woensdag 25 november 2015

It's in the name

Want hoe verzin of bedenk je een leuke naam voor dat nog leukere oogappeltje?

Ik was en ben absoluut geen meisje meisje. Ik had twee poppen waarmee ik eigenlijk sporadisch speelde, ik was namelijk meer van het boompje klimmen, het cross fietsen en het leegscheppen van de zandbak. Ik had 1 lief vriendinnetje en de rest van de vriendjes waren jongens, twee daarvan waren mijn broertjes.


Maar goed twee poppen, ze liggen hier in de speelgoedmand want zodra de kids van vrienden langskomen speelt er 1 met trekkers en de andere schat sjouwt de hele dag met de popjes heen en weer. De buggy word tevoorschijn getoverd en de flesjes en speentjes vliegen me rond de oren.

Eén pop heeft tot op de dag van vandaag nog steeds geen naam, de andere heet Mathieu destijds door mijn mama bedacht. Mijn mama heeft iets met Franse namen en ook mijn papa vind dat erg leuk. Vandaar mijn naam en de naam van broertje Antoine.


Maar hoe verzin je toch een naam? Een beetje tè vaak hoor ik dezelfde namen voorbij komen, en kan ik alleen maar denken " nou je bent al de zoveelste die ik ken met zo'n naam", kom op als je de moeite neemt om een kindje te maken neem dan ook de moeite om in ieder geval een ietwat originele naam te bedenken.

Vroeger had je een kinderserie "Waterland" waar we altijd naar keken. Het ventje in de serie heette Spijker Leemhuis, en ik vond het gelijk al geweldig!! Spijker...wat grappig dacht ik toen al. Jaren later zag ik een Scandinavisch kinderserie voorbij komen ook deze hoofdrolspeler had een onwijs leuke naam. Sixten. En weer dacht ik '' Hé wat leuk" dus kwam Sixten in mijn namenlijstje te staan.


Toevallig dat er bij de zoektocht naar een geschikte donor van de Cryos bank in Denemarken een donor met dezelfde fictieve naam voorbij kwam. Alhoewel toeval bestaat niet.

Oke we gaan verder want ik geef me natuurlijk niet zomaar gewonnen als het om namen gaat. Toevallig kwam ik een keer in een tijdschrift een artikel tegen over het boek " Rockingnames" de schrijver hiervan Timo Sorber portretteerde 50 kinderen met een bijzondere naam.

Zelf heeft hij twee zoontjes welke Silver en Elvis heten, de reacties die hij hierop krijgt zijn erg leuk en uiteenlopend. Naast de 50 portretten van deze kids voegde Timo nog een register met 20.000 andere kindernamen toe. Ik las het artikel en in twee klikken bestelde ik het boek.


En hij staat ertussen dè naam. At least de naam voor als het een kereltje zal worden. Want tjonge zoveel leuke aparte namen bij elkaar in één boek daar kunnen de standaard namenboekjes nog een puntje uit zuigen. Je moet gewoon je best doen om selectief te zijn, tenzij je natuurlijk voor een elftal gaat, wat met dit boek best een hele logische keuze zal zijn.


maandag 23 november 2015

Het aftellen voor Marijn is begonnen.

Afgelopen maandag vierde ik mijn 35e verjaardag en tussen alle leuke berichten en kaarten viel er twee dagen na mijn verjaardag deze geniale tekening op mijn deurmat.


 Mijn kleine ''grote'' neef  Marijn had zijn stinkende best gedaan om voor mij dit kunstwerk te maken. Zijn mama kondigde de komst van de tekening al aan, en ook de papa (mijn lieve neef) droeg zijn steentje bij

Natuurlijk kon ik deze niet zomaar klakkeloos tussen al die andere leuke tekeningen op de koelkast plakken, zonder dat ik een tegenprestatie leverde. Ik klom in de pen, en schreef een brief terug.


Voor Marijn stuurde ik deze te leuke Sinterklaas kalender mee gemaakt door madame ZsaZsa. Welke hem zelf tekende en van wie je deze kalender geheel kosteloos kon downloaden en uitprinten.


Gisteren kreeg ik een foto toegestuurd van de sinterklaas kalender welke inmiddels door de dol enthousiaste kleine neef van kleurtje was voorzien. Het aftellen tot de grote dag is ook daar begonnen. Vol verwachting klopt ook zijn hartje. Tot snel kleine man, kan niet wachten tot ik jullie weer zie.




woensdag 18 november 2015

Een bewogen week


Vorige week donderdag stond in teken van een dagje snowboarden met de broertjes en hun vriendinnen. Met zijn vijven vertrokken wij in de auto afgeladen met snowboard gear richting Bottrop. 


Gelukkig hebben de broertjes de nodige ervaring en ook schoonzusje Lianne weet hoe ze volle zalen trekt met haar perfecte uitvoering van een Manual ( een snowboard trucje ).


Ik daarin tegen moest alle zeilen weer even bijzetten. Maar na de nodige tips and trics van de broers werd mijn inspanning beloond. En heb ik mezelf beloofd lessen te gaan nemen in Kardinge, een sportcentrum hier in de stad Groningen, om gewoon nog beter te worden.


Want hoe cool is het als je gewoon hoppa je board onder klikt en van die piste afraast. Gelukkig staat er voor korte termijn weer een dagje snowboarden op de planning dus ik kan mijn geluk niet op.

De dag verliep super, het was bere gezellig en ontzettend leuk om nog snel even samen iets te doen. 
Want jongste broer Gerwin en zijn Lianne vertrekken eind november voor 6 maanden naar Union Island waar ze beide kiteles gaan geven. Iets  waarvan ze al heel lang dromen, en wij kunnen alleen maar ontzettend blij voor ze zijn. 


Maar dit dagje snowboarden was niet het enige wat ons in beweging bracht, want ook Sinterklaas deed zijn intrede in Nederland en uiteraard ook in het mooie België. Samen met de mama keek ik naar beide intochten. En de balkon scene van de Sint op het stadhuis van Antwerpen is mijn grootste favoriet. 


Want wanneer de Sint tegenover een toch ietwat zenuwachtige menigte kinderen verkondigd dat er dit jaar geen stoute kinderen in het land waren, ontploft de menigte van uitzinnigheid. En krijgt de Sint drie welverdiende Hoera's te verstouwen. Geniaal vind ik het, en over een paar jaar sta ik daar tussen. Met mijn versie van een Sint lover !!!

De dag erna vierde ik mijn 35e verjaardag. Overladen met leuke berichtjes en enkele lieve bezoekjes vierde ik een relaxte dag. Precies goed...precies zoals ik het wilde.

Om de dag daarna pas echt jarig te zijn. 

En vanaf nu beginnen ze echt te tellen...oei oei oei spannend.
Want ik hoop natuurlijk dat er volgend jaar een kleine editie aan de familie toegevoegd is. Eentje waarvoor ik 's nacht het bed uit moet. 



dinsdag 17 november 2015

Een andere kijk.

Natuurlijk waren er de aanslagen in Parijs, waarbij je van het zien van de eerste beelden even helemaal van de leg bent. 

Vol ongeloof, totaal verbijsterd en enigszins ietwat ongerust want de kleinste broer en zijn lieve vriendin zijn dezelfde dag daar aangekomen voor een kort bezoekje aan vrienden.
Een snel telefoontje word gepleegd, alles is goed...pfff gelukkig!! 

Wat een ellende, onze aandacht word gevestigd op de bizarre gebeurtenissen van de afgelopen tijd. Maar is dit niet gewoon een afleiding- manoeuvre van hoger hand, het elimineren van de gewone man.

Gek toch dat Amerika de grootste spil is in het leveren van wapens aan deze maffe gasten van de IS, dat de wapen fabriek hier gewoon in het Nederlandse Almelo staat, en deze gefinancierd word door onze belasting centjes. Indirect zijn we allemaal betrokken bij deze gruwelijkheden tegen de mensheid, waar ook ter wereld. Macht en hebzucht zijn wellicht onze grootste vijand.

Dus waarom niet gewoon lekker tevreden zijn met wat je hebt, word je een stuk gelukkiger van hoor. En dat kun je dan weer lekker uitdragen naar die meneer achter de balie van het pompstation, want jij mag dan wel door je baas gepusht worden tot het uiterste, en niet meer weten waar je de tijd vandaan haalt om dan ook nog je schatjes van kinderen op te halen uit de buitenschoolse opvang. 

Die beste meneer achter die balie doet ook gewoon netjes zijn werk.  En tussen dat knetter drukke schema dat je bezit en die stress in je hoofd, daar zit toch nog wel ergens die laatste adem om vriendelijk goedendag te zeggen tegen de meneer achter de balie. 

Probeer het eens het lucht op. Want die vriendelijke meneer zal heel vriendelijk goedendag terug zeggen. Jeetje daar schrik je van zeker, want nu kijk je op en tot je grootste verbazing glimlacht deze vrolijke man ook nog.

En in plaats van chagrijnig je pinpas terug te stoppen in je portemonnee en je al starend naar de grond zo snel mogelijk uit de voeten probeert te maken, loop je nu gewoon met opgeheven hoofd blij te zijn.

Tjonge daar word je toch vrolijk van. En op weg naar je op geld beluste werkgever ( ik had er zo één) denk je nog eens terug aan die meneer achter de balie, en plotseling ziet de wereld er ineens iets liever uit.

Vol goede moed stap je nu je kantoor binnen, en waar je anders het allerliefst je werkgever met een zwarte merkstift bewerkt, daar bied je nu aan een kopje koffie voor hem of haar te halen. Eens kijken wat dat met je werkgever doet. ( en je loonstrookje) 

Afijn het is helemaal niet moeilijk om elkaar te groeten te respecteren en lief te hebben. Want daar ontbreekt het de mens aan, aan liefde. En misschien kunnen we dan gewoon kinderen op de wereld zetten zonder ons zorgen hoeven te maken over het feit of we ze wel kunnen zien opgroeien.


woensdag 11 november 2015

11 November is de dag ....

Sint Maarten

Bijna elk kind kijkt er naar uit. Met je zelf gemaakte lampion langs de deuren, zingen tot je een ons weegt en dan bakken vol snoep binnen halen. 


11 November 1980 was de dag waarop ik in eerste instantie geboren zou moeten worden. Kort voor mijn geboorte verhuisden mijn ouders van Zeeland naar de provincie Groningen. De buurvrouw van destijds vroeg mijn hoogzwangere moeder wanneer zij uitgerekend was. " 11 November" vertelde mijn moeder trots, waarop de buurvrouw zei '' oh leuk, op sint Maarten ". 


Omdat mijn ouders uit Zeeland kwamen, en het feest van sint Maarten daar helemaal niet gevierd werd had mijn moeder geen idee waar de buurvrouw het over had en liet ze zich graag inlichten.

Die 11e november stond mijn moeder met een hoogzwangere buik snoepjes uit te delen aan de 150 kinderen die de revue passeerden. 

De jaren erna liepen wij natuurlijk zelf mee, maar ons zelfgemaakte lampionnetje bleef steevast thuis. Mijn vader had namelijk het ingenieuze plan om stormlampjes voor ons op de kop te tikken. Dat gezeur van kapot gewaaide, stuk ge-regende lampionnetjes werd hem waarschijnlijk te veel.


En ik kan hem geen ongelijk geven. Ik vond het lampionnetje maken op school dan ook een compleet nutteloze tijdsbesteding. Die van mij ging toch niet mee op pad, waaide niet kapot, en ik hoefde ook geen achterlijke doorzichtige plastic zak om mijn kunstwerk heen. Want mijn lampion verregende niet, en ik kwam ook niet thuis met van die inkt doorlopen handjes.

En elk jaar weer werden wij overspoeld met complimentjes over ons stormlampje hoe handig dat wel niet was, en dat daar over nagedacht was. Logisch natuurlijk want ik denk niet dat de gulle gevers heel veel creatieve lampionnen in vol ornaat gezien hebben . 


11 November, een magische dag in mijn beleving. Papa had de avond ervoor de stormlampjes al klaargezet op de werkbank in de schuur, en was bezig ze te vullen met lampolie. Geweldig vond ik het.

's Avonds voor het naar bed gaan nog even door het donker naar de schuur lopen.
Papa had een radio aan staan en vaak hing er een sigaretje op zijn lip. In zijn blauwe overall stond  hij dan aan de werkbank de lontjes te controleren en de lampjes te voorzien van olie.


De andere dag aten we op tijd, en tegelijkertijd gingen we op pad. Vaak tot aan ons oren ingepakt in regenkleding. Afgeladen met snoep kwamen we terug. Bij thuiskomst werd de buit gecontroleerd en de balans opgemaakt. 1 nachtje mocht de buit onder je eigen beheer blijven. De volgende dag werd alles bij elkaar in een grote snoeptrommel gedaan, op naar het volgende feest. De aankomst van Sinterklaas!!!

En ik kan alleen maar hopen dat mijn kleine straks net zoveel magie beleefd aan deze dag als ik destijds. 


Lieve schatten héél héél veel plezier vanavond. Luidkeels zingen is absoluut een go!!!


maandag 9 november 2015

Een exclusief kijkje achter de schermen.

Logisch dat u zich afvraagt van waaruit ik deze blog posts allemaal schrijf. En hoe ik aan die onuitputtelijke inspiratie kom.


Even een sneak preview, een kijkje achter de schermen. Daar waar het allemaal gebeurd. Ik richtte een plekje in en installeerde mijzelf hier naast de printer, mijn kleurpotloden en wat leuke tijdschriften.

En dan zal de inspiratie vanzelf wel komen zal u denken. WRONG, FOUT!!! integendeel.

Ik heb in het verre verleden twee grafische opleidingen gevolgd. De rode draad in deze opleidingen was de deadline. Deze werd er vanaf mijn allereerste les al ingestampt, DE DEADLINE!!!


Ik zie de leraar nog zo voor de klas staan, een sullig mannetje vond ik het, daar waar je met de hele klas zo over heen kon lopen, niet dat we dat deden maar het was een mogelijkheid geweest.

Van hem kreeg je de opdracht en vaak moest je hier dan drie uitgewerkte schetsen bij presenteren. Na een korte uitleg over het onderwerp kwam daar steevast die knaller van een DEADLINE!!


Laat de inspiratie maar komen dacht ik dan, maar alles wat er kwam ... geen inspiratie. Daar waar de hele klas krom gebogen over hun tekentafel lag die vervolgens zo lekker inklappen op de meest ongunstige momenten, daar zat ik vaak naar mijn kraakheldere witte vel papier te kijken en dwaalde ik nogal af met mijn gedachten.

Ik was té gefocust in de opdracht, en blokkeerde. Vaak op de terugweg naar huis in de bus daar kreeg ik de inspiratie, of tijdens mijn toilet bezoek de andere ochtend. Daarna begon ik als een bezetene te tekenen en leverde vaak keurig netjes vóór de deadline drie schetsen in.


Ik heb dus even opstart tijd nodig om een mooi product neer te zetten, en hé Rome en Parijs zijn ook niet op één dag gebouwd.

Vaak als ik aan een post begin dan komt de inspiratie gewoon en hoef ik er eigenlijk geen moeite voor te doen, het gaan in principe als vanzelf. Iets waar ik uiteraard heel blij mee ben, en dat dan ook koester.


Binnenkort hoop ik naast de blog, of zelf in samenwerking met de blog iets nieuws op te zetten. Iets waar ik me op dit moment in verdiep en de contacten die ik hiervoor nodig heb aanhaal.

Geef me nog even de tijd, want soms zit ik net als vroeger nog even té gefocust naar dat kraakheldere witte vel papier te staren.

donderdag 5 november 2015

Toch een beetje een feestje

BAM bevallen !!!

Vandaag toch een beetje een feestje want sinds enige tijd volg ik een vrouwelijke  Belgische blogger welke net als ik ervoor kiest een BAM te worden. Een Bewust Alleenstaande  Moeder weliswaar.


Simpelweg omdat ook zij op de leeftijd belandde waarop de voorraad eitjes drastisch verminderd, en in haar geval de juiste prins op het witte paard nog steeds niet voorbij kwam draven. In mijn geval is mijn vrouw al wel geboren, en dat weet ze ook, alleen onze wegen hebben elkaar nog niet gekruist.

Alhoewel ik vroeger op scouting toch best aardig kompas kon lezen, maar zodra we moesten lopen of op de fiets naar een kampterrein gingen schaarde ik mij altijd ergens achteraan in de rij.

De keer dat ik perse vooraan wilde fietsen om de jongens te laten zien dat ik toch echt de weg wel wist naar ons buitenhuisje waar ik we al 15 jaar bijna elk weekend vertoefden, die keer fietste ik al drie keer verkeerd. En zo snel als ze me de kans gaven vooraan te fietsen, zo snel dwongen ze mij gewoon weer braaf achteraan in de rij aan te sluiten.

Kortom ik ben meer van het kijken wat ik allemaal zie onderweg, en dat is best veel kan ik u vertellen.


Afbeelding Le Civette sul Comò

Afijn, een klein feestje, want daar begon ik deze post mee. Al enige tijd volg ik deze BAM-blogger, maar nu was de spanning toch best om te snijden. Vorige week was ze uitgerekend, maar de baby bleef lekker zitten waar hij zat. Inderdaad u leest het goed, ze verwachtte een jongetje.

Na zoveel pogingen IUI , IVF mocht ze na een ICSI poging eindelijk in maart het nieuws van een zwangerschap naar buiten brengen. Haar poging om via een donor toch zwanger te raken is gelukt. 
En vanaf hier leefde ik met haar mee, liet verschillende berichtjes achter op haar blog. En vandaag mocht ik deze plaatsen


" Jaaaaa...eindelijk daar is ie dan!!!! Welkom op de wereld Walter. Dikke dikke proficiat met de komst van u kleine spruit. Elke dag kijken of er al nieuws onder de zon was, vandaag werd het wachten hier beloond. Bijtanken en genieten van dit wondertje.

Lieve groetjes"

maandag 2 november 2015

Iets met biologische klok?


Vandaag over twee weken (ik laat het reken werk aan u over) word ik 35. Niet dat ik me daarover heel druk maak, want afgelopen zaterdag werd ik tijdens een gezellige middag op de fietscross baan nog begin de 20 geschat door een lieve moeder van wie haar dochtertje bij mij in de groep traint.

Positief natuurlijk, maar toch 35!! Toen mijn ouders 35 waren hadden ze 4 kinderen rondspringen in de leeftijd van 2 tot 12. Het enige wat bij mij rond springt ben ikzelf.

Dus heb ik maar 1 doel, mits mij dat gegund word natuurlijk, om toch echt in december te beginnen met het insemineren.


Natuurlijk weet ik als geen ander hoe dit in zijn werk gaat, want ik doe mijn huiswerk in tegenstelling tot de middelbare school periode best goed. En hé, heel moeilijk kan het niet zijn want anders leveren ze die inseminatie kit niet mee als het echt zo ingewikkeld was.

Natuurlijk houd ik mijn LH waardes keurig bij, en ben ik bijna een pro geworden met in een potje piesen. Het moment supreme moet natuurlijk goed vast gelegd worden.


Maar er zijn zoveel factoren die meespelen, en over eentje daarvan maakte mijn jongste broertje zich toch tamelijk wat zorgen, welke hij mij op de 60e verjaardag van ons pap, al kleurplaat in kleurende ten gehore bracht.

Dat zorgen maken monde zich uit in het onderwerp vruchtbaarheid, want wat nou als je niet vruchtbaar bent, en je wel steeds voor een behoorlijke som geld aan een donor uitgeeft, wat dan?

Word je dan niet moedeloos? Draait het dan niet uit op een teleurstelling?  vroeg de kleine broer zich bijna onderlip trillend af. En ik kan hem alleen maar aankijken en weg smelten. 


Mijn kleine broer, de schat, de scheet. Maar hij heeft inderdaad een punt want wat nou als ik onvruchtbaar blijk te zijn.

Om hem gerust te stellen beloofde ik zijn zorgen, en inmiddels ook die van mij met mijn huisarts te delen. Ik moest toch naar ome doc want ik heb een continu aanhoudende oorontsteking.

Dus toen mijn oren eenmaal uitgespoten waren en ik de nodige medicamentjes voorgeschreven kreeg, plopte ik de vraag over onvruchtbaarheid bij ongeruste broertje eruit. Gelukkig kreeg ik een geruststellend antwoord.

Iets met een jonge, (daar hebben we hem weer), gezonde ( pff gelukkig) vrouw, die niet rookt, niet drinkt en voldoende beweegt, daar hoefde broertje zich in eerste instantie niet ongerust over te maken. Dus broertje bij deze...je kunt even opgelucht adem halen.

Ik kan dus over twee weken gerust 35 worden, en me daarna concentreren op die rietjes.