Negatief helaas, en een dag later kwam de reality check. Natuurlijk had ik gehoopt dat ik na de eerste zelf - inseminatie poging gewoon zwanger zal zijn. Hip Hip Hoorah, en we dansten en we sprongen en ik kocht gewoon alvast van die super gave kleine DC skate schoentjes. Of Etnies of Vans als het maar skate is. Maar helaas. Niet dit keer.
Van mijn jongste broertje die gewoon lekker met zijn bruine bakkes en zijn lieve vriendin Kite les geven aan de andere kant van de wereld kreeg ik een lief berichtje. "En we geven de hoop niet op natuurlijk. xxx" appte hij.
Inderdaad, dit was pas de eerste poging,
en wat mag ik verwachten. Ik weet net zo goed als alle andere mensjes om mij heen, dat de kans dat je zwanger bent na de eerste keer gewoon nihil is. Dat het niet zomaar even een dingetje is. Dat er een hoop energie in gaat zitten, zowel fysiek als mentaal. Ik denk te weten wat me te wachten staat. Een KID of IUI behandeling misschien zelfs IVF en in het laatste scenario ICSI. De technische kant van het verhaal weet ik, maar met wat het met me zal doen daar kan ik enkel naar blijven gissen.
Er zal een nieuwe donor moeten komen
iemand die bekent zal willen zijn voor die kleine spruit. De vorige donor was ook bekent. Bekent in de zin van: ik had toegang tot kinderfoto's, ik wist zijn hele geschiedenis, zijn persoonlijkheid, waar zijn interesses lagen, hoe hij in het leven stond en wat zijn motivatie was om donor te worden. Ik had oprecht een klik met deze donor. Dus het idee dat ik nu opzoek moet naar een ander iemand, kwam wel even rauw op mijn dakje vallen.
Ik wil mijn kind kunnen uitleggen wie zijn of haar donor "papa" is.
Hem of haar de kans kunnen geven degene te kunnen ontmoeten als de kleine daar behoefte aan heeft. En zulke donoren zijn er.
Gisteren had ik een afspraak staan met de huisarts, een gezellige meneer. De dag ervoor al had ik een belletje gepleegd naar de afdeling Gynaecologie en verloskunde in het streekziekenhuis hier.
Ik deed mijn verhaal en vroeg wat de mogelijkheden waren. " kan ik als alleenstaande lesbische vrouw, bij jullie terecht voor een KID of een IUI behandeling met donorzaad?" een voor mij inmiddels heel normale vraag. Voor de vriendelijke mevrouw aan de ander kant van de lijn, een ietwat verrassende vraag, ze vond het wel heel leuk, kreeg ik de indruk.
En ik vroeg of ze lesbisch was, of gewoon al helemaal klaar met mannen, en nu eindelijk zichzelf gevonden had. Ze open en eerlijk uit de kast gekomen was, en of we niet al een date konden hebben?
Grapje.....je schrok hé? Geef het maar toe. Enfin ...ze was vrolijk ietwat lacherig dus wie weet ; )
Ik kreeg het antwoord waarop ik gehoopt had, maar wil toch even het één en ander bespreken, en daarvoor had ik een doorverwijzing van de huisarts nodig.
Dus gister ochtend fietste ik in alle vroegte door een prachtig wit gekleurd landschap met een opkomend zonnetje naar deze allervriendelijkste huisarts. Ik wachtte netjes in de wachtkamer en al verrassend snel was ik aan de beurt.
Het is verrassend leuk dat wanneer je je verhaal doet, je zelfs de huisarts ziet glunderen. Hij zal wel gedacht hebben. " tussen alle grieperige snotneuzen, en ingegroeide teennagels, door is dit wel de meest bijzondere vraag van vandaag. En in 1 klap maakte ik de huisarts weer huisarts waardig.
De beste meneer glunderde, hij glunderde zolang het gesprek duurde, hij glunderde van oor tot oor, en in no time kreeg ik de doorverwijzing voor de afdeling Gynaecologie en verloskunde.
Nu ga ik opzoek naar een andere donor, ik moet zeggen dat ik dit best een hele uitdaging vind. Ik zit nog net iets teveel met de vorige donor in mijn hoofd. Met hem had ik die klik. Hij zat veilig daar in Denemarken, en ik zat veilig hier. Het idee dat ik nu contact ga leggen met iemand die lijfelijk meer in de picture is, vind ik best eng.
Ik houd het liever klinisch,
en dat zal ook gebeuren. Maar toch zal ik deze meneer een keer gaan ontmoeten. Kijk gelukkig hoef ik niet eens een beetje met hem het nest in te duiken, ik ben lesbisch for crying out lout, ik val op vrouwen, heb het bed met ze gedeeld en ik zal niet anders willen.
Hij is het stukje bouwsteen dat ik nodig heb, met alle respect. Ik wil het belang van mijn kind voorop stellen, hem of haar het recht en de mogelijk geven deze persoon te ontmoeten. Dus vind ik een klik met deze persoon heel belangrijk.
En weer kijk ik naar de documentaire die Mirella van Markus des tijds maakte. "Wij willen ook een kind." wat een aanrader is dit. De manier waarop Mirella en haar vrouw Claudia de ideale constructie
proberen te vinden, wat betreft de omgang met de donor en dit alles in belang van hun dan nog ongeboren kindje vind ik bewonderenswaardig.
De ideale constructie is voor iedereen verschillend natuurlijk, en ik kan mij best vinden in de constructies die in deze documentaire voorbij komen. Ik ga lekker op zoek. Een stukje donor daten dan maar.
Gelukkig zijn er site's genoeg voor wensouders. Een daarvan is deze meerdangewenst.nl , wellicht kan ik hier mijn licht eens opsteken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten