot kan bevallen dus ik ook." das dan weer geregeld.

Ik hoor vanuit de keuken een zacht gehuil. Etenstijd!!! Ilona plukt haar oogappel uit de kinderwagen, en zo snel als ze aan de borst ligt zo snel valt ze ook weer in slaap, en zo snel ligt ze heerlijk bij mij.

Ik geniet met volle teugen. En heb enkel een heel klein pamper kontje vast, haar beentjes nog opgetrokken zoals alleen pasgeborenen dat kunnen. En ik bestudeer, en ik ruik, want niets ruikt zo lekker als pasgeboren baby's, en één van de nieuwste geuren van Lancôme.


Na een tijdje leggen we haar terug buiten in haar kinderwagen, ze slaapt. Wij kletsen verder totdat opnieuw de honger het wint van haar dutje.

Na twee tellen borst, komt grote broer aangewandeld. Iets met een peuterongelukje die niet onopgemerkt kan blijven. Ilona vertrekt met haar oudste naar de bovenverdieping, en drukt me op het hart dat een ligbad vooral met kleine kinderen een uitkomst is.

Dit peuterongelukje levert mij nog even wat prachtige momentjes met de kersverse dochter op. En ik kan niet wachten tot ik zelf mijn klein heerlijk opgekrult pamper kontje vast kan houden.

vrijdag 2 oktober 2015

Morgen wordt ze vijf!!!

Een mijlpaal.

Het bericht dat ik destijds ontving dat Jens er een broertje of zusje bij kreeg.

Het berichtje dat ik kreeg op een zondag ochtend van haar mama nadat ik een avondje had doorgehaald op een verjaardag van vrienden. Nog geen drie uur oud was ze toen.

Ik zat in mijn boxershort op de bank met een ontbijtje toen het bericht kwam dat ze geboren was. De avond ervoor had ik het er nog met vrienden over gehad. Dat ik het spannend vond, dat het elk moment kon gebeuren. Benieuw was ik...knetter benieuwd.

De reeks namen die destijds voorbij kwamen aan de keuken tafel, met de vraag welke namen wij mooi vonden?  Ze zaten er tussen, tussen al die andere namen, her en der verspreidt. Ik vond ze mooi toen al, nu nog steeds.

Mijn antwoord op het naar buiten komen van haar naam: "'Dat past mooi achter op een cross shirt".

De kleine blonde versie van haar mama. Die haar spenen verstopte in de subwoofer. Die voor de duvel niet bang was. Die haar eerste stappen zette waar ik bij was, tussen haar papa en mij in.

Onze grootste Sinterklaas fan. Die na een korte uitleg van papa en mama dat Sinterklaas weer teug naar Spanje is en volgend jaar weer terug komt, haar handjes in de lucht gooit wanneer ze via youtube een sinterklaas liedje voorbij ziet komen en dan meer dan opgetogen roept '' HIJ IS ER WEER".


Die in de zomer gerust met een I love Sinterklaas shirt rond loopt, en niet alleen het hart van de goedheiligman weet te stelen.

De kleine blonde durfal, voor wie wij destijds een t shirt lieten drukken met de tekst: I do all my own stunts".

Ik zie je nog zo voor me uit fietsen, op het oude Kawasaki fietsje van je broer, dikke snowboots had je aan. Het was volop lente maar je meende dat je echt deze boots aan moest.


Een KTM vest van je broer over je schouders hangend, je blonde lange lokken. Daar ging je...ik liep achter je aan zodat ik je op kon vangen als het mis ging.

Zij is het die wanneer zij en haar broer hier logeren, 's ochtends over mij heen kruipt en nog even naast me in bed komt liggen. Mijn kleine blonde vriendin.

Morgen word je 5 !!! Een mijlpaal, een handje vol.

Wat houden we allemaal veel van je.

Proficiat lieve kleine schat, lieve kleine zoetekauw !!!