dinsdag 28 juni 2016

Op de schop!!!

Binnenkort gaat de blog op de schop. En niet zomaar een beetje her en der een aanpassing..NEE gewoon Hatseflats in een geheel nieuw jasje. Ik ga gebruik maken van een ander platform en de domein is inmiddels vast gelegd.

Het bloggen over mijn kinderwens en het traject er naar toe zal een losstaand iets worden. Om zo meer gericht te werk te gaan. En de zaakjes een beetje te scheiden. Laat ik daar nou net goed in zijn.

Naast deze blog, zal ik een heel nieuw iets op zetten. Wat voornamelijk gericht zal zijn op, van adventure houdende ouders. Het reizen met kinderen, en de meest spectaculaire activiteiten welke je met je kroost kunt gaan doen zullen hier lekker uitgebreid aan het licht komen.

Never a dull moment dus. Want een zaterdag ochtend langs de lijn staan is simpelweg niet voor mij weggelegd. Ik hou van extremere sporten. Surfen, skaten, bmx-en, snowboarden noem maar op. 

Hoe leuk is het dan om mijn liefde voor deze dingen over te brengen op mijn kids later, en jullie als lezer te motiveren om die bal eens aan de kant te leggen, en er eens lekker met een downhill of freeride fietsje op uit te trekken. Het is maar een idee hè. Maar wel een onwijs goed idee, als ik mezelf mag geloven. 


Enfin werk aan de winkel. Leuk erg leuk..en ik heb er zin in. Inmiddels mag ik vertellen dat voor deze nieuwe site alvast een super leuke samenwerking ontstaan is. En dat wanneer de site online gaat, deze verder uitgewerkt gaat worden. Ik ben in ieder geval ontzettend blij. En wil de mannen achter Antix sports dan ook alvast keihard bedanken.

Een site waarin ik de meest leuke activiteiten welke gericht zijn deze sporten in combinatie met kids aan het licht breng. Welke events zijn leuk om te bezoeken? Wat moet je absoluut een keer gedaan hebben? Hoe houd ik het veilig voor zowel mijn kind als mezelf? Wat is hip en wat not?

Wanneer ik op reis ga met kids, waar moet ik dan aan denken? Wat neem ik mee, en wat laat ik absoluut gewoon thuis? Wat is een efficiënte manier van inpakken? En wat zijn de must haves voor een primitieve trip met kids?

Ik hoop het hier allemaal onder de aandacht te kunnen brengen. So stay tuned !!!

Afbeeldingsresultaat voor skatende kids

afbeelding verkregen via bertbeelen.nl





maandag 20 juni 2016

What if....

Wat als je kind transgender is?


Toen mijn moeder zwanger was van mij, ergens een jaar of 36 geleden, leek het haar leuk dat als ze een meisje zou krijgen ze dan lekker kon frunniken met strikjes en vlechtjes en staartjes en weet ik veel wat voor ongein.

Een droom die ze destijds met één van mijn jongste tante's deelde. Toen ik een jaar of 21 was logeerde ik bij die tante, en haar gezin. Ze vertelde wat mij moeder destijds met haar gedeeld had....."en toen kwam jij", voegde ze er aan toe.

"En toen kwam jij"...die opmerking vergeet ik nooit meer, en de manier waarop ze het zei ook niet. Inderdaad "toen kwam ik". Ik moest er niks van weten van strikjes en vlechtjes en frunniken, ik verafschuwde rokjes, tot verdriet van mijn moeder.

Had een hekel aan jurkjes en met poppen spelen deed ik sporadisch. Ik had ze wel hoor...maar ik croste veel liever rondjes op mijn fietsje, werd vaak uitgekozen om mee te voetballen, gewoon omdat ik er goed in was, en loste ruzies die mijn broertjes af en toe met jongens uit een andere buurt hadden gewoon op door er op te duiken. Ik kreeg de klappen en belande al vechtend op mijn rug in de modder.

Ze zijn op één hand te tellen hoor die ruzie's, want eigenlijk maakten we nooit ruzie. en speelden we naar hartenlust buiten. Boompje klimmen, skateboarden, honkballen noem maar op. Mijn vrienden waren voornamelijk jongens.

"Louise had veel beter een jongetje kunnen zijn"'

iets wat ik vaak in de wandelgangen te horen kreeg. Nou je zou het wel zeggen inderdaad . Ik deed niet onder aan de jongens, vond hun manier van communiceren veel makkelijker, en hun spel zo veel interessanter. I just was one off the boys. Jongens kleding zat ook gewoon veel lekkerder was veel stoerder en ik voelde me er lekker in. Dat gepruts met zo'n rok, verschrikkelijk.

In dat opzicht kon ik inderdaad veel beter een jongen zijn, maar op de vraag of ik liever een jongetje wilde zijn, antwoordde ik steevast "Nee".

Ik vond het prima zoals ik was, en vind het prima met wie ik nu ben.


Toch heb ik me weleens afgevraagd nu ik natuurlijk zelf met een kinderwens bezig ben. Wat als mijn kind straks in het verkeerde lichaampje geboren word, wat dan? 


Stiekem lijkt het me best een mooie uitdaging. Ik ben niet van het hokjes gedrag, en zal me hopelijk prima in kunnen leven in wat er in het koppie van mijn kleine dappere transgender kind om zal gaan. Mocht dat het geval zijn.

Prima vent, als jij een jurkje aan wilt naar schooltje, dan doen we dat. Zal ik je piepkleine nageltjes lakken. Dat je nogal een proces in gaat met je kind staat als een paal boven water. Dat je afkeurende blikken krijgt van mensen, die vastgeroest lijken te zitten in dat hokje, dat is op zijn zachts gezegd kut te noemen.

Maar aan mij om samen met mijn kleine die uitdaging aan te gaan. Zullen we die vastgeroeste mensen in die hokjes eens een poepie laten ruiken. En jouw laten zijn wie je bent!!!

Een behoorlijke tijd geleden keek ik eens naar een documentaire van de Britse documentaire maker Louis Theroux, welke befaamd is om zijn zoektochten naar het menselijke aspect in bizarre, vaak rechtlijnige, maar ook kromme en oppervlakkige subculturen.

Ik zit niet vaak aan de buis gekluisterd maar dit keer leek ik met mijn neus op het scherm vastgeplakt te zitten. In de aflevering van 7 mei 2015 bezoekt Louis transgender kinderen in Amerika. Het jongste kindje was net vier geworden. Als jongen geboren maar in alles wat hij deed was ze een meisje.De bewegingen die ze maakte waren typisch meisjesachtig. Sierlijk en elegant. Ik was op 1 slag verliefd, op dit pracht minimensje.

Zo klein en zo freaking vastbesloten, het kan niet anders dan dat een grote word. Groots in het zijn wie ze wil zijn.

Dus klein iniminie mensje of je nou gewoon jongen of meisje of allebei bent, maar dat nog niet zeker weet...ik doe gezellig met je mee jouw te laten zijn wie je daadwerkelijk bent.

Wat zal jij doen wanneer je kind aangeeft niet gelukkig te zijn in het lichaam waarin hij of zij geboren is? 

vrijdag 17 juni 2016

Voor je vader (dag)

Claudia de Breij schreef er al eens over in haar boek Krijg nou tieten. Het beste boek ever naar mijn mening dan hè, want jij als lezer zal absoluut een ander boek de hemel in prijzen, maar laat mij dit boek nou gewoon sky high tillen for crying out lout!!!


Claudia de Breij ik hou gewoon van haar. Ik kom er eerlijk en open voor uit...steek het niet onder stoelen of banken, maar de Breij al toen ik nog een heel klein meisje was, was ik stiekem al een heleboel verliefd op je. 

En dat jij net als ik gewoon lekker lesbisch bent, en ook gewoon zo'n mini mensje op de wereld wilde zetten, omdat het dan een stuk gezelliger word. En jij dat toevallig ook samen met een vrouw wilde doen, dat maakt het dat we toch some where along the way misschien wel een heel klein beetje ergens iets van elkaar weg hebben.


Want jij maakte je destijds al een beetje zorgen om de vraag die ik en hopelijk wij straks ook gaan krijgen. "Hoe doen jullie dat dan met vaderdag?? Wanneer die kleine knutselaar gezellig op het schooltje met een klasje vol plakkerige kleutertjes iets leuks moet gaan maken voor zijn of haar papa? 


Tjah...die van ons heeft een donor, maar geen papa. Donordag?? Een optie? Enfin...geen vaderdag voor ons dus. Maar dubbel the fun met moederdag.

Toch komt vaderdag er aan. En natuurlijk kun je iets leuks gaan knutselen voor de papa. Maar hoe leuk zal het zijn om hem eens te verrassen met iets wat hij nog nooit eerder gedaan heeft. Kijk ik maakte boekenleggers en beschilderde als een bezetene luciferdoosje voor al die vaderdagen. 

Maar als ik toen geweten had wat ik nu wist nam ik die oude heer gewoon mee naar het strand van Workum om hem eens in een wetsuitje over het water te zien knallen bij de heren van Antix.

Afbeeldingsresultaat voor kitesurfen friesland

afbeelding verkregen via Antixsport.com

Gegarandeerd een goed verhaal voor op school, en een te gekke herinnering voor later.


woensdag 15 juni 2016

Home again

Wat een dagje was het afgelopen vrijdag. Ik sliep bij Claudia en was de avond daarvoor afgereisd naar Utrecht om elkaar op het centraal te ontmoeten en samen het laatste stukje af te leggen.

De volgende dag stond in teken van een hilarisch bezoekje aan het strand van Zandvoort aan Zee, en de thuiskomst van Gerwin en Lianne. Die na ruim 6 maanden Union Island weer voet op Nederlandse bodem gingen zetten. Die ochtend had ik via messenger contact met de mama van Lianne over vluchtnummers en kriebels van spanning. 


Met een backpack vol handdoeken, een beachshelter, broodjes, bananen, twee flessen drinken, extra droge kleren, -want in ons geval weet je het nooit- en mijn zelf gemaakte welcome home spandoek, reisden we af naar het strand van Zandvoort aan Zee.



In no time vind ons tentje een plekje op het strand, en in diezelfde no- time gieren we het uit van het lachen. Iets wat we de hele dag doorzetten. We lijken dezelfde humor te hebben, en dezelfde manier van hoe we omgaan met het inrichten tent. Een heel belangrijk aspect voor ons beiden.



Zeker als je weet dat we binnenkort gewoon samen een week old school gaan bivakkeren in een tentje. Geen overbodige luxe camping shit, maar lekker back to very basic.

Enfin..ik duik de zee in, terwijl Claudia de zonnestralen in zich op neemt. En volle bak geniet van haar horizontale houding en de warmte van het zonnetje.



De uurtjes aan het strand vliegen voorbij we doen nog een verwoede poging onszelf blij te maken met de belofte hier snel weer terug te komen. En dan vooral de hele dag te blijven. Maar nu moeten we toch echt gaan. Inmiddels heb ik een vluchtnummer, en dat maakt het zoeken naar een kneiter blond broertje met dreadlocks en zijn lieve vriendin met beide een wel heel gebruind velletje iets makkelijker. 

Ik deel het vluchtnummer met mijn andere broertje Antoine, die die dag in de buurt zijn, en de aankomst van Gerwin en Lianne eigenlijk niet willen missen. Leuk hoe meer mensen er bij de arrival staan des te groter de verrassing.


Om iets voor zes arriveren we op Schiphol, na een snelle blik op de borden geworpen te hebben met daarop alle vluchtnummers word ons al snel duidelijk dat ze iets vertraagd zijn en aankomen bij Arrival 1. We ontmoeten Antoine, Joanne en hondje Marquez op het panorama dak, en besluiten daarna naar de arrival te lopen. En hoe kan het ook anders dan dat er zo'n Hello Goodbye spektakel door je hoofd speelt.

Antoine en Joanne hebben hun confrontatie met Yvon Jaspers in de auto al stiekem even voorbereid, en hun antwoord op de vraag van Yvon op wie ze staan te wachten liegt er niet om. Claudia en ik schieten in de lach. Het is weer te hilarisch. 


Beetje bij beetje druppelen de zojuist gelande reizigers binnen, omgeven door spandoeken en juichende familie leden. Claudia staat klaar om foto's te schieten, en samen staan we op scherp. Bij alles wat lijkt op een grote kite tas zeggen we..."ja"" oh nee f*ck, ja het leek er toch een beetje op." Vond je ook niet?" 

Inmiddels is Koos de papa van Lianne ook gearriveerd de nicht van Lianne met man en kids zijn er ook, en samen wachten we af. WACHTEN inderdaad. Met hoofdletters. God allemachtig, zijn ze het laatste stuk gaan zwemmen ofzo, of heeft Gerwin weer vriendjes gemaakt met jan en alleman, en laat ie lekker iedereen voor gaan terwijl ze uit het vliegtuig stappen.

Moet ie het gangpad van de Boeing nog stofzuigen omdat ie " oh sorry, ja sorry hoor, dat dekseltje het potje pinda's schiet er ook zo makkelijk vanaf." Maar ik ruim het wel even weer op hoor, geen probleem. Hè wat leuk dat speldje op je colbertje, werk je allang voor Britisch Airways? zullen we anders even een peukje doen hier, wel zo gezellig?""

Dat is Gerwin, we kennen hem zo langzamerhand, dus verbaasd het ons niks als ze gewoon doodleuk als laatste door de deur van de arrival naar binnen zouden komen. De spanning stijgt duidelijk, iedereen let op en is in opperste staat van paraatheid. 

En ineens zie ik haar, onze eigenste Lianne, een backpack achterop en breed lachend, haar donkere haren ietwat verkleurd door de zon. Wat een prachtig moment, Gerwin zoals verwacht enkele meters achter haar aan. Die grijns op die smoeltjes breeduit lachend van verbazing dat er zoveel mensen op ze staan te wachten is werkelijk onbetaalbaar. Claudia schiet op de juiste momenten de meest waardevolle plaatjes, iets waar we ontzettend blij mee zijn. Thankkssss Clau you are the best!!! 


We juichen en joelen, het kan niet anders dan dat dit plaatje compleet is. Deze bruine avonturiers horen bij ons. Blonde dreadlocks- check, bruin koppie -check, Vrolijk smoeltje -check, Vrolijke lieve meid- check, bruin koppie -check, een lieve lach op haar gezichtje- check,  doodmoe en kapot van het reizen -dubbel check. 


De eerste momenten zijn geweldig, er word volle bak geknuffeld en gelachen en geobserveerd. De eerste verhalen komen langzamerhand los. Maar veel tijd hebben we niet. De parkeermeters draaien over uren, en in Rijs zit er een een ongeduldige moeder te wachten. 


Afgelopen zondag vierden we hun thuiskomst uitgebreid met de hele familie en een stel dierbare vrienden, avhter in de tuin bij het restaurant  van Wiesje en broertje Ramon "Eigenwies". georganiseerd door Wiesje en het vriendinnetje van Ramon. Onwijs leuk en als kers op de taart maken we kennis met Loopy. Het hondje dat Gerwin en Lianne mee namen vanuit Union Island.


They are back and i am so stoked that i can just hug them when i want. Where i want.

Het volgende kite avontuur staat alweer gepland, eind November vertrekken ze voor 7 maanden naar Mexico, en de kans is groot dat we daar al backpackend achter aan gaan. 




woensdag 8 juni 2016

Coming Home

Vrijdag komen ze terug, en samen met Claudia wacht ik ze op bij de gate.
Eindelijk na zes maanden mogen we ze maximaal knuffelen. Eind November vertrokken ze om op Union Island te werken als kite surf instructeurs.


Zes magnifieke maanden moeten dat geweest zijn, de foto's die we via facebook of app te zien kregen logen er niet om. De reacties die erop volgden ook niet. Iedereen lijkt mee te leven met deze twee globetrotters, die gewoon keihard doen waar een ander van droomt. En ik kan  ze -pardon my french- F*cking geen ongelijk geven.


En nu komen ze terug, en zijn wij in de ban van. Ik fotografeer een slag in de rond en plak en knip alles wat los en vast zit om een leuk "'Welcome Home" bord te maken. Ik doe mijn stinkende best, want dit moet een onvergetelijke ervaring gaan worden.


Gelukkig maakt Claudia foto's van dat moment op Schiphol, want ik zal het voornamelijk druk hebben met het dweilen van de vloer nadat ik daar eerst even een golf aan tranen neergelegd heb.


En ze komen niet alleen, hondje Loopy komt gezellig mee. A new edition to the family. Dit weekend hebben we groot feest, een welcome home party, georganiseerd door de mama en het schoonzusje van Lianne. Gezellig in de tuin bij Eigen Wies. En we gaan knallen, en feesten en bbq-en, en volle bak genieten van elkaar. Het kan namelijk weer.


En ik oefen alvast op het vreugde dansje dat ik ga doen.



maandag 6 juni 2016

Zomers

Daar waar het zuiden van het land overspoeld werd en straten blank stonden. Daar moest ik als een malle aan de slag met mijn tuinslang om het gazon te redden van een ondergang. Het gazon aan Claudia gewijd, werd aardig geel.

Ik had twee dagen niet gesproeid, een gezellig avondje uit eten en het Hooked event aansluitend deed mij in de verste verte geen zin meer hebben om nog te gaan sproeien. Ze hadden immers ook regen beloofd toch?

Nu ben ik al een week in de weer om de gele sprietjes groen te kijken. Er zit een beetje verbetering in maar nog elke dag hou ik er trouw een sproeisessie op na. Ik wil immers een leuk groen gazon, zodat Claudia er straks in vol ornaat van kan genieten. En ik kan gaan hooien.

Geen regen dus, maar volle bak zon. En als de zon schijnt kun je twee dingen doen. Inderdaad zwemmen en bbq-en. Laat beide nou gewoon aan mij besteed zijn. Samen met de kleine zus, en de liefste mama -dit zegt natuurlijk iedereen, maar in ons geval is het echt zo- van de wereld, trokken wij de stoute slippers aan om eens lekker net als vroeger te gaan plonzen in het Loomeer in Drenthe.

Net als vroeger inderdaad. Als baby al kwamen we daar. Later kreeg je zwembandjes om, en werd je tot in je bilnaad ingesmeerd met zonnebrand factortje 10. Pas als iedereen ingesmeerd was mochten we tegelijk het water in. Tegelijk, inderdaad. Wij moesten netjes wachten tot iedereen klaar was, iedereen de bandjes om had, en iedereen onderhanden was genomen door degene die je op dat moment insmeerde.

Want hoe gemeen was het als je broertjes en ons vriendje Robert eerder het water in konden dan jij. Zal je net zien dat ik steevast als laatste ingesmeerd werd en daardoor gewoon alle "Loomeer"' jaren bij elkaar opgeteld iets van 1 1/5 uur minder lang in het water heb kunnen liggen. Om dit soort eventuele jeugdtrauma's te voorkomen besloten mijn ouders en ome Freerk en tante Betsie -Robert zijn papa en mama-, ons te laten wachten met zwemmen tot iedereen klaar was.


En dan duurt wachten lang, want eer er iets van 4 jeugdige iniminie lichaamjes ingesmeerd zijn, en ze allemaal van die irritante oranje -die schuren als de pest -zwembandjes om hebben, dan ben je wel wat zal ik zeggen, in mijn beleving een eeuwigheid kwijt. Een eeuwigheid, zo voelde het. Elke poging om alvast richting het water te lopen werd afgestraft met een "hier blijven".

Dus gooiden we onszelf maar alvast op de kop in die zandvlakte. Want zand en zonnebrand gingen in die tijd prima samen. De hele dag lagen we in het water, tussen de middag aten we tomatensoep, met bolletjes kaas. Meegenomen van huis in een thermoskan. Die soep, daar hebben we het nu nog over. Op één of andere manier smaakte die soep na en ochtendje rondjes zwemmen, ploeteren en gleufjes graven, gewoon geweldig lekker. Misschien was het ook omdat ik steevast het have Loomeer in geslikt had, en ik nu wel eens toe was aan iets met meer smaak.

Dit keer kwamen we er weer, twee dagen achter elkaar. En het was weer bijna net als vroeger. Ik beloofde mezelf vroeger al dat ik hier later met de kids ook heen zal gaan. En dat is nog niks veranderd. Hoe leuk om gewoon met vrouw en kids te doen wat ik vroeger als kind deed. Straks worden de rollen hopelijk omgekeerd. En zijn wij degene die die kleine armpjes voorzien van die irritante oranje zwembandjes.



woensdag 1 juni 2016

Val training for kinderen? are you kidding me?

Val training voor kinderen?

Are you freaking kidding me? Het is dat ik gisterochtend als ontbijt een yoghurt met daarin wat verse aardbeien zat te eten, terwijl ik zoals elke ochtend trouw naar de vrienden van RTL ontbijt nieuws zat te kijken, want als dat net als vanmorgen een broodje was geweest was ik er denk ik in gestikt.

Val training voor kinderen het was een serieus onderdeel van de uitzending van gisteren. Hier vind je het stukje terug. En nog steeds sta ik perplex. Want als het aan de stichting Consument en Veiligheid ligt zo doet RTL nieuws ons geloven, krijgen straks alle kinderen op de basis school een serieuze val training.

Afbeeldingsresultaat voor buitenspelende kinderen jaren 80

Afbeelding verkregen via online -instagram.com Benjamin Bengel

Omdat kinderen minder spelen en dikker worden, bewegen ze minder soepel. 

Met als gevolg dat jaarlijks 40.000 kinderen in het ziekenhuis belanden na een val. De training zal dit aantal drastisch moeten terug dringen.

Oké dus dan moet er gewoon iemand naar school komen, om jou kind goed te leren vallen. Tja het bied misschien wat werkgelegenheid. Maar hè die gipsmeester in het ziekenhuis moet aan het einde van het liedje toch ook gewoon lekker een halfje Weit brood op de plank kunnen leggen.

Serieus ouders. Ik weet in welk tijdperk we leven, en ik denk