Ik had twee dagen niet gesproeid, een gezellig avondje uit eten en het Hooked event aansluitend deed mij in de verste verte geen zin meer hebben om nog te gaan sproeien. Ze hadden immers ook regen beloofd toch?
Nu ben ik al een week in de weer om de gele sprietjes groen te kijken. Er zit een beetje verbetering in maar nog elke dag hou ik er trouw een sproeisessie op na. Ik wil immers een leuk groen gazon, zodat Claudia er straks in vol ornaat van kan genieten. En ik kan gaan hooien.
Geen regen dus, maar volle bak zon. En als de zon schijnt kun je twee dingen doen. Inderdaad zwemmen en bbq-en. Laat beide nou gewoon aan mij besteed zijn. Samen met de kleine zus, en de liefste mama -dit zegt natuurlijk iedereen, maar in ons geval is het echt zo- van de wereld, trokken wij de stoute slippers aan om eens lekker net als vroeger te gaan plonzen in het Loomeer in Drenthe.
Net als vroeger inderdaad. Als baby al kwamen we daar. Later kreeg je zwembandjes om, en werd je tot in je bilnaad ingesmeerd met zonnebrand factortje 10. Pas als iedereen ingesmeerd was mochten we tegelijk het water in. Tegelijk, inderdaad. Wij moesten netjes wachten tot iedereen klaar was, iedereen de bandjes om had, en iedereen onderhanden was genomen door degene die je op dat moment insmeerde.
Want hoe gemeen was het als je broertjes en ons vriendje Robert eerder het water in konden dan jij. Zal je net zien dat ik steevast als laatste ingesmeerd werd en daardoor gewoon alle "Loomeer"' jaren bij elkaar opgeteld iets van 1 1/5 uur minder lang in het water heb kunnen liggen. Om dit soort eventuele jeugdtrauma's te voorkomen besloten mijn ouders en ome Freerk en tante Betsie -Robert zijn papa en mama-, ons te laten wachten met zwemmen tot iedereen klaar was.
En dan duurt wachten lang, want eer er iets van 4 jeugdige iniminie lichaamjes ingesmeerd zijn, en ze allemaal van die irritante oranje -die schuren als de pest -zwembandjes om hebben, dan ben je wel wat zal ik zeggen, in mijn beleving een eeuwigheid kwijt. Een eeuwigheid, zo voelde het. Elke poging om alvast richting het water te lopen werd afgestraft met een "hier blijven".
Dus gooiden we onszelf maar alvast op de kop in die zandvlakte. Want zand en zonnebrand gingen in die tijd prima samen. De hele dag lagen we in het water, tussen de middag aten we tomatensoep, met bolletjes kaas. Meegenomen van huis in een thermoskan. Die soep, daar hebben we het nu nog over. Op één of andere manier smaakte die soep na en ochtendje rondjes zwemmen, ploeteren en gleufjes graven, gewoon geweldig lekker. Misschien was het ook omdat ik steevast het have Loomeer in geslikt had, en ik nu wel eens toe was aan iets met meer smaak.
Dit keer kwamen we er weer, twee dagen achter elkaar. En het was weer bijna net als vroeger. Ik beloofde mezelf vroeger al dat ik hier later met de kids ook heen zal gaan. En dat is nog niks veranderd. Hoe leuk om gewoon met vrouw en kids te doen wat ik vroeger als kind deed. Straks worden de rollen hopelijk omgekeerd. En zijn wij degene die die kleine armpjes voorzien van die irritante oranje zwembandjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten