maandag 29 februari 2016

Hieperdegriep

Vandaag moest ik mijn afspraak die ik had bij de poli Gynaecologie en Fertiliteit gewoon keihard afzeggen. Ik heb de griep, iets wat me sinds zaterdag in zijn greep heeft. Ik kan dus niks anders dan op bed of zielig met een dekentje op de bank liggen. En dat met dit mooie weer.

Ik had een paar dagen logeren bij mijn vader gepland, maar ook deze vallen in het water. Ik dacht leuk gelijk vanuit het ziekenhuis op de trein richting Zwolle te springen. Maar niet dus. 

En ik hoor het overal, een van de beste vriendinnen opperde om samen een Jägermeister te drinken. Zij was net als mij in de ban van. Enkel zij heeft twee kleine deugnieten rondlopen, dus tijd om ziek te zijn zit er voor haar niet in. Och arme. 

Vannacht kwam er bij mij ook nog eens een fikse keelpijn opzetten. En keelpijn and me gaan niet samen. Ik weet wat me nu te wachten staat, na een paar dagen keelpijn komt er steevast een ontzettende verkoudheid opzetten. Je weet wel met van die enorme groene..... enfin ik houd er over op. 

Ik krijg een nieuwe uitnodiging van het ziekenhuis toegestuurd. Iets waar ik me op kan verheugen. Want ik denk niet dat ik vandaag de meest ideale patiënt geweest was als het om kinderwensjes gaat. 


Ik moet me zien te vermaken met wat plaatjes kijken in leuke magazines. En voor de gelegenheid mag kater Baileys mee op bed. Alleen in noodgevallen sta ik zoiets toe. En dit is zo'n geval.


vrijdag 26 februari 2016

Hoezo traditioneel ??? Ga toch lekker een eind fietsen

Aankomende maandag gaat het gebeuren. Ik heb een gesprek op de polikliniek Gynaecologisch verpleegkunde. In de brief staat letterlijk: U word beide verwacht bij de fertiliteit - verpleegkundige. Beide, dus dat houd in mijn partner en ik. 


Ho wacht even....er word hier al vanuit gegaan dat ik mijn mannelijke partner meeneem. MAAR IK BEN LESBISCH, en ga in eerste instantie alleen een kind op de wereld proberen te zetten. Een BAM, zoals ik eerder in een telefonisch contact al in geuren en kleuren heb uitgelegd.

Ik was dan ook super snel klaar met het invullen van de vragenlijst Anamnese vruchtbaarheidspoli. (Jezus wat een woord). Het onderdeel "vragenformulier voor de man" kon ik dus lekker overslaan. 

Word er dan maar standaard vanuit gegaan dat wanneer je een dergelijk poli bezoekt, je dat als man en vrouw doet. Waarom ook geen formulier voor BAMMERS, of HOMO paren, of LESBISCHE stellen. Is dat in een roze wereld anno 2016 dan nog steeds iets ongewoons? Ik sta werkelijk versteld.

Word het traditionele gezin dan nog steeds gezien als de meest ideale of voor de hand liggende optie?
Ik als aanhanger van Aletta Jacobs kan hier alleen maar ontzettend hard van over mijn nek gaan. Waarom ook geen  tv reclame van een bijvoorbeeld Unox waarin twee dolgelukkige vaders met hun kroost de rookworst aansnijden. 

Waarom zie ik, wanneer ik voor het afgeven van mijn visitekaartjes een verloskundigenpraktijk bezoek, alleen maar informatieve folders met daarin standaard die zwijmelende smoeltjes van een man die liefkozend zijn bezwangerde vrouw vasthoud? 

Ik heb werkelijk nog nooit een lekker lesbisch stel met in hun armen een pracht van een donorkindje op een informatieve folder zien staan. En ik kan je verzekeren, die lekkere lesbische stellen bestaan. Ik ken er genoeg.





Neem Mirella van Markus en haar vrouw Claudia, twee prachtige vrouwen. Een heerlijk stel, en samen dolgelukkig met dochter Sammie. De looks hebben ze alvast, dus waar blijft die opdrachtgever voor dat informatieve foldertje? Dat foldertje die ik, en vele lesbische vrouwen met mij, maar al te graag zouden willen lezen wanneer ze in de wachtkamer op de afdeling Gynaecologie en fertiliteit zitten.


Ik kan zo heerlijk tegen dat soort traditionele dingen aantrappen. Ik brand je af tot op de grond wanneer je tegen mij zegt dat "het zo hoort, een man en een vrouw samen." o'ja dat zullen we dan nog wel eens even zien? Waar wil je hem hebben die klap in je smoelwerk?

Ik ben wel eens eerder de confrontatie met vijf jongens die elk een kop groter waren dan ik aangegaan, omdat ze mijn, ik moet toegeven knappe hetero vriendin, wel zagen zitten. En ze dit op een onsmakelijk wijze duidelijk wilden maken. En ben dus niet bang.


De vriendin dacht dat ik aan het sjansen was, en liet me met rust. Toen ik vertelde dat ik bijna op de vuist ging met deze onsmakelijke figuren omdat ze nogal wat aantijgingen maakten richting haar, kon ze alleen maar knoeter hard lachen, en bestelde nog een biertje voor ons twee.

Enfin...ik ben weer even lekker uitgeraasd en ga maandag gewoon gezellig voor de aller aller aller eerste keer in mijn leventje naar de vrouwendokter. Met zonder partner. Mocht je lesbisch zijn en mij willen vergezellen dan heb je wel een unieke eerste date. Een keer iets anders als dat traditionele bezoekje aan de bioscoop. 

woensdag 24 februari 2016

De grote donor vraag

Een andere zaaddonor vinden

is niet makkelijk. Althans ik vind het niet makkelijk. Dus overleg ik met vriendinnen en zelfs met de bakkersvrouw bij wie ik een paar keer per week een halfje Wijtebrood afreken.

Ergens vond ik het klinische gevoel wat ik bij Cryos Denemarken had wel heel fijn.  Ik wist wie de donor was, en ik kon dan dit ook goed uitleggen aan mijn kind. Kortom ik had mijn verhaaltje klaar, voor als ik DE vraag afgevuurd ging krijgen.

Heb ik een papa?

En wie is dan mijn papa? Een voor mij meer dan logische vraag voor een peutertje van 2, die enkel omringd zal zijn door zijn of haar mama, en de vrouw die op dat moment in het leven van de mama is of zal zal zijn.


foto eigen inbreng: Mijn papa en ik 

Ik wil niet zeggen dat ik niet weet wie de "papa" is, maar dat jij als je 16 bent dat wel mag weten als je er behoefte aan hebt.

Ik wil graag dat de donor bekend zal zijn voor de kleine spruit, en dus niet via een donorbank in de anonimiteit verdwijnt.

De behoefte van mijn kind vind ik belangrijker dan het feit dat ik heel graag kinderen wil. 
Natuurlijk is dit voor iedereen anders, en dat is iets wat ik me heel goed voor kan stellen. Maar ik wil mijn kind het recht om zijn of haar "papa" te leren kennen niet onthouden.

Of de kleine er behoefte aan heeft weet ik natuurlijk niet, maar ik kan me heel goed voorstellen dat je als kind wilt weten waar je vandaan komt. Op wie je lijkt, en waarom je reageert zoals je reageert.

Afbeeldingsresultaat voor papa

afbeelding bron: bol.com

Die mogelijkheid om je "papa" te leren kennen wil ik de kleine niet ontnemen.
Maar waar vind ik zo'n donor "papa"? Ik weet dat er op internet site's zijn als www.verlangennaareenkind.nl maar hoe betrouwbaar zijn deze donoren? Natuurlijk zal ik eerst een paar keer contact willen hebben met zo iemand. Een zogenaamde donordate.

Vaak zijn deze donoren wel getest op verschillende ziektes en erfelijke afwijkingen, en kun je de papieren hiervan gewoon in zien. Ik wil een klik met iemand hebben, en niet zomaar op de bonnefooi in zee gaan met iemand. Maar het idee om zomaar iemand van internet af te plukken vind ik geen fijn idee.

Dus denk ik erover om via meerdangewenst een georganiseerde speeddate te bezoeken. Deze organisatie zet zich in voor Lesbische, homoseksuele en biseksuele Wensouders. Zij hebben veel verstand van zaken, mede door hun ervaringen op dit gebied. De meest aangename constructies voor mij komen hier voorbij.

Afbeeldingsresultaat voor meerdangewenst
Afbeelding bron: meerdangewenst.nl

Zowel voor o.a. donorschap als co-ouderschap. Er worden speed-dates georganiseerd, waarbij je wensouders kunt ontmoeten, verhalen kunt aanhoren om elkaar zo verder te helpen. Meerdangewenst is voor mij wellicht de ideale manier.

Iets waar ik me goed bij voel. Een gevoel dat ik sinds twee weken kwijt was. Ik wilde op een eerlijke, meest voorkomende en goed georganiseerde manier mijn wens en misschien dat van een ander in vervulling laten gaan.

Dus is dit voor mij een hele goede overweging waard. En stap ik 20 maart op de trein naar ergens in Amsterdam.



maandag 22 februari 2016

Dagje Eftelingen


Afgelopen vrijdag moest ik even een post overslaan, want ik was in Kaatsheuvel. Inderdaad ik was in de Efteling. Even gezellig een dagje op en neer naar Brabant. Heerlijk!!!!


Even een dagje in die wondere wereld. Daar waar je roodkapje tegen het lijf loopt, en je de wolf vriendelijk verzoekt de zeven geitjes gewoon hun ding te laten te doen.


Daar waar ik het gevecht met Joris en de draak aan ga. En ik meer dan lijkbleek uit de Vliegende Hollander stap. Niet omdat ik de achtbaan eng vind integendeel zelfs, maar ik hou niet van donkere ruimtes, met van die afschuwelijke spookachtige geluiden waar je elk moment een enorme schrikreactie kan verwachten. 


Niet dat die komt....maar in mijn hoofd is hij gewoon aanwezig. Tot grote hilariteit van mijn zusje. Met mijn vingers in mijn oren en mijn ogen stevig dichtgeknepen kan ik alleen maar hopen dat dit zo snel mogelijk achter de rug is. Eenmaal buiten kan het niet hard genoeg gaan, en niet lang genoeg duren. 

Ons mam staat aan de kade te kijken hoe wij dit avontuur aan gaan. En schiet in de lach wanneer ze in de verte een lijkbleke versie in de gedaante van haar oudste dochter ziet zitten. Ze gebaard nog even naar haar gezicht en wijst vervolgens naar mij. Spierwit kom ik samen met mijn zusje voorbij varen. 

Mijn zusje begierd het, heeft kramp in haar kaken van het lachen, en vertelt mijn moeder in geuren en kleuren dat ik zelfs in het begin van de rit al zo wit was dat ik in het pikkedonker gewoon opviel. 

Enfin, we vermaken ons opperbest. Ik geniet voornamelijk van alle ouders die bepakt en bezakt hun wandelwagens volbehangen met luiertassen, en kinderrugzakjes. Die in uit alle macht hun enthousiaste kroost bij elkaar proberen te houden. 




Die al duwend achter een wandelwagen met nog een heel klein prutsje in een draagzak voorop hun buik, hun drie oudste kids klaar maken voor een ritje in de achtbaan. 

Een kereltje van amper drie jaar wandelt voorbij, op dat moment staan wij net bij de hoofdattractie van het park, de BARON. " oh daar ga ik later ook in " roept de dappere dodo enthousiast. " Inderdaad over een jaar of tien," voegt zijn papa er aan toe.




Er wandelt een lesbisch stel voorbij, met elk een kind onder hun hoede. De één aan de hand de ander nog in de buggy. Even later kom ik ze weer tegen, de rollen zijn inmiddels omgedraaid. 

Wat geweldig denk ik nog...dit wil ik later ook. Gezellig met mijn vrouwtje naar zo'n park. Nemen we de kids mee als excuses. En gaan we ons boekje te buiten in de Carnaval festival.


Behangen wij onze Bugaboo's en Easywalkers net zo vol. En lopen we met natte washandjes snoeten te poetsen, en luiers te verschonen, terwijl de oudste al hangend in je broekspijp een smeekbede doet omdat hij zó graag NU in die verschrikkelijke achtbaan wil. 

En terwijl zij die oudste van haar afschud, kan ik al rennend op zoek naar de middelste die lekker dromend gelijk als zijn moeder alvast het park verkent. Oh wat heerlijk. 


En terwijl we onze kinderschaar bij elkaar proberen te houden, en ze daarmee ook tevreden willen houden, kijken we elkaar nog maar eens aan. Jij wilde kinderen, ik wilde een hond. Nee grapje...

Volgend jaar gaan we weer jongens, dan zijn jullie allemaal net die paar centimeter die je nu te kort komt groter gegroeid. En kun je na hartenlust gezellig je maaginhoud in de nek van degene die voor je zit parkeren. Pak ik alvast dat natte washandje uit je rugzakje.




woensdag 17 februari 2016

De volgende poging

Vorige week deed ik een zwangerschapstest

Negatief helaas, en een dag later kwam de reality check. Natuurlijk had ik gehoopt dat ik na de eerste zelf - inseminatie poging gewoon zwanger zal zijn. Hip Hip Hoorah, en we dansten en we sprongen en ik kocht gewoon alvast van die super gave kleine DC skate schoentjes. Of Etnies of Vans als het maar skate is. Maar helaas. Niet dit keer.

Van mijn jongste broertje die gewoon lekker met zijn bruine bakkes en zijn lieve vriendin Kite les geven aan de andere kant van de wereld kreeg ik een lief berichtje. "En we geven de hoop niet op natuurlijk. xxx" appte hij. 



Inderdaad, dit was pas de eerste poging, 

en wat mag ik verwachten. Ik weet net zo goed als alle andere mensjes om mij heen, dat de kans dat je zwanger bent na de eerste keer gewoon nihil is. Dat het niet zomaar even een dingetje is. Dat er een hoop energie in gaat zitten, zowel fysiek als mentaal. Ik denk te weten wat me te wachten staat. Een KID of IUI behandeling misschien zelfs IVF en in het laatste scenario ICSI. De technische kant van het verhaal weet ik, maar met wat het met me zal doen daar kan ik enkel naar blijven gissen.

Er zal een nieuwe donor moeten komen

iemand die bekent zal willen zijn voor die kleine spruit. De vorige donor was ook bekent. Bekent in de zin van: ik had toegang tot kinderfoto's, ik wist zijn hele geschiedenis, zijn persoonlijkheid, waar zijn interesses lagen, hoe hij in het leven stond en wat zijn motivatie was om donor te worden. Ik had oprecht een klik met deze donor. Dus het idee dat ik nu opzoek moet naar een ander iemand, kwam wel even rauw op mijn dakje vallen.

Ik wil mijn kind kunnen uitleggen wie zijn of haar donor "papa" is. 

Hem of haar de kans kunnen geven degene te kunnen ontmoeten als de kleine daar behoefte aan heeft. En zulke donoren zijn er. 
Gisteren had ik een afspraak staan met de huisarts, een gezellige meneer. De dag ervoor al had ik een belletje gepleegd naar de afdeling Gynaecologie en verloskunde in het streekziekenhuis hier.

Ik deed mijn verhaal en vroeg wat de mogelijkheden waren. " kan ik als alleenstaande lesbische vrouw, bij jullie terecht voor een KID of een IUI behandeling met donorzaad?" een voor mij inmiddels heel normale vraag. Voor de vriendelijke mevrouw aan de ander kant van de lijn, een ietwat verrassende vraag, ze vond het wel heel leuk, kreeg ik de indruk. 

En ik vroeg of ze lesbisch was, of gewoon al helemaal klaar met mannen, en nu eindelijk zichzelf gevonden had. Ze open en eerlijk uit de kast gekomen was, en of we niet al een date konden hebben?

Grapje.....je schrok hé? Geef het maar toe. Enfin ...ze was vrolijk ietwat lacherig dus wie weet ; )
Ik kreeg het antwoord waarop ik gehoopt had, maar wil toch even het één en ander bespreken, en daarvoor had ik een doorverwijzing van de huisarts nodig.

Dus gister ochtend fietste ik in alle vroegte door een prachtig wit gekleurd landschap met een opkomend zonnetje naar deze allervriendelijkste huisarts.  Ik wachtte netjes in de wachtkamer en al verrassend snel was ik aan de beurt.


Het is verrassend leuk dat wanneer je je verhaal doet, je zelfs de huisarts ziet glunderen. Hij zal wel gedacht hebben. " tussen alle grieperige snotneuzen, en ingegroeide teennagels, door is dit wel de meest bijzondere vraag van vandaag. En in 1 klap maakte ik de huisarts weer huisarts waardig. 

De beste meneer glunderde, hij glunderde zolang het gesprek duurde, hij glunderde van oor tot oor, en in no time kreeg ik de doorverwijzing voor de afdeling Gynaecologie en verloskunde. 

Nu ga ik opzoek naar een andere donor, ik moet zeggen dat ik dit best een hele uitdaging vind. Ik zit nog net iets teveel met de vorige donor in mijn hoofd. Met hem had ik die klik. Hij zat veilig daar in Denemarken, en ik zat veilig hier. Het idee dat ik nu contact ga leggen met iemand die lijfelijk meer in de picture is, vind ik best eng. 

Ik houd het liever klinisch

en dat zal ook gebeuren. Maar toch zal ik deze meneer een keer gaan ontmoeten. Kijk gelukkig hoef ik niet eens een beetje met hem het nest in te duiken, ik ben lesbisch for crying out lout, ik val op vrouwen, heb het bed met ze gedeeld en ik zal niet anders willen. 

Hij is het stukje bouwsteen dat ik nodig heb, met alle respect. Ik wil het belang van mijn kind voorop stellen, hem of haar het recht en de mogelijk geven deze persoon te ontmoeten. Dus vind ik een klik met deze persoon heel belangrijk. 

En weer kijk ik naar de documentaire die Mirella van Markus des tijds maakte. "Wij willen ook een kind." wat een aanrader is dit. De manier waarop Mirella en haar vrouw Claudia de ideale constructie 
proberen te vinden, wat betreft de omgang met de donor en dit alles in belang van hun dan nog ongeboren kindje vind ik bewonderenswaardig.


De ideale constructie is voor iedereen verschillend natuurlijk, en ik kan mij best vinden in de constructies die in deze documentaire voorbij komen. Ik ga lekker op zoek. Een stukje donor daten dan maar. 


Gelukkig zijn er site's genoeg voor wensouders. Een daarvan is deze meerdangewenst.nl , wellicht kan ik hier mijn licht eens opsteken.

vrijdag 12 februari 2016

Bleeeh niet zwanger

Deel 2 van de zwangerschapstest.

Afgelopen woensdag deed ik als eens een test, het resultaat echter bleek negatief. Een dikke horizontale streep verscheen in de display, en ik had juist zo gehoopt dat er een verticale streep bij kwam staan zo eentje die nooit meer verdwijnt. Maar helaas....Mama en mijn zusje waren hier om even de eerste emoties opvangen, na een kop koffie en hun terugkeer naar huis besloot ik een datum op de achterkant van de test te zetten.


Een negatieve test is ook een test, en hoort gewoon bij het hele traject. Ik heb alles bewaard van doorverwijzing naar het Medisch Centrum kinderwens Leiderdorp tot de LH stickjes die hier in grote getale aanwezig zijn. Kortom als er straks een kleine is, heeft hij of zij al een heel dossier welke ik hem gelijk onder zijn of haar kleine neusje kan wrijven.


Dus daar hoort ook de negatieve test bij. Eenmaal voorzien van datum keek ik nog één keer op de test. Ineens was daar een niet te missen verticale streep. Mijn hart sloeg drie keer over, ik belde mijn moeder en deelde het streepje met vriendin Petra, welke in op de hoogte had gebracht van de negatieve test. Ook mijn zusje was al snel op de hoogte. En zij dook gelijk op een forum. Dokter Bibber noem ik haar vanaf nu. Ze zoekt alles tot in de puntjes uit niets ontgaat haar.

De reacties van vrouwen die dezelfde test als ik gedaan hebben, en bij wie ze in eerste instantie ook negatief uitpakten stromen binnen. Al deze vrouwen hadden een negatieve test, en juist op het moment dat ze test weg wilden gooien bleek er een verticale streep te zijn verschenen. Buiten de 10 minuten regel, maar goed al deze vrouwen bleken achteraf gewoon zwanger.

Eén mevrouw schreef dat ze "hier nu drie vage streepjes rond had lopen." met andere woorden zo zwanger als een konijn.


Tekening: eigen inbreng

Oh jeee oh jeee oh jeeee...ben ik dan toch???? Ja misschien zit het HCG hormoon nog niet voldoende in je urine is de eerst meest logische gedachte bij ons allemaal. Of is dit een indroog streepje?

We besluiten met de test naar een andere vriendin te gaan, Haar eerste reactie is " Jaaaaa...zwanger" gevolgd door ??? Of is het een indroog streepje?? Inmiddels hadden we al besloten om een tweede test te gaan halen. En zo schoorvoetend als de dag ervoor, zo zelfverzekerd rits ik nu in één beweging een nieuwe test uit het schap.

Opnieuw twijfels....Heel vroeg in de ochtend spreken we bij mij thuis af. Mama & Tanja staan om 6:30 voor de deur, want wat de uitslag ook is dit willen ze niet missen.

Opnieuw pies ik het potje vol, opnieuw omgeven door mijn zusje, mama is nieuw in dit geheel. De ontbijtbordjes staan inmiddels op de tafel, dus krijg ik het verzoek zorgzaam met mijn potje verse ochtend urine om te gaan.


Opnieuw voer ik een zwangerschapstest uit, en voeg er gelijk nog eentje aan toe. Eentje die ik al in mijn bezit had. eentje die super gevoelig blijkt te zijn.

Ik zelf ben al super gevoelig, maar deze vergeleken met deze test ben ik gewoon een koude kikker.
De gewenste extra streepjes blijven akelig gevoelig uit. Ik ben nuchter, en had al een muurtje opgebouwd voor mezelf.

De dag begon zonnig dus ging het qua gemoedstoestand verbazingwekkend goed. Samen met deze prachtige knaap en zijn mama besloten we naar de Blauwe Stad te gaan, even het koppie leeg maken, en genieten van het zonnetje.


Ik word gewoon een skatemom to be, dus oefende ik alvast even gezellig al skateboardend achter de wandelwagen. Dit heb ik alvast onder controle, CHECK.

Maar vandaag is hij daar de reality check. Gisteravond sloop hij er al een beetje in, om vandaag in vol ornaat aanwezig te zijn. Jeetje en nu...ik weet wat de mogelijkheden zijn, die weet ik maar al te goed.

Maar ineens lijkt alles iets verder weg. Ik was zo blij met Cryos en dat ben ik nog steeds. En ik ben nog steeds zo meer dan blij met de Donor die dit alles mogelijk gemaakt heeft. Al is de uitslag negatief, door hem heb ik de kans van mijn leven gekregen.

Volgende week heb ik opnieuw een afspraak bij de huisarts, om te bespreken wat nu de kortste slag is. Ik weet welke mogelijkheden er zijn, en dat ik daar gewoon gebruik van kan maken. Wellicht heeft de huisarts nog handige tips. En anders vertel ik hem mijn handige tips wel even, ik ben inmiddels toch een ervaringsdeskundige op het gebied van zelf inseminatie ; )

Morgen ga ik alvast even lekker uit eten met mijn papa. Kunnen we het even gezellig over vruchtbare periode's en IUI trajecten hebben, Met als kers op de taart, een belachelijk grote ijsco. Ik heb er zin in.

woensdag 10 februari 2016

De zwangerschapstest and more

De zwangerschapstest

Afgelopen dinsdag besloot ik een extra zwangerschapstest te gaan halen bij het Kruidvat, hopend dat de gevreesde menstruatie uit zal blijven, en ik gewoon de test met goed gevolg af kon leggen. Met knikkende knieën liep ik een beetje verloren door de winkel.


Alsof ik alles stiekem moest doen, alsof ik dat 16 jarige knulletje was, die per ongeluk zijn juf in het fietsenhok had bezwangerd. En nu de gevolgen van zijn daad onder ogen moest zien.

Ik voelde me verre van een zelfverzekerde vrouw van 35, die heel bewust zwanger probeert te worden.

Wat is dat toch met zwangerschapstesten, ze hebben het zelfde effect als dat eerste pakje condooms dat je koopt, niet dat ik dat ooit hebben moeten doen gelukkig, ik ben niet voor niets op en top lesbisch, maar toch dat gevoel lijkt me hetzelfde.

Uiteindelijk lukte het mij om een test in de wacht te slepen, en  de blaak van opluchting toen ik weer buiten stond is enorm geweest.

Afgelopen nacht heb ik boven verwachting best lekker geslapen, de nacht ervoor was een drama omdat de spanning de overhand had. Ik had met mijn zusje afgesproken samen de test te doen, ik ben een schijterd als het op zulke dingen aankomt dacht ik. Mijn zusje is dan de geruststellende factor die het hoofd cool houd, en vaak wel weet hoe te handelen.

Ik daarin tegen ben een ongeleid projectiel waarvan het zelfvertrouwen naar beneden nul daalt. Mijn zusje zal zo vroeg mogelijk in de ochtend komen, zij had haar wekker gezet, zodat ze hier kon zijn zodra ik wakker werd en dus moest plassen.

Tegen 7:00 uur, ja hoe zal ik dit eens netjes omschrijven zonder dat jij als lezer je tussendoortje niet voor de tweede keer tegenkomt, ik houd het maar kort. moest ik heel nodig poepen. Ik belde kleine zus met de vraag hoe ver ze was, en vertelde dat ik nu wel heel nodig moest. Ze kwam eraan verzekerde ze mij, ik zette alvast de koffie kopjes zover klaar, zodat we na het testen een eventuele teleurstelling weg konden drinken.

Eenmaal gearriveerd spoedde ik mij al vrij snel naar het toilet. Ik was vrij rustig tot verbazing van mezelf, een beetje zenuwen had ik wel, maar dat mocht van mezelf. Als een pro pieste ik het welbekende potje vol. Om hem vervolgens op de eetkamer tafel aan een grondige zwangerschapstest te onderwerpen.


Tot mijn eigen verbazing was de stress weg. en doopte ik zelf de stick in de de urine. Iets wat ik nooit van mezelf verwacht had. Ik dacht, ik laat het mijn zusje doen, dan kan zij me vertellen of het wel of niet raak is. Ik wilde niet eens een beetje kijken of er wel of niet een streepje extra ik zicht kwam.

Maar ik heb het geflikt, ik was de rust zelve, nam het heft in eigen handen en onderging de allesbeslissende test. Het resultaat NEGATIEF. Ik zag het gebeuren, en zei al snel tegen kleine sis, " beetje jammer dit.'' Kleine sis, is dan ineens niet klein meer, ze stelt gerust, en komt met een dozijn aan oplossingen. Je kan ook een donor nemen uit Nederland, iemand die zichzelf beschikbaar stelt, kost het je ook geen godsvermogen. Met die donor kun je naar een kliniek. En hoppa zo snel als ze is, heeft ze site gevonden voor wensouders.


Hierop bieden donoren zich aan, vaak getest maar omdat ze de anonimiteit van een kliniek niet zien zitten willen ze het graag op dergelijke manier doen. Hun insteek is kinderloze echtparen, lesbische stellen, of alleenstaande vrouwen helpen bij het vervullen van hun grootste wens. Vaak willen die donoren wel weten hoe het de kleine vergaat, en staan ze open voor contact. Erg leuk vind ik dat.

In no time leest ze een paar profielen op. Ik kan mezelf alleen maar tien keer herpakken, en probeer koffie en een sapje in te schenken. Mijn hoofd weet even niet waar ze me bezig is, verstrooid loop in door de keuken, trek volgens mij wel 7 keer de koelkast open, op zoek naar iets, maar naar wat weet ik niet. Oh ja jeetje een sapje en koffie, hoe deed ik dat ook alweer? Jeetje niet zwanger, jeetje arme donor denk ik nog. Jouw foto hangt hier zo vrolijk te zijn op de koelkast. Oke..herpakken..oke het gaat alweer, of toch niet. Bleeeeh een traantje of wat ontglippen mijn ogen.

Ik bel mijn moeder..."och wat jammer schat" ik kom er zo aan zegt ze. Daarna bel ik mijn vader, hier dezelfde reactie. Neem er even de tijd voor, en wacht je menstruatie even af. Als die uitblijft kun je alsnog een keer testen zegt hij. Een echte vrouwenkenner. en vader van twee dochters, dus ik denk dat hij wel weet waar hij het over heeft.

Tot nog toe nog geen menstruatie, en inderdaad wanneer deze uitblijft kan ik altijd nog een test doen. het kan zijn dat mijn HCG hormoon nog niet aanwezig is, Ik wacht af.

maandag 8 februari 2016

In de ban van de zwangerschapstest

Test 1..2..3

Alive and kicking, we trappen af. Een nieuwe week, de week waarin ik mag gaan testen. Ontzettend spannend. This could be life changing!! Ik hoop natuurlijk op die kneiter positieve test. Zo'n zwangerschapstest die je vrolijk toe lacht, zo'n test die, als ie kon praten, zou zeggen :" Yoooo..ik weet niet waar heb jij je al die tijd druk om gemaakt, je bent gewoon hartstikke zwanger hoor, dus weg met die zorgen het is tijd voor een feestje."

Ik weet natuurlijk dat zo'n zwangerschapstest niet bestaat, maar het lijkt mij wel leuk. Nu moet ik gewoon netjes wachten of er een wel of niet een tweede streepje komt te staan. Lekker zenuwslopend maar wel goed om je geduld eens maximaal te testen. maximaal in de zin van 3 minuutjes of zo.

Drie minuutjes is....de tijd die je erover doet om je ontbijtje in elkaar te knutselen. Of een kopje koffie te zetten. Drie minuutjes is de tijd die meteoroloog van het RTL ontbijtnieuws erover doet om ons, vaste kijkers, te gaan vertellen of je er verstandig aan doet om een paraplu mee te nemen, of dat je alvast je korte broek weer uit de kast kunt gaan halen.

Enfin...de zwangerschapstest. Je hebt ze in allerlei soorten en maten. De uitslag is echter altijd gelijk. Of je bent gewoon vrolijk zwanger, of je moet het de volgende keer nog een keertje overdoen, als een soort van her-examen.


Ik moet nog een zwangerschapstest gaan halen. Mijn LH test stripjes kocht ik altijd via Sensitest, maar ik denk dat ik er nu maar zelf omga. Ik zal er eens een momentje van maken. Gisteren kreeg ik er alvast 1 van een vriendin, incl uitvoerige uitleg over hoe ik dit alles moet gaan doen.

Mijn hartslag stijgt alvast, alleen de motivatie ontbreekt. En ik denk dat ik al wel weet waarom die ontbreekt. Ik vind het gewoon nog net ietsjepietsje te spannend.

vrijdag 5 februari 2016

Vraagtekens ???

Zelf- inseminatie en de vraagtekens die daarna door  je hoofd spelen.

Het is vrijdag, en vrijdag betekent net als de maandag en woensdag weer een leuke nieuwe post op de blog.

Het is nu ruim een week geleden dat in mijzelf onderwierp aan wellicht de grootste uitdaging die ik ooit deed. De zelf inseminatie. Ik vernam eigenlijk al heel snel veranderingen, maar durf nog nergens een conclusie op te trekken.

Afbeelding:bron peter-ros.nl

Het ene moment denk ik...ik kon wel eens zwanger zijn, maar sinds vanmorgen heb ik ineens twijfels ik voel me iets anders dan de afgelopen dagen, iets minder vrolijk, en iets meer bezorgd. En wat kan ik eraan doen?...juist ja helemaal niks.

Het grote afwachten is begonnen. Of eigenlijk ben ik al halverwege want volgende week kan ik gaan testen. Natuurlijk is de ene dag de ander niet, en misschien moet ik me dat iets beter realiseren.

Het ene moment ben ik helemaal niet bezig met wat er allemaal gebeurd, en het andere moment plopt het weer in je hoofd. Ben ik zwanger, of is dit alles puur toeval? Zodra ik wakker word is het er al..oh ja denk ik dan, ik heb geïnsemineerd dus het kan zijn dat ik nu....? Kom ik stap maar eens uit bed. Baileys wacht op mij, en ik ben wel toe aan een ontbijtnieuws.

Ik moet gewoon de dingen doen die ik anders ook doe. Contacten leggen voor de blog, leuke nieuwe stukken publiceren en vrolijk door gaan met waar ik gebleven was. Meer kan ik toch doen. Behalve hopen dat alles goed gegaan is natuurlijk. En op mijn kop staan hoef ik niet te proberen, want daar komt alleen maar gedonder van.

Als alles meezit en mijn menstruatie volgende week gewoon uitblijft kan ik een zwangerschapstest gaan aanschaffen. Na maandenlang mijn LH pieken getest te hebben, en dus vakkundig in een potje gepiest te hebben moet dit daarom enkel probleem zijn. De uitslag echter is iets meer zenuwslopend mag ik aannemen.

De zwangerschapstest toont aan de hand van het HCG  (Human Chorion Gonadotrofine )hormoon in je urine aan of je zwanger bent. Dit hormoon zorgt ervoor dat je menstruatie uitblijf, en word al aangemaakt vanaf de eerste minuut dat je zwanger bent. Snelle jongens dus die hormonen.

Ik ga gewoon lekker het weekend in, en na het weekend zien we wel verder. Ik heb mijn stinkende best gedaan, en de rest laat maar over aan de natuur en de beste man hierboven. Wel zo verstandig!!

Fijn  weekend allemaal!!! En niet te veel piekeren hé, want zoals een mooi gezegde luid.
"Piekeren is de verkeerde kant op fantaseren" en zo is het maar net.

woensdag 3 februari 2016

Wachten en de koningin van het korte lontje

De zelf inseminatie een week later

Alweer een week geleden stond deze dag in het teken van wel of nog niet insemineren. Ik had de stikstof tank met daarin de donor sinds twee dagen thuis, en mijn LH waarde bereikte zijn top. Alsof hij zojuist de top van Mount Everest bereikt had, en naar beneden riep..".joehoeoeoeoe, hoger als dit kan niet hoor, zal je er niet eens iets mee doen." Ik wilde wel, maar probeerde nog even wat tijd te rekken om zo de 24 uurs  (zie mijn eerdere posts) kwestie tevreden te houden.

Inmiddels zijn we een kleine week verder, en ik verneem af en toe wat dingen waar ik anders nooit last van had. Maar ik durf nog niet eens een klein beetje een conclusie te trekken, dus wacht ik netjes af.  

En jeetje ik kan best geduldig zijn. Ik weet dat ik wachten moet, en als ik weet waar ik aan toe ben, ben ik eigenlijk heel rustig, Als ik niet weet waar ik aan toe ben...dan loop ik als een kip zonder kop rond, en alles en iedereen krijgt de schuld. En in zo'n geval ben ik ineens de koningin van het korte lontje. 


Wachten dus....en om het wachten aangenaam te maken, kocht ik afgelopen maandag een splinter nieuw skateboardje bij Caerboards in Groningen. Nadat ik elders even wat nieuwe snowboards gecheckt had.


Ik beloofde mezelf na een eventuele zwangerschap toch echt een snowboard aan te schaffen, om vervolgens van de piste af te knallen. Tot die tijd en tot 12 weken zwangerschap doe ik het lekker met mijn nieuwe skateboard, en belangrijker nog ik doe het extreem rustig aan op dat boardje. 


Nou kan ik ook nog niet veel anders dan enkel rechtdoor, maar ik ben dan toch lekker in beweging. Hopelijk kan ik straks lekker achter de Bugaboo aan skaten. Net iets voor mij!!!



Volgende week kan ik gaan testen. De zwangerschapstest reageert op het zo genaamde HCG hormoon, Ik heb er echt nog nooit van gehoord maar op www.ikbenzwanger.com kwam ik erachter wat dit inhoud. En in no time spit ik alles op de site uit.

Werkelijk ik had meer verstand van autotechniek dan van mijn eigen cyclus. Dus toen ik besloot om BAM moeder te worden, iets wat ik natuurlijk echt hoop, ging er een wereld voor me open op het gebied van cyclussen. In no time werd ik een specialist. Iets wat natuurlijk ook wel moest, want ik moest mijn cyclus tot in de puntjes and far beyond that leren kennen om zo de perfecte timing van de inseminatie te kunnen plannen.

Nog een dikke week, en ik ben vast besloten rustig te wachten. Ik kan wel op mijn kop gaan staan, maar de natuur moet toch echt zelf te werk gaan. Ik houd wel alvast rekening met wat ik eet of drink, nu was ik sowieso al geen brie eter. Ik heb een natuurlijk afweer systeem voor al die rauwmelkse kaasjes, ik kan ze niet luchten of zien.

Van Filet American en salami krijg ik het standaard stokbenauwd dus daar blijf ik vanzelfsprekend heel gemakkelijk af.

En mijn senseo apparaat kan met pre-pensioen. Ik dronk al niet veel koffie, zo'n drie kopjes op een dag, maar volgens bronnen mag ik er nu nog maar 1. Prima...doen we. Fruit eet ik bij het leven, en roken doe ik gelukkig al lang niet meer.


Mijn aller laatste ervaring met té veel alcohol in mijn bloed is twee jaar geleden, toen stond ik op 1 sok en 1 schoen buiten op de oprit van bij mijn broertje. Hij gaf een gezellig feestje. Ik moest over fietsen gevallen zijn maar met mijn superkrachten die ik op dat moment had heb ik niks vernomen.

Hij was zo vriendelijk me naar huis te brengen, samen met twee vrienden van ons. En terwijl ik mijn appeltaart, de snert en alles wat ik die dag gegeten had stond te analyseren boven mijn wastafel in de badkamer, was hij op zoek naar een stok voor in de dweil, om zo mijn overschot aan alcohol netjes op te dweilen, de schat.

Vanaf dat moment, ik was net 33 en nog nooit zo dronken geweest, heb ik mezelf beloofd dit nooit meer te doen. Ik heb me er aan gehouden, want de keren dat ik nog een biertje aangeraakt heb zijn sporadisch. Dus ook dit moet geen probleem zijn.


Welke symptomen vertoonde jij nóg voor je de test deed? En paste je jouw eetpatroon ook al snel aan.

maandag 1 februari 2016

De zelfinseminatie a few days after

Zelf - inseminatie een paar dagen later.

Wat mag ik verwachten een paar dagen na de zelf-inseminatie. De zelfde dag al was ik misselijk, de dagen erna ook. Maar hé er gaat een griepvirus rond...dus ja. Afgelopen nacht zelfs was ik ineens zo misselijk dat ik mijn stinkende best moest doen om niet naar de beneden te rennen om eens verschrikkelijk over mijn huig te gaan.

Ik ben eigenlijk nooit misselijk, ook niet als ik griep heb de laatste keer dat ik echt misselijk was en over moest geven is al jaren geleden. Maar nu komen er af en toe van die vlagen, waarvan ik denk ahum. Ja dus,..grieperig of toch?

Maar verder voel ik me eigenlijk kip lekker. Gisteren had ik trouwens wel een pyjama dag, iets wat ik in mijn carrière werkelijk nog nooit gehad heb. Ik heb dan wel echt een hekel aan aankleden 's ochtends maar ik doe het toch altijd braaf, bang dat de dag anders verloren gaat. Gisteren had ik daar absoluut geen last van.

Oh ja duizelig. Ik ben echt net iets te vaak duizelig en ik heb last van mijn staartbeentje, iets waar ik al geen jaren last meer van heb. Als kind viel ik van mijn fietsje waardoor mijn staartbeentje werkelijk in een hoek van 90 graden staat. Jaren geleden viel ik er weer op, toen heb ik echt wel flink pijn gehad en dat heeft ook wel even geduurd, maar dat is wel meer als 15 jaar terug. Sinds een paar dagen begint de bastard weer irritant te doen.



Maar goed ik wacht enkel rustig af, ik kan wel op mijn kop gaan staan, maar of het echt helpt?  Ik denk het niet hé. Inmiddels heb ik de stikstof tank weer op laten halen door UPS. Deze was eigendom van Cryos en moest dus als de sodemieter terug naar Denemarken.


De ochtend na de inseminatie heb ik gelijk een ophaalopdracht aan gemaakt, zodat ze de tank de andere dag weer op konden halen. Back to Denmark, ik heb nog een aardig kaartje toegevoegd om ze te bedanken.


Afwachten, en gewoon lekker mijn ding blijven doen. Zoals iedereen, want daarin ben ik dan weer geen uitzondering.