dinsdag 17 november 2015

Een andere kijk.

Natuurlijk waren er de aanslagen in Parijs, waarbij je van het zien van de eerste beelden even helemaal van de leg bent. 

Vol ongeloof, totaal verbijsterd en enigszins ietwat ongerust want de kleinste broer en zijn lieve vriendin zijn dezelfde dag daar aangekomen voor een kort bezoekje aan vrienden.
Een snel telefoontje word gepleegd, alles is goed...pfff gelukkig!! 

Wat een ellende, onze aandacht word gevestigd op de bizarre gebeurtenissen van de afgelopen tijd. Maar is dit niet gewoon een afleiding- manoeuvre van hoger hand, het elimineren van de gewone man.

Gek toch dat Amerika de grootste spil is in het leveren van wapens aan deze maffe gasten van de IS, dat de wapen fabriek hier gewoon in het Nederlandse Almelo staat, en deze gefinancierd word door onze belasting centjes. Indirect zijn we allemaal betrokken bij deze gruwelijkheden tegen de mensheid, waar ook ter wereld. Macht en hebzucht zijn wellicht onze grootste vijand.

Dus waarom niet gewoon lekker tevreden zijn met wat je hebt, word je een stuk gelukkiger van hoor. En dat kun je dan weer lekker uitdragen naar die meneer achter de balie van het pompstation, want jij mag dan wel door je baas gepusht worden tot het uiterste, en niet meer weten waar je de tijd vandaan haalt om dan ook nog je schatjes van kinderen op te halen uit de buitenschoolse opvang. 

Die beste meneer achter die balie doet ook gewoon netjes zijn werk.  En tussen dat knetter drukke schema dat je bezit en die stress in je hoofd, daar zit toch nog wel ergens die laatste adem om vriendelijk goedendag te zeggen tegen de meneer achter de balie. 

Probeer het eens het lucht op. Want die vriendelijke meneer zal heel vriendelijk goedendag terug zeggen. Jeetje daar schrik je van zeker, want nu kijk je op en tot je grootste verbazing glimlacht deze vrolijke man ook nog.

En in plaats van chagrijnig je pinpas terug te stoppen in je portemonnee en je al starend naar de grond zo snel mogelijk uit de voeten probeert te maken, loop je nu gewoon met opgeheven hoofd blij te zijn.

Tjonge daar word je toch vrolijk van. En op weg naar je op geld beluste werkgever ( ik had er zo één) denk je nog eens terug aan die meneer achter de balie, en plotseling ziet de wereld er ineens iets liever uit.

Vol goede moed stap je nu je kantoor binnen, en waar je anders het allerliefst je werkgever met een zwarte merkstift bewerkt, daar bied je nu aan een kopje koffie voor hem of haar te halen. Eens kijken wat dat met je werkgever doet. ( en je loonstrookje) 

Afijn het is helemaal niet moeilijk om elkaar te groeten te respecteren en lief te hebben. Want daar ontbreekt het de mens aan, aan liefde. En misschien kunnen we dan gewoon kinderen op de wereld zetten zonder ons zorgen hoeven te maken over het feit of we ze wel kunnen zien opgroeien.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten