En zo geschiede het dat wij ons in alle vroegte een weg baanden door het Nederlandse Spoorwegen net.
Gewapend met een ik moet zeggen echt heerlijk bekertje Ice Coffee lieten wij ons prins heerlijk vervoeren in de goed gevulde coupé.
Enige tijd later arriveerden wij op het centraal station, en brachten wij een behoorlijk interessant bezoekje aan het toilet, iets met deuren en sloten en knoppen die groen rood groen en dan weer rood knipperen...de ??? rezen naar mijn hoofd toen ik ineens in de gaten kreeg hoe het hier te werk ging, ik was niet de enige want ook mijn liefste mama kreeg enige claustrofobische neigingen. Toch heb ik nog een leuke foto van het toilet weten te maken, ik heb er echt even een momentje van gemaakt.
Na ons enerverende toilet bezoek namen wij dankbaar gebruik van de door NS verstrekte bonnen voor een gratis snack bij aankoop van een puntzak frites. Daarna vervolgden wij onze reis per bus, en in no time waren we dan ook op de plaats van bestemming, nog even een vers bakje koffie bij een ziekenhuis tegenover, en hop daar sta je dan voor de kliniek waar het hopelijk allemaal gaat gebeuren. Ietwat aan de vroege kant, want ik heb een hekel aan te laat komen, namen wij een plekje op een leuk gekleurde bankje in de kliniek.
Een kwartiertje later besloot ik eens naar het grote raam te wandelen en te kijken naar de verkeersstroom, van de naast gelegen autosnelweg. Tussen al die enorme vrachtwagens en die voorbij razende auto's dook er ineens een wit transport busje op, levensgroot in onmiskenbare duidelijke letters stond daar het woord u raad het al..."TWINS". Oh nee dacht ik, dit zal toch geen voorteken zijn, aangezien we onderweg in de trein ook al ik weet niet hoeveel ooievaars voorbij hadden zien komen, liep ik ietwat schoorvoetend terug naar mijn plaatsje op het bankje, en vertelde mijn moeder wat ik zojuist had gezien.
De wachtruimte vulde zich inmiddels goed met allemaal vrouwen die net als ik de uitdaging aan gaan, en om iets over half vijf werden wij binnen geroepen. Aanwezig was een verpleegkundige van de kliniek, welke de spits af beet door een korte introductie te geven over wat de kliniek precies deed, hoe het in zijn werk gaat en wat de percentages zijn. Natuurlijk had ik mijn huiswerk al gedaan, dus veel van de dingen die ik hoorde klonken mij bekend in de oren.
Daarna was het de beurt aan een heel vriendelijke maatschappelijk werkster.
Bij de vraag of iemand al ervaring had met donoren van buiten Nederland, en buiten de kliniek, zag ik mijn kans schoon, en vertelde over mijn donor, en de keuze die ik gemaakt had door juist een donor met een heel uitgebreid profiel te nemen. Ik vind het leuk om in een groep te spreken, en naar mate de voorlichting vorderde kwamen de tongen van de andere dames ook los. Leuk om met elkaar gedachten, ideeën en vragen uit te wisselen. Over de verdere inhoud van deze avond zal ik deze week nog een leuke post neerzetten.
Terwijl ik binnen in het zaaltje mij liet voorlichten, dacht mijn liefste mams even gezellig een vrolijk tijdschrift ter handen te nemen, bij het openslaan van dit blad leest zij het volgende wat mij ietwat verontrustend in de oren klinkt, leest u mee? Dit is wat zij las. Ik citeer " we dachten dat we 1 kindje zouden krijgen, maar we kregen er 2".O'jeeeeeeeetje...oh jeee!!!!!! Zal het dan toch???
Uiteindelijk verlieten wij de kliniek, en waar twee vrolijke vriendelijke dames van de informatiegroep achter ons in de bus terug naar het centraal station het al kwebbelend hebben over de informatie die ze zojuist vergaard hebben, daar heb ik het met mama over Hugo de Groot en het belang van een koffiezet apparaat aan boord van een hijskraan. Ach ja !!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten