Unschooling

Afgelopen maandag schreef ik hier een artikel over het principe unschooling. Want wat is nu eigenlijk unschooling? Een vraag die ik opgelost wilde zien, en zoals beloofd in de vorige post, kom ik er vandaag op terug.

Ik deed mijn huiswerk, iets wat ik niet tegenkwam op de site's die ik bezocht omtrent dit onderwerp. Voor zover ik dus weet geen huiswerk voor deze kids. Lucky ones I think!!!!

Maar wat houdt unschooling dan precies in ?

Zijn dit geen losgeslagen kinderen dan? Iets wat je al snel denkt als je hoort dat deze kinderen niet volgens de boekjes leren?

Want dat hoort toch zo, dat is wat ons ingeprent is toch?? "Volgens de boekjes" letterlijk en figuurlijk.
Het antwoord op deze vraag kan ik denk ik beantwoorden met een volmondig NEE....

Kinderen die via het unschooling principe opgevoed worden, zijn per definitie geen losgeslagen kinderen. Zij krijgen in tegenstelling tot kinderen die met name door de Nederlandse overheid verlicht worden (leerplicht) meer vrijheid in hun doen en laten. Er word naar hun behoefte geluisterd en daarbij word het lesmateriaal aangepast. In hun eigen tempo en op hun eigen manier. Niet die one size fits all shit dus waar ik het eerder over had.

Deze kids die via het unschooling principe les krijgen worden begeleid door volwassen, die ze helpen hun zelfgekozen projecten te realiseren, de kinderen (veelal van verschillende leeftijden) zijn zelf verantwoordelijk voor wat ze leren of willen doen.

Ik las een stukje over een moeder van wie alle drie haar kids volgens dit principe les krijgen.  Op een soort van school genaamd "de Ruimte""

Uitleggen wat unschooling precies is vindt ze best moeilijk. Mensen krijgen al vaak het idee dat er helemaal geen grenzen zijn, dat deze kinderen maar mogen doen en laten wat ze willen.Natuurlijk zijn er grenzen. Als een kind de hele dag op een trampoline zal willen springen dan mag dat best, maar op een gegeven moment zal er een kind komen dat ook graag op die trampoline wil spelen. Of zelfs samen met jouw op die trampoline willen staan. Dan zullen ze toch moeten leren samen te werken.

Ze komen dus voor veel keuze's te staan, ontmoeten veel andere mensen waarmee ze om leren gaan. De Ruimte is een samenleving, die onderdeel vormt van een grotere samenleving. Kinderen worden niet wereldvreemd, juist omdat ze de hele dag aan het samenleven zijn.

Om te leren samenleven heb je bepaalde vaardigheden nodig, en zij helpen die kinderen die vaardigheden te ontwikkelen wanneer zo'n kind eraan toe is.

De kinderen van deze moeder leerden al snel dat ze de ruimte mochten nemen die ze nodig hadden. Dat er geen volwassenen waren die een vooropgesteld plan voor ze klaar hadden liggen, een plan waarin staat hoe zij zich zouden moeten ontwikkelen. Want dat is waar het reguliere schoolsysteem zich schuldig aan maakt.

Pretty impressive I think!!!

Unschooling is dus een bijzondere onderwijs methode die gebaseerd is op het verwerven van ervaringen. Zij maken geen gebruik van stoffig droog lesmateriaal als schoolboeken, maar maken gebruik van enkel didactisch materiaal dat uit het leven komt. De leerstof wordt volledig aangepast op de behoefte van het kind, en afbakingen van vakken of lesuren bestaat niet. Het leren gebeurt gewoon lekker spontaan.

Jeetje dat is gewoon verfrissend dus. Geen urenlange opsluiting tussen vier muren, waar we allemaal dezelfde lesstof voorgeschoteld krijgen. Terwijl elke kind een andere behoefte heeft. Gek toch dat we buiten die schoolmuren om mogen zijn wie we zijn, ieder er een andere hobby of sport op nahoud, omdat nu eenmaal de interesses ( godzijdank ) ergens anders liggen- anders werd het wel een hele benarde positie zo achter een starthek van de fietscross- maar op school krijgen we wel allemaal het zelfde te leren.

Fouten maken mag???

Ik ging verder op onderzoek en stuitte op dit. Opletten geblazen dus. Komt ie... Een van de belangrijkste principes van levensecht leren (informeel leren)  is het dat mensen beter leren als ze meer actief kunnen zijn en ze zich bezig kunnen houden met hun eigen vragen en belangstellingen- oké nice- hun eigen ideeën kunnen testen en hun eigen fouten kunnen maken.

Fouten zijn er nu eenmaal om van te leren toch. In het huidige schoolsysteem worden fouten radiaal afgestraft. En geloof mij...als je net als ik nogal gevoelig bent wanneer iemand je afstraft voor iets wat je nog helemaal niet onder de knie hebt, dan is dat nou niet bepaald een stimulans om door te gaan.

Ene Manu Kapur, onderzoeker aan het Learning Science Lap stimuleert de reputatie van het maken van fouten. "Productief falen" noemt hij het. Huh hoe komt ie daar dan bij, hoor ik u denken. Gelukkig bied Anne Murphy Paul -Ik ken hem ook niet hoor- daar uitkomst. Hij beschrijft het in het schrijven over zijn werk in een uitgaven het het tijdschrift Time als een paradox in leren.
"Hoe meer je strijdt en zelfs faalt terwijl je probeert om nieuwe informatie te beheersen, hoe beter je waarschijnlijk bent in het herinneren en later toepassen van die informatie.

Duidelijk toch??

Het bied mij in ieder geval perspectief en ik vind het een behoorlijke overweging waard. Ik wil namelijk niet dat mocht ik straks nog iets van moeder worden, dat ik mijn kroost blindelings naar een school stuur waarvan ik weet dat ze voorgekauwd lesmateriaal te verstouwen krijgen. Dat ze binnen die vier muren opgelegd krijgen wie ze moeten zijn, i.p.v wie ze mogen zijn. Laat het gewoon een overweging waard zijn.