Wie de klomp past...

Gisteren deed ik afstand van ze eigenlijk had ik dat al véél eerder moeten doen maar ik kon het niet. Maar om ongelukken te voorkomen, moest ik er toch aan toegeven. Mijn oude heerlijk lopende klompen.

Wat een kilometers heb ik op ze afgelegd. Van de week zag mijn zusje ze voor het laatst " Hey, zei ze die had je al toen we nog op de Niesoordlaan woonden." En inderdaad, destijds kocht ik ze bij de Welkoop voor 56 gulden. We woonden nog allemaal thuis, en tussen alle schoenen en laarzen die een zeskoppig tellend gezin bezit, stonden er slechst 1 paar klompen. die van mij.

Destijds liep ik ontzettend veel bij vrienden die een melkvee bedrijf hadden, ik hielp mee met melken, kalveren aftrekken, ligboxen van schoon zaagsel voorzien, kuil bulten afdekken, en trekker rijden.

Negen van de tien keer kwam ik onder de koeienstront weer terug thuis, het deed me niks, ik vond het heerlijk ruiken, maar mijn moeder dacht er vaak anders over. Ik moest me in de grote schuur achter ons huis uitkleden, dus vaak liep ik in mijn boxershort en hemdje en alleen nog met klompen aan terug naar binnen voor het avond eten.

Toen ik op 25e jarige leeftijd op mezelf ging wonen, verhuisden de klompen gewoon mee, ideaal voor het klussen in en om huis. Een vriendin van me woonde een paar huizen verderop, zij had dezelfde klompen, haar vriend woonde op een boerderij, en samen hielpen we vaak met oogsten, zij bij haar vriend ik bij mijn vrienden. Een dolle boel, kei gezellig en boeren onder elkaar.

Vaak stapten we bij de achterdeur in elkaars klompen, om ze vervolgens weer te doen omwisselen.
Hun kleine kitten Purk, gebruikte mijn klompen graag als slaapplaats, hij rolde zich dan helemaal op in mijn klomp om vervolgens een flinke van powernap te genieten.

Nu woon ik alweer bijna twee jaar in leuk huis iets verderop, en tijdens het klussen twee jaar geleden waren er weer diezelfde klompen, tot gisteren stonden ze bij de achterdeur, ideaal om even snel in te stappen voor een ritje naar de schuur, ideaal voor al mijn klusjes in de tuin, en de moestuin. Maar het werd gevaarlijk, de neus lag eruit, de stiksels lieten los en de zool klapte dubbel.

Dus met pijn in mijn hart en om kapotte knieën, een geschaafde neus en gebroken polsen te voorkomen, heb ik ze gisteren weg moeten gooien. Na 12 jaar trouwe dienst zijn ze er niet meer, ik zal ze missen en moet keihard mijn best doen om ze niet gewoon terug uit de container te pakken.

Bedankt lieve klompjes, mijn voeten en jouw pasvorm waren voor elkaar gemaakt.