De volgende dag stond in teken van een hilarisch bezoekje aan het strand van Zandvoort aan Zee, en de thuiskomst van Gerwin en Lianne. Die na ruim 6 maanden Union Island weer voet op Nederlandse bodem gingen zetten. Die ochtend had ik via messenger contact met de mama van Lianne over vluchtnummers en kriebels van spanning.
Met een backpack vol handdoeken, een beachshelter, broodjes, bananen, twee flessen drinken, extra droge kleren, -want in ons geval weet je het nooit- en mijn zelf gemaakte welcome home spandoek, reisden we af naar het strand van Zandvoort aan Zee.
In no time vind ons tentje een plekje op het strand, en in diezelfde no- time gieren we het uit van het lachen. Iets wat we de hele dag doorzetten. We lijken dezelfde humor te hebben, en dezelfde manier van hoe we omgaan met het inrichten tent. Een heel belangrijk aspect voor ons beiden.
Zeker als je weet dat we binnenkort gewoon samen een week old school gaan bivakkeren in een tentje. Geen overbodige luxe camping shit, maar lekker back to very basic.
Enfin..ik duik de zee in, terwijl Claudia de zonnestralen in zich op neemt. En volle bak geniet van haar horizontale houding en de warmte van het zonnetje.
De uurtjes aan het strand vliegen voorbij we doen nog een verwoede poging onszelf blij te maken met de belofte hier snel weer terug te komen. En dan vooral de hele dag te blijven. Maar nu moeten we toch echt gaan. Inmiddels heb ik een vluchtnummer, en dat maakt het zoeken naar een kneiter blond broertje met dreadlocks en zijn lieve vriendin met beide een wel heel gebruind velletje iets makkelijker.
Ik deel het vluchtnummer met mijn andere broertje Antoine, die die dag in de buurt zijn, en de aankomst van Gerwin en Lianne eigenlijk niet willen missen. Leuk hoe meer mensen er bij de arrival staan des te groter de verrassing.
Om iets voor zes arriveren we op Schiphol, na een snelle blik op de borden geworpen te hebben met daarop alle vluchtnummers word ons al snel duidelijk dat ze iets vertraagd zijn en aankomen bij Arrival 1. We ontmoeten Antoine, Joanne en hondje Marquez op het panorama dak, en besluiten daarna naar de arrival te lopen. En hoe kan het ook anders dan dat er zo'n Hello Goodbye spektakel door je hoofd speelt.
Antoine en Joanne hebben hun confrontatie met Yvon Jaspers in de auto al stiekem even voorbereid, en hun antwoord op de vraag van Yvon op wie ze staan te wachten liegt er niet om. Claudia en ik schieten in de lach. Het is weer te hilarisch.
Beetje bij beetje druppelen de zojuist gelande reizigers binnen, omgeven door spandoeken en juichende familie leden. Claudia staat klaar om foto's te schieten, en samen staan we op scherp. Bij alles wat lijkt op een grote kite tas zeggen we..."ja"" oh nee f*ck, ja het leek er toch een beetje op." Vond je ook niet?"
Inmiddels is Koos de papa van Lianne ook gearriveerd de nicht van Lianne met man en kids zijn er ook, en samen wachten we af. WACHTEN inderdaad. Met hoofdletters. God allemachtig, zijn ze het laatste stuk gaan zwemmen ofzo, of heeft Gerwin weer vriendjes gemaakt met jan en alleman, en laat ie lekker iedereen voor gaan terwijl ze uit het vliegtuig stappen.
Moet ie het gangpad van de Boeing nog stofzuigen omdat ie " oh sorry, ja sorry hoor, dat dekseltje het potje pinda's schiet er ook zo makkelijk vanaf." Maar ik ruim het wel even weer op hoor, geen probleem. Hè wat leuk dat speldje op je colbertje, werk je allang voor Britisch Airways? zullen we anders even een peukje doen hier, wel zo gezellig?""
Dat is Gerwin, we kennen hem zo langzamerhand, dus verbaasd het ons niks als ze gewoon doodleuk als laatste door de deur van de arrival naar binnen zouden komen. De spanning stijgt duidelijk, iedereen let op en is in opperste staat van paraatheid.
En ineens zie ik haar, onze eigenste Lianne, een backpack achterop en breed lachend, haar donkere haren ietwat verkleurd door de zon. Wat een prachtig moment, Gerwin zoals verwacht enkele meters achter haar aan. Die grijns op die smoeltjes breeduit lachend van verbazing dat er zoveel mensen op ze staan te wachten is werkelijk onbetaalbaar. Claudia schiet op de juiste momenten de meest waardevolle plaatjes, iets waar we ontzettend blij mee zijn. Thankkssss Clau you are the best!!!
We juichen en joelen, het kan niet anders dan dat dit plaatje compleet is. Deze bruine avonturiers horen bij ons. Blonde dreadlocks- check, bruin koppie -check, Vrolijk smoeltje -check, Vrolijke lieve meid- check, bruin koppie -check, een lieve lach op haar gezichtje- check, doodmoe en kapot van het reizen -dubbel check.
De eerste momenten zijn geweldig, er word volle bak geknuffeld en gelachen en geobserveerd. De eerste verhalen komen langzamerhand los. Maar veel tijd hebben we niet. De parkeermeters draaien over uren, en in Rijs zit er een een ongeduldige moeder te wachten.
Afgelopen zondag vierden we hun thuiskomst uitgebreid met de hele familie en een stel dierbare vrienden, avhter in de tuin bij het restaurant van Wiesje en broertje Ramon "Eigenwies". georganiseerd door Wiesje en het vriendinnetje van Ramon. Onwijs leuk en als kers op de taart maken we kennis met Loopy. Het hondje dat Gerwin en Lianne mee namen vanuit Union Island.
They are back and i am so stoked that i can just hug them when i want. Where i want.
Het volgende kite avontuur staat alweer gepland, eind November vertrekken ze voor 7 maanden naar Mexico, en de kans is groot dat we daar al backpackend achter aan gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten