woensdag 30 maart 2016

Bas Kosters Ballsy baby

Bas Kosters Ballsy Baby

Af en toe spit ik de enorme stapel magazine's die ik hier heb liggen eens flink door. Op zoek naar inspiratie or just for fun. Ik denk dat de oudste magazines zo van rond 2009 zijn, echte klassiekers dus. Van Fabulous Mama en Kek mama tot Viva mama. Ik ben dol op de vormgeving van die bladen, niet voor niks want ik heb nogal een grafisch verleden. Erg leuk vind ik het.

Een bij elkaar geraapt zooitje vol nieuwe ideeën en een tomeloze bron aan inspiratie. Geweldig die creativiteit die mensen hebben!! En dat ze er dan ook nog iets mee doen om er zelf iets beter van te worden, of in het beste geval mij er beter door laten voelen. In dat geval verdien je in mijn ogen gewoon een dikke vette pluim.

Afbeeldingsresultaat voor bas kosters ballsy baby

Afbeelding verkregen via spruitkinderkledingwebshop.nl

En hoe leuk is het dan als ik "de doorgewinterde versie van ik doe lekker wat een ander niet zo snel zal doen" die pluim mag gaan uitreiken.

De Nederlandse modeontwerper Bas Kosters verdient die pluim.
Wat ongelofelijk gaaf is de collectie die hij in 2013 in samenwerking met Ballsy Baby op touw zette. Ballsy Baby profileert zichzelf als een babycadeaumerk. Niet bang voor tattoo's en heerlijk rock & roll. I Love it. Leuke bijkomstigheid is dat ze gebruik maken van ecologisch katoen. Just what i want.

Tijdens dat doorspitten van al die magazine's stuit ik op een afbeelding van Bas met in zijn armen een baby welke in mijn ogen het ideale baby shirtje draagt.


Lekker anders. Lekker shocking wanneer mensen in je kinderwagen kijken en een mierzoet baby'tje gehuld in een zacht roze of een babyblauw boxpakje verwachten. Beeeeeeeep wrong. Deze editie van een schattig baby-tje draagt gewoon een kneiter zwart shirt met daarop een té gekke print.

Ode aan Bas en de Ballsy Baby.

This one is for you all. Applaus, handen op elkaar en juichen maar.
Echt super gaaf vind ik ze. En al snel vind ik mezelf al surfend op het wereld wijde web. Op de site van spruitkinderkledingwebshop vind ik wat ik zoek. En moet ik mijn uiterste best doen niet alvast een shirtje te bestellen.

Afbeeldingsresultaat voor bas kosters ballsy baby

De kans is zeer aannemelijk dat ik ergens deze maand nog een stiekeme bestelling die kant op stuur. Want hé zacht roze en babyblauw passen niet echt bij mij, en de ook niet bij mijn BugaBoo die de stoere spruit straks moet gaan vervoeren.

vrijdag 25 maart 2016

Een nieuw begin met allemaal Paaslekkers


Dat is toch wat het paasfeest een beetje inhoud? Een nieuw begin? yep right..echt wel. Nieuwe ronde nieuwe kansen. En dat houd in...een andere donor, wellicht een anonieme donor en dan via een andere kliniek, een fertiliteitskliniek???Ik ben nog druk op onderzoek uit. 

Vaak is dit wel een goed gespreksonderwerp wanneer ik vriendinnen bezoek, en ik al duwend achter een Quinny buggy de wagen een paar keer spelenderwijs achterover trek, gewoon omdat ik het niet kan laten. Kan ik gelijk even checken of ze al slaapt.

16 maanden oud en zoals haar mama zegt nog steeds niet los van die navelstreng. "Er zit een uit knopje op"zegt de met tattoo behangen, motor rijdende mama. En inderdaad er zit een knopje op. Wanneer ik haar uit haar ledikantje vis, of simpelweg uit de autostoel pak, zet ze het op een gieren. Net zo lang tot ik haar overhandig aan haar mama. En inderdaad alsof er een knopje omgezet word. Van gieren tot stil in 0,03 sec. Ik vind het stiekem wel grappig. En laat haar gewoon lekker doen.

Dat is de beste manier, en stiekem komt er een lachje vanaf wanneer ik met haar loop te dollen terwijl ze veilig bij mama op haar arm zit. 

Haar broer showt met trots al zijn paasknutsels gemaakt in groep 2. Verkleed als Spiderman klimt hij bij me op schoot, daar waar hij een minuut of 10 geleden nog als Batman door het leven ging. 


Ik kom er niet onder uit, en krijg een uitgebreide uitleg over al zijn knutsel werkjes. Super gezellig vind ik het. Straks komt dat kleine paaskuiken van mij ook zo thuis. Met een tas vol knutselwerkjes die vervolgens door het hele huis bezaait liggen, en mee moeten in bed. 

Pasen, wel gezellig vind ik het. Ik heb lang gewacht met het inslaan van chocolade en lekkers. Ik was bang dat ik er al flauw van zal zijn als de Pasen nog moest beginnen, dat die chocolade shit mijn neus uitkwam en ik tijdens de Pasen aan totaal onthouding zal doen.



Gisteren kocht ik dan toch een hazenpaar. Een mannetje en een vrouwtje, en ik denk dat ik maar eens een mailtje stuur naar de fabrikant van al dit lekkers. Een homo hazenpaartje hoe leuk... moet kunnen toch. Of twee gezellige lesbische chocolade chickies, ik vind het helemaal het einde. 



Al snel na de aanschaf van dit chocolade paar zette in mijn tanden in die mierzoete meuk.
Van traditioneel Hazenpaar naar alleenstaande Haas in 0.03 sec. 




Puilt jullie huis inmiddels ook uit van al die paasknutselwerkjes die de kids op school maken, en bewaar je de knutselwerkjes van je kind?

woensdag 23 maart 2016

Pasen een jaar later

Ik heb me laten vertellen dat Pasen dit jaar iets eerder komt dan afgelopen jaar. Prima, hartstikke goed, gezellig maar wat een ruk weer gaan we krijgen.


Vorig jaar organiseerde ik een paasontbijt voor de voltallig familie, want ik had nieuws. Groot nieuws, nieuws in de zin van WE HAVE GOT HIM..alleen dan groter. De impact was te vergelijken met the first man on the moon. A small step for a man, a giant leap for mankind. Alleen had ik de lancering iets beter voorbereid dan de NASA destijds.


Ik had namelijk champagne!!! of iets wat op champagne leek. niet te haggelen die meuk, maar goed het idee was geweldig, fantastisch niet te overstijgen goed. 


Inmiddels heb ik de eerste inseminatie met mijn favoriete donor achter de rug. Het feit dat ik een donor had, die ook nog eens een uitgebreid profiel had gaf in zekere zin een goed stabiel gevoel. De basis was er immers, alleen moest de magic nog plaats gaan vinden. Een soort van natuurkundig proefje in mijn ogen. Je steekt twee hoofdbestandsdelen bij elkaar laat er een tijdje overheen gaan en het eind resultaat mag je gerust verbluffend noemen.

Maar goed het natuurkundig resultaat van een samensmelting tussen die twee hoofdbestandsdelen bleef uit, dus naar dat verbluffende eindresultaat kon ik fluiten.

Ik denk dat ik mag zeggen dat ik me best een beetje verloren heb gevoeld. Want ik kan wel een hoofdbestandsdeel hebben, maar zonder dat ander deel is het gewoon Game over. En nu??? nou inderdaad, en nu?? Het hield me bezig in de zin van, ik ben letterlijk terug bij af. Ik had er geen gevoel meer bij. 

Moet ik nu op zoek naar een donor, die ik verder niet ken, maar omwille van het kind haast angstvallig moet gaan leren kennen? En waar vind ik zo iemand?...mijlenver weg leek het te voelen, niet meer binnen handbereik. Maar onmogelijk is het niet. Er zijn met mij genoeg andere mensen die de voor hun meest haalbare of ideale constructies organiseren.

En toch voel ik me hierin behoorlijk alleen. Inmiddels heb ik nadat ik contact heb gehad met het streekziekenhuis vernomen dat het invriezen van donorzaad niet mogelijk is. Ik moet dus bij elke poging aanspraak doen op de donor. En wat nou als die donor uit het midden van het land komt? wat vaak wel het geval is. Dan moet die beste man dus elke maand minstens drie keer deze kant op komen om zijn bijdrage te leveren. Geen optie dus.

En dan kom je er weer achter dat het wonen in een uithoek van Noord Nederland zo zijn nadelen heeft.

Ik ben gewoon gebonden aan een fertiliteits-kliniek, om de doodsimpele reden dat zij wel die mogelijkheid tot invriezen hebben. En daarbij ook gebruik maken van een spermabank. Ze liggen dus op voorraad die donoren, klaar om gebruikt te gaan worden. Het hoofdbestandsdeel is nu dus binnen handbereik. Maar deze donoren zijn vaak anoniem, in ieder geval tot het 12e levensjaar van het kind.

In zo'n geval moet ik mijn principes dus om gaan gooien. Ik wilde een donor die voor het kind bekend was of is. Zodat hij of zij zich kan spiegelen, een stukje erkenning heeft. Dat wanneer zo'n kindje er behoefte aan heeft, er contact kan zijn.

Maar is dat niet verwarrend voor een kind? vroeg een vriendin mij laatst, toen we het er uitgebreid over hadden. Die donor is dus die man die af en toe een kaartje stuurt, en waar je als kind een keer een dagje mee naar de speeltuin mag. Maar jouw papa is het niet. 

Je hebt een mama, en het streven is dat je straks twee liefdevolle mama's hebt. De situatie was anders geweest als ik een donor had die voor mij al bekend was, in de zin van een goede kennis die mij wel wil helpen. Dan is de afstand tot contact iets minder groot, en verloopt het wellicht iets soepeler.

Maar goed die luxe heb ik niet, maar ik wil wel heel graag een kindje. Gisteren had ik het er eens met mijn moeder over. En ook zei bevestigde wat die lieve vriendin een week of wat geleden al bevestigd had. Namelijk dat het voor een kind best ingewikkeld kan zijn. Het is jouw "donor papa", maar hij woont hier niet. Hij brengt je niet op bedje, en zal er niet zijn wanneer jij dat gat in je knieën valt. Zoals de meeste papa's er wel zijn en die dingen wel doen.

In dit geval heb je twee mama's die de pleisters plakken, en die je om beurten op bed brengen. Maar mist zo'n kindje dan wezenlijk niet iets? vraag ik mezelf af. Wat een kind niet kent mist hij of zij ook niet, komt er een antwoord terug.

Je kunt zeggen dat hij of zij zo meer dan gewenst is, maar dat twee mama's zelf geen kindertjes kunnen krijgen, dat ze daarvoor altijd een zaadje van een donor "papa" nodig hebben. Jij hebt dus net als alle andere kindjes een papa maar die papa is een donor en niet een papa zoals alle andere papa's, Deze papa is iemand die jouw mama's geholpen heeft. Omdat ze jouw zo graag wilden ontmoeten.


Maar moet ik dan met iemand in zee gaan die ik verder niet ken? Natuurlijk kan ik aangeven wat mijn wensen zijn op donor gebied. En daar zullen ze in de kliniek dan mee aan de slag gaan. Deze mannen zijn allemaal gescreend, en er zal wellicht een personeelsindruk van een dergelijke donor zijn. Mijn idee dat het zomaar een of andere viezerik kan zijn, daar moet ik misschien maar van afstappen dan.

Wellicht is dit de kortste slag, dus annuleerde ik de afspraak in het streekziekenhuis hier. Zij konden mij op dit gebied niet verder helpen. Dezelfde dag nog vulde ik het aanmeldingsformulier voor een kliniek in Friesland in. Zal dit dan the key to succes zijn? I hope so.



maandag 21 maart 2016

De short cut

Eindelijk...ik ben er weer een beetje. De griep heeft er zo ingehakt dat ik mijn draai niet kon vinden. Sip sipper op zijn sipst was ik. De koortslip bleef uit, maar de sip lip maakte daarvoor in de plaats graag zijn intrede. Op een paar hoogte puntjes na, kon ik maar niet blij zijn. 

De zin om keihard op zoek te gaan naar een andere donor was gevlogen, en mijn afspraak in het ziekenhuis bij de fertiliteitsverpleegkundige kon niet doorgaan omdat de arts ziek was. Kan gebeuren, ik moest een week of twee daarvoor de afspraak afzeggen omdat het griepvirus mij in de horizontale houding hield. 

Alles dus op een iets lager pitje, maar zeker niet out of my mind. Ik moet mezelf gewoon even weer herpakken. Gisteren appte mijn aangetrouwde nicht, hun tweede spruit is inmiddels onderweg het heeft iets langer geduurd dan de bedoeling was, maar goed project Truus, zoals mijn allerliefste neef het noemt maakt in september zijn of haar intrede. Vier jaar geleden hadden we project Kareltje, inmiddels is project Kareltje uitgegroeid tot een heerlijk vrolijk ventje Marijn. 

Enfin ik kreeg de vraag hoe het ging, of de eerste poging gelukt was? Dus vertelde ik de hoe we er voor staan. Ik vertelde over het traject dat ik daarvoor nu naar het ziekenhuis wil, en dat er waarschijnlijk een IUI plaats gaat vinden. 

Een IUI? wat houd dat in? vroeg de schat van een nicht. Dus legde ik in mijn meest medisch vakjargon uit hoe dit nou precies in zijn werk ging. " Oh" zei de nicht, "een soort short cut dus" Hahahaha precies. En ik weet weer gelijk waarom we familie zijn. Wij praten in een soort taal die extreme sporters gebruiken. Simpelweg omdat we dat bijna allemaal doen. De neef doet aan downhillen en neem zijn vrouwtje en project Kareltje daarin graag mee. 

Ik doe aan fietscrossen, dus die short cut die houden we erin. Nu zijn ze weer lekker up to date. Binnenkort ga ik gezellig een weekendje naar ze toe. En ik denk erover mijn bmx mee te nemen. Kunnen we gezellig over baby's en Bmx-en praten. En doen waar we goed in zijn. 

Afbeeldingsresultaat voor bmx kids

afbeelding bron: ashmorebmx.com.au

woensdag 16 maart 2016

Een ietsje pietsje voorjaar

Een paar uur later dan gewend maar hé de tuin heeft me nodig. en daarbij komt dat de griep toch nog net iets meer sporen achter gelaten heeft dan ik eigenlijk verwacht had.


Ik ben nog niet terug de oude, maar probeer wel mijn ding terug op te pakken. En dat ding is inmiddels project tuin geworden. Dus ging ik voorzichtig aan de slag. Nog in de griep periode plantte ik een beukenhaag. Deze moest erin, de boompjes waren net gerooid en konden niet gek lang zonder verse grond.

En boompjes poten en griep hebben gaan niet heel erg goed samen. Enfin ze staan erin, ze staan netjes als een gedrild groepje Koreanen die nogal volgens propaganda een mars uitvoeren, naast elkaar wortel te schieten. Althans dat hoop ik dat ze wortels gaan schieten.

Tot nu toe kijken ze me een beetje zielig aan, die blaadjes. Ik praat ze af en toe een beetje moed in, schenk er een beetje water bij, en hoop dat ze zich snel thuis voelen. Zodat ik straks lekker vanachter de beukenhaag met een vers kopje koffie van het zonnetje kan gaan genieten.

Oke project tuin. Dat kun je naar mijn inziens goed verknallen als je niet een heel goed tuinplan hebt. En die heb ik niet, die heb ik al sinds ik hier woon niet. Maar toch heb je die nodig,  en gelukkig komen er de laatste tijd steeds wat ideeën naar boven drijven, maar dan zie ik weer iets anders voorbij komen en dan denk ik. "ach gut ach gut dat is toch ook wel erg" ....en ja hoor weg plan.

Kortom het is kak. Maar ik moet misschien toch gewoon ergens beginnen. Dus kocht ik een goede spade. Want goed gereedschap vind ik een must have. Die goede spade zet ik morgen in de grond, en bij onze stratenmaker stak ik al een beetje mijn ligt op. Inmiddels ligt er hier een bestelling voor hem klaar. En kan ik gaan beginnen aan het voor werk.


Ik keek alvast eens wat een dergelijke zandbak moest kosten, en nam de afmetingen daarvan nauwkeurig in mij op. Ik houd wel van een vrolijke bedoeling in de tuin, hoewel ik strak en chique ook wel gaaf vind. Een beetje een tuin voor mij en een beetje een tuin voor de kids vind ik wel leuk.

Een schommel..check die moet er absoluut komen. Ik ben dol op schommelen, en als die kleine straks nou een beetje van mijn genen heeft, zit dat met dat schommelen wel snor.
En met zand happen trouwens ook.

Ik heb al wel een klein zandbakje, maar deze is inmiddels door de zon bijna wit geworden. Dus een vervanging ervan is ergens wel op zijn plek.


Aan speelgoed voor in de zandbak ook geen gebrek. Door de jaren heen verzamel je wel eens iets, dus kan er grond verzet worden. Heerlijk...ik doe niets liever. En als je grond verzet moet je er voor zorgen dat de materialen die je daarvoor gebruikt ten alle tijden in top conditie zijn. Dus zorgde ik vandaag voor de grote grondverzet schoonmaak.


Ik zorgde voor een slot op het houthok en sleep met een flex de puntjes van de schroeven die ik gebruikte, netjes af. Kortom ik ben een klusser. Van een vriendin kreeg ik nog een leuke opmerking over mijn dikke stoere werklaarzen. Ik moet toegeven ze staan me leuk, ik voel me als een vis in het water met die laarzen...en ik ben one off the guys, wanneer ik weer eens een bezoekje breng aan een landbouwmechanisatie bedrijf hier in de buurt.




vrijdag 11 maart 2016

Een meisjes moeder ??


Dat ik geen meisje meisje ben mag duidelijk zijn, althans voor de mensen die me kennen.Natuurlijk had ik een pop twee zelfs. Maar ik bracht mijn spaarzame kindertijd liever door met het leegscheppen van de zandbak, een beetje boompje klimmen, rondjes fietsen of simpelweg op een skateboardje staan.

Wanneer mijn moeder voor mij een jurkje uit de kast trok, klaagde ik steen en been. Ik moest de dingen niet, afschuwelijk vond ik ze. En dat vind ik nog steeds. Doe mij maar een broek, een korte broek een tuinbroek, een skatebroek of een beagy jeans, maar please skip die jurk. 


Geen meisje meisje dus. In dit huis vind je geen schoenen in overvloed, geen stilletto's, pumps of andere, in mijn ogen, ongemakkelijke dingen. In dit huis vindt je een stel skateschoenen, wat slippers, echte mannen werklaarzen en dure motocross laarzen. Thats it, thats all. Meer word het niet, en meer gaat het ook niet worden. Tenzij ik natuurlijk een vrouw aan de haak sla die haar hele garderobe hier parkeert, maar dan nog zijn ze niet van mij. 

Ik houd ook niet zo van vrouwenpraat, ik kon ze op de basis school al niet volgen, en nog steeds denk ik wanneer ik op een verjaardag zit...."heb je het nu echt over welke panty's je waar gekocht hebt? En hoezo ga je helemaal uit je dak wanneer de nieuwste BK pan onder in jouw keukenkastje staat te pronken.? Ik begreep ze niet, ik begrijp ze vaak nog niet. Maar mijn hemel wat vind ik ze mooi. Niet allemaal natuurlijk, maar toch. 

Nee ik praat liever met mannen over vrouwen, mannen praten ook makkelijker, of nee wacht, Ik begrijp ze beter, denk ik. Dat maakt het praten ook makkelijker. Mannen kennen geen schaamte, die zeggen gewoon waar het op staat. Het is zwart of het is wit, en " jezus wat een lekker wijf is dat."

Ja...ik communiceer met mannen, alsof ik er zelf een ben. Mijn beste vriend en ik hebben, zo zeggen we dat ook altijd, "mannen praat".  Je kunt wel raden waar dat over gaat.

Ik houd niet van paard rijden, sterker nog ik ben er bang voor. Naar een nagelstudio is wel het laatste wat ik doe, en een workshop volgen? nee neeeeeee...ik sta liever op mijn skateboard, of achter het starthek van de fietscross.

Maar wat nou als ik straks een meisje krijg? 

Volgens een vriendin ben ik een echte jongens moeder. Maar stiekem vind ik het krijgen van een meisje wel héél erg leuk. En waarom weet ik niet precies. Misschien wel toen ik opeens deze foto's in het magazine MAMA zag staan.



Misschien is het omdat je er dan een vriendinnetje bij hebt. Een zorgzaam klein meisje. Die " ik bak wel even broodjes hoor mam, blijf jij maar lekker liggen je bent toch ziek?" roept vanuit een inmiddels ontplofte keuken. Maar ach ze bedoelt het zo goed.

Of die " wacht maar,  ik heb jouw tandenborstel ook alvast in de koffer gedaan hoor," zegt wanneer we weer op vakantie gaan. 

Een klein vriendinnetje, speciaal voor mij. Ik heb er wel eentje, ze is inmiddels 5, en als ze hier logeert helpt ze me mee. Zij weet welke kleren zij en haar 3 jaar ouder broer moeten dragen, welke tandenborstel van wie is, en ze kruipt 's ochtends wanneer ze wakker word nog even gezellig bij mij in bed. Maar dat kleine vriendinnetje breng ik de ander dag weer samen met haar broer terug naar huis.

Ik heb dan even kunnen proberen hoe het is om een staartje te maken, resultaat..."ach schat we doen er wel een knipje in vandaag, mama maakt straks als je thuis wel een staart." 


Het lijkt me zo leuk..dat eeuwige gepruts met staartjes. Daarom en omdat de kleine vijfjarige vriendin hier wel eens logeert heb ik alvast standaard een paar van die knipjes dingen in huis.

Een meisjes moeder, ik zie het mezelf al wel doen hoor. Eerlijk....ik kan best nageltjes lakken, en nog netjes ook. En als jij een jurk aan wilt, prima!! Al moet ik er tot in de late uurtjes nog een plaatje van een Dino op naaien, omdat je een Dino periode hebt, ook goed. 


En als jij besluit in je pyjama naar school te gaan - tenzij het een Frozen pyjama is, want hé die blijft gewoon netjes in de winkel waar hij hoort-,  dan heb ik er eigenlijk niet heel veel op aan te merken. 


Als je maar lief bent, en niet kattig doet, als je maar niet bijt of krabt zoals gemene meisjes dat doen. Slaan en schoppen mag, mits de ander dat ook bij jouw doet. Als je maar niet roddelt en achterklapt, en als je maar thuis komt na een avondje stappen. Dan ben ik een blije moeder, een blije meisjes moeder.



vrijdag 4 maart 2016

Brood vs Bruna, Bruna vs Brood


Ik kan me denk ik voorstellen dat wanneer je kinderen hebt alles in het leven draait om degene die jij zo nodig op deze wereld wilde zetten. Jij wilde er zo graag iemand bij om van te houden, om je creaties op te kunnen botvieren, en vooral om heel veel lol te maken.

Zoals -en ik blijf het herhalen, één van de door mij meest begeerlijke vrouw van Nederland Claudia de Breij, zo prachtig in haar boek "Krijg nou Tieten''-  omschrijft.


 "Je hebt iemand verwekt, jij hebt iemand die rustig een eeuwige slaap sliep wakker gemaakt zonder dat die erom vroeg, dus is het nu aan jouw om dat wakker zijn de moeite waard te maken".

Inderdaad dat klopt, ik ga proberen net als Claudia dat inmiddels al een jaar of wat doet, dat "wakker zijn"  meer dan de moeite waard te laten zijn.


Maar ik was al iemand voordat "jij" er was, en die iemand verdwijnt niet nu "jij" er gelukkig bij bent. Ik houd van goede muziek, en hopelijk ga jij dat straks ook waarderen. Dus de godganselijke dag naar die Pardon my French achterlijke kinderliedjes luisteren daarvan kan ik je nu al vertellen, dat dat niet gaat gebeuren.

Het feit dat ik dan  jouw mama ben, veranderd niet aan het feit dat ik mijn eigen identiteit aan de kant schuif, en me ga hijsen in zo'n typische standaard mama rol. Ik denk dat ik veel leukere mama voor jouw kan zijn, wanneer ik lekker kan blijven doen wat ik leuk vind, en vooral kan blijven wie ik ben.

Want geloof mij ik ben echt leuk. En wanneer iemand je zal vragen wie de leukste mama is, zal jouw kleine wijsvingertje al als een soort van voorgeprogrammeerd iets standaard naar mij wijzen.

Het zal dus een Brood vs Bruna kwestie worden.
Maar dat het leuk gaat worden is een feit. En dat ik je wel kan opvreten om wie je bent ook


Inmiddels kan ik niet anders dan toegeven dat er hier al behoorlijk het één en ander gevolg van Dick Bruna de drempel gepasseerd is.


Het varken is nog een nalatenschap van mij. Ik heb het zorgvuldig van mijn eigen kwijl voorzien, evenals mijn siblings. Het lag standaard bij ons on de box, en nu staat hij met zijn stekkerneus te pronken op een plankje in wat de babykamer gaat worden.


Vergezeld door een boekje wat ik jaren geleden eens kocht op de Negenmaandenbeurs. Iets waar ik me nu niet meer durf te begeven. Maar waar ik me destijds samen met mijn vorige werkgever die eveneens een vriendin was behoorlijk heb laten gaan, in de zin van dat we het wel heel héél erg gezellig hadden.



Het knuffeldoekje en daarbij de speenclip kreeg ik zomaar cadeau toen mijn kleine sis en ik de BugaBoo gingen halen. Ik kocht de wagen der wagens via marktplaats, want ik wilde absoluut geen godsvermogen uitgeven aan een wagen die door weer en wind moet.

Ik wil niet als een klein kind staan te janken wanneer er een krasje op komt of wanneer ik die enorme plas opvliegend water -die zojuist door een auto die net te dicht langs de stoeprand reed-, kop.
Komen die zwembandjes ook nog eens van pas


Een lieve en leuke bijkomstigheid dus, van deze aller aardigste mensen. Hun adres staat al genoteerd zodat een geboortekaartje rechtstreeks vanaf de drukker bij hun in de brievenbus kan belanden.

Tussen de verzameling speentjes van merken als Avent, Bibi pronkt er als vanzelfsprekend een Nijntje speentje van Difrax, gewoon omdat die té schattig was, en ik inmiddels uitgekeken ben op mijn duim.


Brood vs Bruna, of toch meer Bruna vs Brood? Ik denk dat laatste. 


Heeft Dick Bruna ook bij jouw / jullie in huis zijn sporen na gelaten? En struikel jij dagelijks over een Nijntje puzzel? In hoeverre is dit icoontje ook bij jullie een steeds terugkerend iets?

donderdag 3 maart 2016

Jack bestelt een broertje

Op zoek naar een roze uitdaging ,

Er heerst griep in huize weltevreden, er heerst griep onder vrienden en bekenden, kortom we zijn in de ban van. Het is lang geleden dat ik me zo kak voelde. Mijn beste vriend is mijn bed, en een nieuwe post plaatsen gisteren zat er simpelweg niet in.

Ik heb het geprobeerd echt waar...maar wanneer je met je koppie op het toetsenbord dreigt te belanden is het verstandiger een iets meer horizontale houding aan te nemen in de vorm van naar bed te gaan.

Maar goed wanneer je dan zo weg gekropen onder dat dekbed jezelf ligt te herpakken, en je vervolgens met je dekentje naar de bank begeeft heb je uitgebreid de tijd om eens over verschillende dingen na te denken. Want hoe ga ik mijn kinderwens een invulling geven?

Ik kijk nog maar eens op de site van meerdangewenst Leuk om te zien welke constructies er bestaan, en dat het "Roze" gezin al bijna net zo ingeburgerd is dan het traditionele gezin. Maar dat dat bij veel instanties nog niet als "gewoon" word gezien, blijkt wel uit mijn vorige post "Hoezo traditioneel".

Ik bekijk de trailer van een komedie over lesbisch ouderschap, en over Roze kinderen.
"Jack bestelt een broertje" is een kinderfilm uit 2015 waarin de 8-jarige Jack dolgraag een broertje wil, en zijn moeders er dagelijks om smeekt.


Wanneer hij jarig is krijgt hij een konijn, dus niks geen broertje. Als Jack ontdekt dat zijn moeders hem via het internet besteld hebben, gaat er een wereld voor dit kleurrijke kereltje open. Hilarisch lijkt het me, en wat kun je toch wegdromen bij zo'n typische Nederlandse kinderfilm.

Als de aftiteling voorbij dendert zie ik dat de blonde Jack gespeeld word door een kereltje met een wel heel leuke naam, Matsen Montsma.


Heey wat leuk denk ik "Matsen". Klinkt een beetje Deens of Zweeds, ook omdat dit kereltje zo heerlijk blond is leg ik deze link. Maar Matsen blijkt gewoon een Friese naam te zijn. Toch vind ik het erg grappig.

Afbeeldingsresultaat voor matsen montsma
Afbeelding via bron: Jackbestelteenbroertje.nl

Ik houd wel van een beetje anders dan standaard. Ik zat in Friesland op school For Crying out lout. En hoewel ik meer bij de directeur aan tafel zat, konden wij als leerlingen echt heel goed met elkaar overweg.

Zo goed zelfs dat wanneer er een reünie plaats zal vinden ik in mijn slaapzak voor de deur zal liggen. Vergezeld door de anderen denk ik. En we zouden het heel gezellig hebben in die slaapzak. Want jaaaa, mijn eerste kennismaking met twee lesbische klasgenoten vond daar real time plaats net als mijn eerste kennismaking met een joint. Wat geen goeie kennismaking was overigs.

De lesbische vriendinnen schroomden er niet voor elkaar tijdens de pauze even flink te staan zoenen op het bankje voor de school. Bere interessant vond ik het toen al.

Ik was de  één van de jongste van de school en nog nat achter mijn oren, echt veel durfde ik er toen niet mee te doen. Ik had net mijn eerste legpuzzel af, dus kom op zeg, hoe moest ik nou weten hoe dat zoenen in elkaar stak.

De sfeer onderling was super. We kwamen altijd voor elkaar op, en toen er op een dag een paar psychotische patiënten tijdens een wandeling door het bos - grenzend aan onze school - op een nogal dreigende manier " Lesbisch lesbisch" riepen, zijn we met een man of 16 bij Frank in de auto gesprongen. (Frank was de hunk van de school, en de enige met een rijbewijs).

We hadden maar één doel, wij schakelen deze "Lesbisch haters" uit. We will chase them for life, al moeten we je misserige lichaampje uit de drek trekken omdat we er zojuist met 16 man en een auto overheen gereden zijn, you will never hate a lesbian again. Enfin Friesland was een leuke ervaring, leuke mensen dus de Friese naam Matsen blijft nog even in mijn achterhoofd.

Oke waar waren we? O ja ik  had een goede reden om te kijken op de site van meerdangewenst. Want hoe ga ik die kinderwens toch eens een invulling geven. Kies ik voor een donor die ten alle tijden voor de kleine bekend is, en wanneer er behoefte naar is, er regelmatig een ontmoeting plaats kan vinden, of is het co-ouderschap ook een overweging waard?

Bijvoorbeeld met een homo-stel, die net als ik heel graag een kindje willen en zo elkaars wens in vervulling kunnen laten komen. Natuurlijk zitten er overal voors en tegens aan, maar ik moet alles een overweging waard laten zijn. Althans zo voelt het voor mij.

Ik word een beetje heen en weer geslingerd tussen ideaal beelden. Hoe kan ik nou weten wat goed is, wat goed voelt, en wat de meest mooie oplossing voor een kind is. Dat hij of zij meer dan gewenst zal zijn mag duidelijk zijn. Dat ik er soms midden in de nacht van wakker schrik ook.

Hoe ziet jouw ideale constructie eruit, waarom heb jij bijvoorbeeld gekozen voor een donor al dan niet anoniem? 

En hoe ziet jullie co- ouderschap eruit, is het de ideale oplossing of meer een gedoe tussen twee werelden ?  Liggen jullie samen op één lijn qua opvoeding, en hoe reageert jullie wenskindje op het heen en weer gesleep tussen deze twee werelden? 

Ik ben reuze benieuwd naar jullie ervaringen, dus wanneer een een comment achter wilt laten kan dat natuurlijk onder aan deze post. Alvast super bedankt.