Inmiddels hadden zij een voor hun bekende donor, en volgde de ene na de ander behandeling om via inseminatie zwanger te worden.
Naarmate de behandeling loopt veranderd hun kijk op het donorschap, want in hoeverre is een papa belangrijk in de opvoeding van een kind. En kunnen twee vrouwen het gemis van een papa compenseren?
Mirrela legt haar vraag neer bij Psycholoog Louis Tavecchio, en bezoekt meerdere lesbische stellen welke elk op hun eigen manier contact hebben met de donor, en het gemis van een vader in de opvoeding van hun wenskind al dan niet weten te compenseren.
Bere interessant en inmiddels heb ik de documentaire al meerdere keren bekeken. Want hoe ga ik het straks doen? Ik heb een donor met een heel uitgebreid profiel, maar ik ken de meneer in kwestie niet persoonlijk. Wel kan ik mijn kind vertellen wie zijn "papa"' is, en waar zijn interesses liggen, Hoe hij was als kind, en wat zijn ouders doen. Ik heb zelfs een kinderfoto welke ik kan laten zien.
Maar nee lijfelijk is hij niet aanwezig, zoals mijn vader er wel voor ons was. En dat wekt bij een goede vriend mij zorgen op. Want zegt hij: " hij of zij moet toch dingen kunnen doen met de vader, en zeker als het een jongen zal worden." Ik begrijp zijn zorgen, en vind het zelf lief dat hij ze met mij deelt. Maar kan een vrouw dit niet op zich nemen?
Kijk ik zal misschien moeder en vader tegelijk zijn, maar wie weet kom ik op korte termijn de vrouw van mijn dromen tegen, en kunnen we samen dit avontuur aangaan.
Ik ben opgegroeid met twee broertjes en was meer in de boom te vinden dan in mijn poppenhuis. Ik crosste op mijn fietsje, maar bijna nooit met mijn poppenwagen.
Ik viel gaten in broek en in mijn knieën, en dat kwam niet door punniken of knutselen. Ik scheurde mijn nieuwe favoriete korte broek doormidden aan een takje van de boom waar ik in geklommen was, met een enorme huilbui als gevolg. Want dat was nou net mijn allernieuwste mooiste korte broek. Ik had een hekel aan rokjes, en rokjes hadden een hekel aan mij, omdat ik ze zo klein als ik was verafschuwde.
Ik was one of the boys. Dus kan ik technisch gezien dat wat mannen doen misschien toch een beetje op mij nemen. Of ben ik te voorzichtig? Ik weet het niet.
Mijn vader speelde in onze opvoeding absoluut een belangrijke rol, hij was degene die ons zo klein als we waren kennis liet maken met de verschillende gewassen. Hij leerde ons bomen planten, en je eigen fietsband te lappen als ze lek was. Hij stippelde de routes uit die we namen op vakantie en leerde ons van alles op weg naar volwassenheid.
Daar waar mijn moeder als ze op vakantie gingen zonder ons, het huis vol hing met post-it's volgeschreven met teksten als: ''denk om het konijn", en "dinsdag moet de groene container bij de weg"' we tig keer uitleg kregen over hoe en wanneer iets te doen met de wasmachine, daar zei mijn vader enkel bij het verlaten van de oprit en zijn raamde opendraaiende; " niet met lucifers spelen hé" en ik hoorde hem gniffelen.
Moeders zijn anders zij zijn tot in de puntjes voorbereid en ten alle tijde klaar en in de actie modus om hun kroost te beschermen en "Vaders zijn moeders met ballen" zoals de titel van Daphne Dekkers haar boek doet zeggen.
Vorige week bezocht ik samen met vriendin Anniek en haar twee kids het bos. Ik trek de jongens door de sloot, en plant ze boven op een omgevallen oude boom. Prachtig vinden ze het, en we zien ze zichtbaar genieten.
Dat ruige, dat stoere, dat net wel net niet kunnen doen met kids dat vind ik leuk, maar zodra de jongste zich ietwat te snel en geheel op zijn eigen manier, á la "' jullie kunnen roepen wat jullie willen maar ik ga gewoon mijn eigen weg" zich naar de gracht bevind grijp ik snel in. Bezorgd, toch wel. Ik pak hem snel op om vervolgens te doen alsof ik hem als nog het water in kieper.
Hij vind het geweldig, en ik ook. Zal ik dan een moeder worden met ballen? Misschien...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten