Als kind al vertoefde ik graag op de boerderij. Als mijn vader zei:'' Ik ga melk halen bij de boer" wist ik niet hoe snel ik in de auto moest springen, want dit wilde ik voor geen goud missen. De oprijlaan van de boerderij vond ik als kind al imposant, indrukwekkend vond ik het het.
Ik zie mijn vader nog altijd de auto parkeren tussen de beide stallen. Het dichts bij de melkstal, want daar stond de melktank. Terwijl hij zijn emmertje vol liet lopen, ging ik op avontuur. Als ukkepuk baande ik mij een weg tussen die koeien.
Spannend vond ik het, maar ik kon het niet laten om steeds iets nieuws te ontdekken. Op één of andere manier vond ik het fascinerend. Logisch natuurlijk dat ik in de jaren daarna vaak op de boerderij van vrienden te vinden was.
En vanmorgen dacht ik zomaar..."ik ga naar de boerderij, even kijken hoe het ze daar vergaat" Ik had al enige tijd beloofd om eens langs te komen, zeker omdat de bevriende boeren van toen nu verhuisd zijn naar de polder achter ons dorp.
Omdat ik weet dat je altijd welkom bent, sprong ik op mijn Vive la velo, in het kader van de Tour de France, en trapte op mijn fiets alsof mijn leven ervan af hing.
Dit keer geen juichende mensen massa, vol behangen met vlaggen, en fotocamera's, maar een stil landschap. Het enige wat hier wuifde waren de tarwe aren, hele akkers vol. En ik genoot. Met als eindbestemming de Nieuwlandse weg.
En het kon niet beter, mijn bezoek aan de boerderij van deze lieve vrienden werd dubbel en dwars beloond. Het moest gewoon zo zijn, want al bij binnenkomst in de stal zag ik twee voorpootjes hangen. Die moet ik zo even helpen afkalven zei mijn vriend de boer.''Jippie" dacht ik.
"Maar ik moet eerst even twee koeien insemineren." knoopte hij eraan vast. En daar ging ik...ik was niet te stoppen, vertelde honderd uit over mijn inseminatie plannen, de donor en alles wat er bij komt kijken.
Ondertussen waren er al twee verschillende rietjes uit de stikstof tank gehaald, om deze op kamertemperatuur op te laten warmen. De nodige gegevens werden genoteerd, en de boer liet mij nog een keer voelen hoe koud het in een stikstof tank is.
Grappig want als ik straks voor zelf - inseminatie kies krijg ik waarschijnlijk een soortgelijk iets thuisgestuurd. Een dry ice box, waarvan de temperatuur -72 graden Celsius bevat. En ook mijn rietje moet een minuut of 20 op kamertemperatuur bij komen. Natuurlijk had ik al meerdere inseminaties meegemaakt op de boerderij, maar dit was bijzonder.
En toen ik de boer vroeg of de inseminaties vaak goed aflopen, met een zwangerschap als gevolg, zei hij dat sinds hij vaker zelf insemineert de percentages zwangerschappen gestegen zijn.
Toen ik hem vroeg hoe dat kon, zei hij "Timing Louise" en keek daarbij mijn kant op. Ik wist genoeg, en bedankte deze vriend in gedachten.
Met twee inseminaties achter de rug, was het nu de beurt om vroedvrouw te spelen. We dreven met ons drieën de aanstaande moeder voorzichtig naar het hek, om haar zo middels een tangverlossing te helpen, ook dit had ik vaker gedaan.
En terwijl de vriendelijke boer zijn werk deed, ik de foto's knipte, zei de vrolijke meneer naast mij " het lijkt wel een bevalling met zo'n zuignap.
Ik vertelde tijdens het foto's knippen door dat ik ook via een tangverlossing geboren ben, en dat mijn moeder later vertelde dat ze zich net een blik sardientjes voelde.
Twee tellen later werd er een prachtig stierkalfje geboren, ik maakte het neusje voorzichtig vrij van slijm en bloed, stak mijn hand in zijn kleine bekkie, en riep "Welkom op de wereld kleine vent". ''En zo is het maar net" zei de vriendelijke man.
Bizar leuk om in een half uurtje tijd zo bewust met het leven bezig te zijn, waar je het ene moment aanwezig bent bij een bevruchting, sta je het volgende moment een nieuw leven op de wereld te zetten. En dat alles in een handomdraai. Ik kreeg de lege rietjes van de inseminatie mee naar huis, om straks eens te vergelijken, en voelde me dolgelukkig dat deze lieve boer zo mee leeft. Beter als dit kon mijn dag niet beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten