Afgelopen vrijdag moest ik even een post overslaan, want ik was in Kaatsheuvel. Inderdaad ik was in de Efteling. Even gezellig een dagje op en neer naar Brabant. Heerlijk!!!!
Even een dagje in die wondere wereld. Daar waar je roodkapje tegen het lijf loopt, en je de wolf vriendelijk verzoekt de zeven geitjes gewoon hun ding te laten te doen.
Daar waar ik het gevecht met Joris en de draak aan ga. En ik meer dan lijkbleek uit de Vliegende Hollander stap. Niet omdat ik de achtbaan eng vind integendeel zelfs, maar ik hou niet van donkere ruimtes, met van die afschuwelijke spookachtige geluiden waar je elk moment een enorme schrikreactie kan verwachten.
Niet dat die komt....maar in mijn hoofd is hij gewoon aanwezig. Tot grote hilariteit van mijn zusje. Met mijn vingers in mijn oren en mijn ogen stevig dichtgeknepen kan ik alleen maar hopen dat dit zo snel mogelijk achter de rug is. Eenmaal buiten kan het niet hard genoeg gaan, en niet lang genoeg duren.
Ons mam staat aan de kade te kijken hoe wij dit avontuur aan gaan. En schiet in de lach wanneer ze in de verte een lijkbleke versie in de gedaante van haar oudste dochter ziet zitten. Ze gebaard nog even naar haar gezicht en wijst vervolgens naar mij. Spierwit kom ik samen met mijn zusje voorbij varen.
Mijn zusje begierd het, heeft kramp in haar kaken van het lachen, en vertelt mijn moeder in geuren en kleuren dat ik zelfs in het begin van de rit al zo wit was dat ik in het pikkedonker gewoon opviel.
Enfin, we vermaken ons opperbest. Ik geniet voornamelijk van alle ouders die bepakt en bezakt hun wandelwagens volbehangen met luiertassen, en kinderrugzakjes. Die in uit alle macht hun enthousiaste kroost bij elkaar proberen te houden.
Die al duwend achter een wandelwagen met nog een heel klein prutsje in een draagzak voorop hun buik, hun drie oudste kids klaar maken voor een ritje in de achtbaan.
Een kereltje van amper drie jaar wandelt voorbij, op dat moment staan wij net bij de hoofdattractie van het park, de BARON. " oh daar ga ik later ook in " roept de dappere dodo enthousiast. " Inderdaad over een jaar of tien," voegt zijn papa er aan toe.
Er wandelt een lesbisch stel voorbij, met elk een kind onder hun hoede. De één aan de hand de ander nog in de buggy. Even later kom ik ze weer tegen, de rollen zijn inmiddels omgedraaid.
Wat geweldig denk ik nog...dit wil ik later ook. Gezellig met mijn vrouwtje naar zo'n park. Nemen we de kids mee als excuses. En gaan we ons boekje te buiten in de Carnaval festival.
Behangen wij onze Bugaboo's en Easywalkers net zo vol. En lopen we met natte washandjes snoeten te poetsen, en luiers te verschonen, terwijl de oudste al hangend in je broekspijp een smeekbede doet omdat hij zó graag NU in die verschrikkelijke achtbaan wil.
En terwijl zij die oudste van haar afschud, kan ik al rennend op zoek naar de middelste die lekker dromend gelijk als zijn moeder alvast het park verkent. Oh wat heerlijk.
En terwijl we onze kinderschaar bij elkaar proberen te houden, en ze daarmee ook tevreden willen houden, kijken we elkaar nog maar eens aan. Jij wilde kinderen, ik wilde een hond. Nee grapje...
Volgend jaar gaan we weer jongens, dan zijn jullie allemaal net die paar centimeter die je nu te kort komt groter gegroeid. En kun je na hartenlust gezellig je maaginhoud in de nek van degene die voor je zit parkeren. Pak ik alvast dat natte washandje uit je rugzakje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten