Ik maak me op voor een jaar vol nieuwe belevenissen. Slapeloze nachten, 101 flesjes, dampende poepluiers, de nodige natuurlijke zorgen verpakt in klein hoopje heerlijk naar baby ruikend mensenkind.
Zo eentje die soms wel achter het behang kunt plakken, maar die je na een lange vakantie toch weer besluit mee te nemen naar huis.
Zo eentje waarvan je denkt...." het kan haast niet anders dan dat hij dat van zijn donor moet hebben, want zoveel aanleg voor creatieve oplossingen heb ik niet eens een beetje".
Zo eentje waarvan ze zeggen dat je er gelijk een soort van onvoorwaardelijke liefde voor hebt, tenzij ze je na hun geboorte gelijk onder piessen natuurlijk, dan kon bovengenoemde wel eens een heibel puntje worden.
Dus probeer ik me enigszins in te leven hoe het zal gaan, en wat ik eventueel een beetje kan gaan verwachten. Af en toe een beetje bij gestuurd door een vriendin die zelf al 11 jaar trotse moeder is van een zoon.
Misschien denk ik wel gewoon te makkelijk, door mezelf voor te liegen.
" Natuurlijk kan ik zodra die kleine er eenmaal is gewoon mijn draad weer oppakken, lekker gaan snowboarden en mezelf weer in dat crossbroekje hijsen" die kleine kan toch gewoon gezellig mee, what's the problem" denk ik dan.
Om eventuele teleurstellingen op dat gebied te voorkomen probeert dezelfde vriendin mij ervan te overtuigen dat de dingen vaak niet zo lopen zoals ik ze van te voren al zo mooi bedacht had. En ze kan weleens verschrikkelijk veel gelijk hebben.
Dus worden de ambities enigszins een beetje aangepast, in de zin van " ik moet rekening houden met alles" Ik sta waarschijnlijk niet na 6 weken weer op dat plankje om eens lekker voluit van die piste naar beneden te knallen iets wat ik zóóó graag wil.
Integendeel...ik moet uitgaan van een totale shot down van mezelf. Een error ...een Ctrl Alt Delete, maar hé alles voor dat kleine ding.
Als ie maar niet denkt dat ik het snowboarden en dat soort ongein voorgoed in de wilgen hangt. Want dan kan ie het wel eens helemaal verkeerd hebben, de kleine schat.
Ik lees nog maar eens voor de zoveelste keer het boek van Claudia de Breij, Gewoon omdat Claudia er net als ik nogal soepeltjse mee om ga.
Zij omschrijft zichzelf als een reserve vrouw "want als alle vrouwen op zijn, dan bel je mij". En dat Claudia het praten over zwangerschapsverschijnselen wijvengezeik vond, kan ik alleen maar beamen.
Ik ga maar eens een ledikantje in elkaar zetten, want handig als ik ben doe ik dat natuurlijk gewoon lekker zelf. Ik ben toch immers ook die " reservevrouw".
Om eventuele teleurstellingen op dat gebied te voorkomen probeert dezelfde vriendin mij ervan te overtuigen dat de dingen vaak niet zo lopen zoals ik ze van te voren al zo mooi bedacht had. En ze kan weleens verschrikkelijk veel gelijk hebben.
Dus worden de ambities enigszins een beetje aangepast, in de zin van " ik moet rekening houden met alles" Ik sta waarschijnlijk niet na 6 weken weer op dat plankje om eens lekker voluit van die piste naar beneden te knallen iets wat ik zóóó graag wil.
Integendeel...ik moet uitgaan van een totale shot down van mezelf. Een error ...een Ctrl Alt Delete, maar hé alles voor dat kleine ding.
Als ie maar niet denkt dat ik het snowboarden en dat soort ongein voorgoed in de wilgen hangt. Want dan kan ie het wel eens helemaal verkeerd hebben, de kleine schat.
Ik lees nog maar eens voor de zoveelste keer het boek van Claudia de Breij, Gewoon omdat Claudia er net als ik nogal soepeltjse mee om ga.
Zij omschrijft zichzelf als een reserve vrouw "want als alle vrouwen op zijn, dan bel je mij". En dat Claudia het praten over zwangerschapsverschijnselen wijvengezeik vond, kan ik alleen maar beamen.
Ik ga maar eens een ledikantje in elkaar zetten, want handig als ik ben doe ik dat natuurlijk gewoon lekker zelf. Ik ben toch immers ook die " reservevrouw".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten