Ode aan mijn leukocyten

Dag 2 op de bank en in mijn bed. Niet omdat ik geen zin heb om iets te doen integendeel, maar omdat ik in de ban van het griepvirus ben. Wat zoals bij zovelen van ons begon met verkoudheid waarvan de een nog niet vertrokken is en de volgende alweer de revue passeert lig ik nu dus inderdaad plat. En ik geef er maar gewoon mooi aan toe, waar ik er vorige week nog niet akkoord ging zegt mijn lichaampje nu gewoon: " Oke je wilt niet luisteren dan zal ik je wel even een handje helpen". En ik kan mijn lichaam geen ongelijk geven, je lichaam is je beste graadmeter, luister er maar naar want anders kan hij jouw wel eens genadeloos terug pakken. Waarom vele mensen dan ook aan het werk gaan terwijl ze overmant worden door dit virus is voor mij dan ook nog altijd een raadsel. En de vraag of ze hun werk dan belangrijker vinden dan hun eigen gezondheid beantwoorden ze indirect met een JA. Joehoeeeeeeee, je hebt maar een lichaam, het is echt niet zo dat wanneer dit lichaam niet meer naar behoren functioneert je gelijk even een nieuwe uit je garderobe kunt trekken. Van alle functionering gesprekken die er zijn, is er maar één die echt telt, namelijk die met je eigen lichaam. 

Dolblij ben ik dan ook met mijn kleine witte soldaatjes welke diep verscholen in mijn bindweefsel met man en macht aan de slag zijn de indringers naar buiten te werken en vernietigen. Leukocyten worden ze genoemd, en ze vormen een deel van het menselijk afweersysteem. In tegenstelling tot de rode bloedlichaampjes bevatten ze elk een celkern waardoor ze zich zelfstandig voortbewegen om zo op de plekken te komen waar ze het meest nodig zijn.

Ik besloot mijn kleine witte soldaatjes een handje te helpen, want vele handen .......