Vanmiddag werd ik benaderd door een redactie lid van het Algemeen Dagblad. Of ik even een momentje had. "Yeh wright dacht ik...heb je er weer eentje",- krijg ik zeker weer een heel arsenaal aan Algemeen dagbladen door mijn mik geduwd-. Ik zag mezelf al steevast aan de ontbijttafel zitten met een kop koffie en een krant, omdat ik weer het lef niet had om gewoon netjes "Nee dank u"' te zeggen.
"Komt het gelegen?" vroeg de vriendelijke stem aan de andere kant. En wat zeg je dan hè? ......inderdaad dat wat we eigenlijk allemaal zeggen toch? Nee sorry ik heb het echt kneiter druk, je belt echt op het meest ongelegen moment. Ik wilde mezelf namelijk net met een kop warme chocomelk keihard achterover laten vallen op de bank. Om er vervolgens het eerst komende etmaal niet meer vanaf te komen.
Grappig dat we allemaal in een soort van verdedigings-offensief duiken zodra dat soort telefoontjes opduiken. Nee sorry je belt echt op het meest ongunstige tijdstip. Ik sta net bij de kassa, mijn hond is ontsnapt en doet zichzelf tegoed aan de kippen van de buurman. Mijn zoontje is van de trap gevallen en mijn dochter vond het de hoogste tijd haar kauwgom op elegante wijze te verweven met haar pijpenkrullen. Tot overmaat van ramp komt mijn partner net thuis met het idee dat het gras toch groener oogt bij de buurvrouw, en ...kortom nee nee sorry bel morgen maar terug, dan heb ik misschien tijd. Kruis kruis kruis, want ook morgen verzin ik weer iets leuks om jouw maar niet te woord hoeven te staan.
Zo is het toch, dat doen we toch allemaal als we weer zo'n telefoontje krijgen.
Ook ik had het vandaag pleuris druk vond ik zelf. "Tenzij je leuk nieuws hebt" zei ik tegen de vriendelijke stem.
"Dat denk ik wel" zei hij, "ik ben namelijk huppeldepup ( sorry beste meneer met de vriendelijke stem, maar uw naam is mij even ontschoten) van de redactie van het Algemeen dagblad, en wij schrijven een stuk over het Cryos." Je weet wel, die spermabank in Denemarken daar waar de laatste dagen zoveel om te doen is, Iets wat ik gisteren minstens 3 keer voorbij heb zien komen in de media. Iets waarover ik gisteren op Facebook nog getagd ben. En dus kan het Algemeen Dagblad niet achter blijven.
Zodra het woord redactie valt ben ik al om. Ik heb iets met redacties, vroeger al vond ik het leuk. Mijn stage die ik voor het Grafische Lyceum moest doen , deed ik destijds bij de Hazewinkel pers in Groningen. Dagelijks liep ik een rondje over de redactie omdat ik het simpelweg bere- interessant vond.
Enfin de redactie van het Algemeen Dagblad wil een stuk schrijven over mensen die ervaring hebben met de Cryos bank in Denemarken. En laat ik dat nu net hebben. Al googelend kwam deze meneer op mijn blog, las wat van mijn posts en kwam een foto tegen van een stikstof tank. Waarschijnlijk deze foto.
De stikstof tank die hier in januari een prominente plaats in mijn huiskamer in nam. De stikstoftank die hier via UPS geleverd werd, en waar de mogelijke bouwstenen van mijn kiddo to be in zaten. Diep ingevroren bij een temperatuur van -196 graden. Ja dat is best koud lieve mensen.
De foto van de donor die ik zelf uitgekozen had, want dat kan dus lekker bij Cryos, hangt hier nog steeds op de koelkast. Op 28 januari om 00:12 uur deed ik de zelf inseminatie, voelde ik mij professor en gynaecoloog in 1. En lees je hier het hele verhaal van die bewuste nacht.
Mijn ervaring met Cryos mag ik nu gezellig delen met de vriendelijke meneer van het Algemeen dagblad. Kunnen jullie straks tijdens het ontbijt met je vertrouwde krantje en dat kopje koffie wat je 's ochtends zo hard nodig hebt eens even lekker struikelen over alles wat met zaad en extreme kou te maken heeft.
Neem ik ondertussen nog een hapje van mijn yoghurt.
vrijdag 2 december 2016
maandag 7 november 2016
Jack besteld een broertje de film
Ik had hem al graag eens willen zien, maar kon hem nergens terug vinden, de film "Jack besteld een broertje." Tot ik hem een week of twee geleden op een zondag ochtend, je kent ze wel heerlijk onderuitgezakt voor de tv met alles wat Zapp te bieden heeft, voorbij zag komen.
Vanaf 30 oktober zend Zapp elke zondag om 9:00 uur een familie film uit. Waaronder dus deze film. "Mooi" dacht ik. "Krijg ik hem toch nog te zien, en ik hoef er niet eens moeite voor te doen". Deze GA ik kijken, al staat de hele wereld in brand ,-en dat staat ie ook gewoon- niets en niemand weerhoud me van mijn momentje met Jack en zijn twee mama's.
Inderdaad Jack heeft twee mama's. Reden te meer om te kijken dus. Want bij mijn "coming out " vertelde ik aan iedereen die het maar weten wilde dat mijn kind straks ook twee mama's zal hebben.
Gisteren was het dan eindelijk zo ver. En omdat ik wel vaker gewoon de wekker zet om naar een programma van Zapp te kijken, zoals je in deze post kunt lezen, was dat gister ochtend niet anders.
Ik was er klaar voor. And so was Jack!!!
Een guitig ventje wiens koppie mij doet denken aan een leuk kereltje hier in uit de buurt. De kleine blonde spring in't veld word omringt door een oom en tante, drie vervelende neefjes, en zijn beide mama's. Ze wonen naast - en met elkaar.
Jack wil al jaren niets liever dan een broertje, en terwijl iedereen hem een ander verhaal verteld over hoe baby's in je leven komen, houd Jack er zijn eigen idee op na. Zijn biologische mama at immers heel veel slagroom en augurken, en kreeg toen een hele dikke buik. Een buik met een ei erin. En op een dag kwam dat ei eruit. En uit dat ei kwam baby Jack.
Nu een dag voor zijn 8e verjaardag weet hij zeker dat hij een broertje krijgt, want zijn mama eet alweer veel augurken en zet regelmatig haar mond aan de tuit van de slagroomspuit.
De wereld is dan ook te klein als Jack op de dag van zijn verjaardag een konijn krijgt, een "Broer konijn." Belachelijk vind hij het. Want hoe moeilijk kan het nou toch zijn om hem gewoon een broertje te geven. Iets waar hij al zoooooo lang om vraagt.
Twee mama's kunnen nooit samen een kindje maken, "Daarvoor heb je Willie's nodig" legt zijn niet biologische mama hem uit. En alleen mannen hebben willie's. Die geven ze dan aan de vrouw en zo krijg je een kindje.
En dat het allemaal niet zo makkelijk is om zomaar aan Willie's te komen, leggen zijn mama's hem goed uit. Geen reden voor Jack om zijn wens dan maar aan de wilgen te hangen, want zo moeilijk kan het toch niet zijn? Je gaat gewoon op zoek en vraagt om Willie's.
En dat is precies wat Jack gaat doen. In zijn zoektocht naar die Willie's ontmoet hij mannen die allemaal ergens wel iets eigenaardigs hebben, en onbedoeld bouwt hij een band met ze op.
Een heerlijke film vol kinderlogica. Dat Jack aan het einde van zijn zoektocht er achter komt dat het krijgen van Willie's eigenlijk toch niet zo makkelijk is dan dat hij denkt, beseft hij maar al te goed. Maar Jack's besef van het belang van vriendschap en het hebben van een lieve familie om je heen blijkt nog groter.
Wat een leuke film is dit. Er word een situatie geschetst die gewoon heel normaal is. Opgroeien met twee mama's en daar geen punt van maken. Een lekker zooitje ongeregeld, is het. Rond vliegende kinderen. Een puberende neef, een vriendinnetje die Harry heet, en twee mama's die onvoorwaardelijk van hem houden.
Leuk leuk leuk...vind ik hem. En nog leuker vind ik Jack, die sinds zijn 8e verjaardag elke dag met een paar konijnen oren op rond loopt. Gewoon omdat er geen schaamte is, en hij net als zijn mama's mag zijn wie hij is.
Chapeau Jack!!
Vanaf 30 oktober zend Zapp elke zondag om 9:00 uur een familie film uit. Waaronder dus deze film. "Mooi" dacht ik. "Krijg ik hem toch nog te zien, en ik hoef er niet eens moeite voor te doen". Deze GA ik kijken, al staat de hele wereld in brand ,-en dat staat ie ook gewoon- niets en niemand weerhoud me van mijn momentje met Jack en zijn twee mama's.
Inderdaad Jack heeft twee mama's. Reden te meer om te kijken dus. Want bij mijn "coming out " vertelde ik aan iedereen die het maar weten wilde dat mijn kind straks ook twee mama's zal hebben.
Gisteren was het dan eindelijk zo ver. En omdat ik wel vaker gewoon de wekker zet om naar een programma van Zapp te kijken, zoals je in deze post kunt lezen, was dat gister ochtend niet anders.
Ik was er klaar voor. And so was Jack!!!
Een guitig ventje wiens koppie mij doet denken aan een leuk kereltje hier in uit de buurt. De kleine blonde spring in't veld word omringt door een oom en tante, drie vervelende neefjes, en zijn beide mama's. Ze wonen naast - en met elkaar.
Jack wil al jaren niets liever dan een broertje, en terwijl iedereen hem een ander verhaal verteld over hoe baby's in je leven komen, houd Jack er zijn eigen idee op na. Zijn biologische mama at immers heel veel slagroom en augurken, en kreeg toen een hele dikke buik. Een buik met een ei erin. En op een dag kwam dat ei eruit. En uit dat ei kwam baby Jack.
Nu een dag voor zijn 8e verjaardag weet hij zeker dat hij een broertje krijgt, want zijn mama eet alweer veel augurken en zet regelmatig haar mond aan de tuit van de slagroomspuit.
De wereld is dan ook te klein als Jack op de dag van zijn verjaardag een konijn krijgt, een "Broer konijn." Belachelijk vind hij het. Want hoe moeilijk kan het nou toch zijn om hem gewoon een broertje te geven. Iets waar hij al zoooooo lang om vraagt.
Twee mama's kunnen nooit samen een kindje maken, "Daarvoor heb je Willie's nodig" legt zijn niet biologische mama hem uit. En alleen mannen hebben willie's. Die geven ze dan aan de vrouw en zo krijg je een kindje.
En dat het allemaal niet zo makkelijk is om zomaar aan Willie's te komen, leggen zijn mama's hem goed uit. Geen reden voor Jack om zijn wens dan maar aan de wilgen te hangen, want zo moeilijk kan het toch niet zijn? Je gaat gewoon op zoek en vraagt om Willie's.
En dat is precies wat Jack gaat doen. In zijn zoektocht naar die Willie's ontmoet hij mannen die allemaal ergens wel iets eigenaardigs hebben, en onbedoeld bouwt hij een band met ze op.
Een heerlijke film vol kinderlogica. Dat Jack aan het einde van zijn zoektocht er achter komt dat het krijgen van Willie's eigenlijk toch niet zo makkelijk is dan dat hij denkt, beseft hij maar al te goed. Maar Jack's besef van het belang van vriendschap en het hebben van een lieve familie om je heen blijkt nog groter.
Wat een leuke film is dit. Er word een situatie geschetst die gewoon heel normaal is. Opgroeien met twee mama's en daar geen punt van maken. Een lekker zooitje ongeregeld, is het. Rond vliegende kinderen. Een puberende neef, een vriendinnetje die Harry heet, en twee mama's die onvoorwaardelijk van hem houden.
Leuk leuk leuk...vind ik hem. En nog leuker vind ik Jack, die sinds zijn 8e verjaardag elke dag met een paar konijnen oren op rond loopt. Gewoon omdat er geen schaamte is, en hij net als zijn mama's mag zijn wie hij is.
Chapeau Jack!!
woensdag 26 oktober 2016
Instagram, Facebook en mijn lack aan social media skills.
Het opzetten van een bedrijfje naast deze blog, dat is waar ik de laatste tijd flink mee bezig ben. Maar zonder slag of stoot gaat het niet.
En natuurlijk heeft iedere ondernemer in de dop daar mee te maken. Want voor niks gaat de zon op toch? Ik ben al dagen bezig met het aanmaken van een simpel Instagram account. Hoe moeilijk kan het zijn zal je denken, nou moeilijk genoeg om mij af en toe gewoon lekker even helemaal tot waanzin te drijven. Om verdrietig van te worden gewoon. Maar dan ook echt verdrietig hè.
Ik ben niet zo iemand die (en ik ken er eentje) echt elke zucht op haar facebook pagina zet. Geheid dat jij er ook een handjevol van kent. Reden genoeg voor mij om zo iemand niet langer meer te volgen. Je gaat gelukkig nog net niet mee naar de w.c zeg...allemachtig man.
Maar goed. Ik wil mijn bedrijf op de markt zetten en dan heb je toch echt nogal een Social Media kit nodig zeg.
Ik kom uit het reclame wereldje. Een wereldje dat ik qua ontwikkeling ruim een eeuw geleden verlaten lijk te hebben. Social Media training zal dus absoluut iets voor mij zijn. Ik moet het mezelf eigen maken dat ik vaker foto's maak van wat ik doe, waar ik heen ga en waarom ik erheen ga.
Dat vind de klant dan weer leuk. En leuke klanten dat is waar het uiteindelijk omdraait.
Ik schreef mijn bedrijf in bij de KvK, en wat was ik f*cking trots zeg!!! Heb ik er een foto van?? Uhhh nee...gewoon omdat ik het nogal een gedoe vind om op de stoep voor een een bedrijf als KvK mijn haar in de plooi te doen, de juiste positie of houding aan te nemen te kijken of je qua lichtinval wel goed zit. Om vervolgens te klikken, en erachter te komen dat je er gewoon ruk op staat.
Enigszins geïrriteerd verwijder je de foto om weer een nieuwe foto te maken, want je wilt er hoe dan ook leuk op staan. Ondertussen voel je je nogal ongemakkelijk, aangekeken en opgejaagd door alles en iedereen om je heen. En om dit soort irritaties te voorkomen. en omdat ik niet heel erg veel zelfvertrouwen heb, skip ik het liefst zulke momenten. En dat terwijl ik graag dingen vast leg.
Ik loop dus door, terwijl ik weet dat ik best een foto mag maken, dat er niemand is die zal zeggen..."heey Lennips sta je nu gewoon een selfie te maken voor het pand van de Kvk. Oprotten wegwezen ga je moeder pesten, de buurman of weet ik veel wie, maar hier worden geen foto's gemaakt. En een uitzondering maken doen we ook niet.
Natuurlijk mag ik foto's maken. Net als ieder ander dat doet, voor het thuisfront, voor je nieuwste vlam, voor de rest van de wereld of gewoon bedrijfsmatig.
Ik moet het mezelf eigen maken dus. Dat als ik onderweg ben naar een event, regelmatig foto's post, en daarbij nogal wat gebruik moet maken van ##### inderdaad de hashtag.
Dat die nieuwe skate sokken waarmee ik net van de trap af geleden ben omdat ze nog te glad zijn, echt bij die ene # skatewinkel # vandaan komen. En dat ik dat dan weer publiceer op mijn Instagram account.
Maar alle Jezus te paard wat moet ik er aan wennen. Gelukkig sprong vriend en website ontwikkelaar Henk voor mij in de bres. Hij is druk bezig met het maken van mijn nieuwe site. Een site waarin ik dus ook die tools als Instagram en Facebook op heb willen staan. Je kent het wel...ik maak een foto, plaats dat op het Instagram account van Keep them Hooked ( mijn nieuwe bedrijf) en vervolgens komt die foto ook weer op de site te staan.
Super handig natuurlijk en verdomd ideaal om zo je bedrijf een beetje te promoten, maar voor mij is het nu nog gewoon allemaal een beetje abra - f*cking - cadabra hoor.
Al doende leert men is mij altijd verteld dus waag ik mezelf er maar gewoon aan. Ik sta natuurlijk te popelen om dadelijk keihard aan de slag te gaan. en ben super blij met de nieuwe site die elk moment de lucht in kan gaan.
En ach met al die social media skills komt het vast helemaal goed.
En natuurlijk heeft iedere ondernemer in de dop daar mee te maken. Want voor niks gaat de zon op toch? Ik ben al dagen bezig met het aanmaken van een simpel Instagram account. Hoe moeilijk kan het zijn zal je denken, nou moeilijk genoeg om mij af en toe gewoon lekker even helemaal tot waanzin te drijven. Om verdrietig van te worden gewoon. Maar dan ook echt verdrietig hè.
Ik ben niet zo iemand die (en ik ken er eentje) echt elke zucht op haar facebook pagina zet. Geheid dat jij er ook een handjevol van kent. Reden genoeg voor mij om zo iemand niet langer meer te volgen. Je gaat gelukkig nog net niet mee naar de w.c zeg...allemachtig man.
Maar goed. Ik wil mijn bedrijf op de markt zetten en dan heb je toch echt nogal een Social Media kit nodig zeg.
Ik kom uit het reclame wereldje. Een wereldje dat ik qua ontwikkeling ruim een eeuw geleden verlaten lijk te hebben. Social Media training zal dus absoluut iets voor mij zijn. Ik moet het mezelf eigen maken dat ik vaker foto's maak van wat ik doe, waar ik heen ga en waarom ik erheen ga.
Dat vind de klant dan weer leuk. En leuke klanten dat is waar het uiteindelijk omdraait.
Ik schreef mijn bedrijf in bij de KvK, en wat was ik f*cking trots zeg!!! Heb ik er een foto van?? Uhhh nee...gewoon omdat ik het nogal een gedoe vind om op de stoep voor een een bedrijf als KvK mijn haar in de plooi te doen, de juiste positie of houding aan te nemen te kijken of je qua lichtinval wel goed zit. Om vervolgens te klikken, en erachter te komen dat je er gewoon ruk op staat.
Enigszins geïrriteerd verwijder je de foto om weer een nieuwe foto te maken, want je wilt er hoe dan ook leuk op staan. Ondertussen voel je je nogal ongemakkelijk, aangekeken en opgejaagd door alles en iedereen om je heen. En om dit soort irritaties te voorkomen. en omdat ik niet heel erg veel zelfvertrouwen heb, skip ik het liefst zulke momenten. En dat terwijl ik graag dingen vast leg.
Ik loop dus door, terwijl ik weet dat ik best een foto mag maken, dat er niemand is die zal zeggen..."heey Lennips sta je nu gewoon een selfie te maken voor het pand van de Kvk. Oprotten wegwezen ga je moeder pesten, de buurman of weet ik veel wie, maar hier worden geen foto's gemaakt. En een uitzondering maken doen we ook niet.
Natuurlijk mag ik foto's maken. Net als ieder ander dat doet, voor het thuisfront, voor je nieuwste vlam, voor de rest van de wereld of gewoon bedrijfsmatig.
Ik moet het mezelf eigen maken dus. Dat als ik onderweg ben naar een event, regelmatig foto's post, en daarbij nogal wat gebruik moet maken van ##### inderdaad de hashtag.
Dat die nieuwe skate sokken waarmee ik net van de trap af geleden ben omdat ze nog te glad zijn, echt bij die ene # skatewinkel # vandaan komen. En dat ik dat dan weer publiceer op mijn Instagram account.
Maar alle Jezus te paard wat moet ik er aan wennen. Gelukkig sprong vriend en website ontwikkelaar Henk voor mij in de bres. Hij is druk bezig met het maken van mijn nieuwe site. Een site waarin ik dus ook die tools als Instagram en Facebook op heb willen staan. Je kent het wel...ik maak een foto, plaats dat op het Instagram account van Keep them Hooked ( mijn nieuwe bedrijf) en vervolgens komt die foto ook weer op de site te staan.
Super handig natuurlijk en verdomd ideaal om zo je bedrijf een beetje te promoten, maar voor mij is het nu nog gewoon allemaal een beetje abra - f*cking - cadabra hoor.
Al doende leert men is mij altijd verteld dus waag ik mezelf er maar gewoon aan. Ik sta natuurlijk te popelen om dadelijk keihard aan de slag te gaan. en ben super blij met de nieuwe site die elk moment de lucht in kan gaan.
En ach met al die social media skills komt het vast helemaal goed.
Abonneren op:
Posts (Atom)