woensdag 2 december 2015

Geluksmomentjes

Die kleine geluksmomentjes ongetwijfeld dat je die kent. Ik beleefde er weer een paar en misschien kan ik jullie motiveren die momentjes een beetje te leren oppikken.

Ik ben absoluut een herfst kind, of het nou komt omdat mijn ouders in februari 1980 tijdens een wintersport in het Oostenrijkse Nauders besloten mij te maken, en ik daardoor gewoon lekker keihard in de herfst geboren ben, of dat het gewoon met iets ontstuimigs te maken heeft ik weet het niet.....maar boy i like the autumm.

Het kan mij niet hard genoeg waaien of regenen. Ik vind de zon ook prima hoor geen enkel probleem zelfs maar niet in de herfst. In de herfst wil ik het liefst keihard tegen de wind in over het strand rennen. Zand happen en gezandstraald worden, ik houd van vies worden. En dat vies worden lukt me aardig. Het is een soort van derde natuur.

Dus zodra het KNMI code oranje afgeeft begint mijn innerlijke ik bijna onhoudbaar te stuiteren. Geen, ik herhaal geen RITALIN, maar gewoon BAM naar buiten en genieten.

Afgelopen zondag deed die kans zich meer dan prima voor. Ik logeerde die dag bij vriendin Jacqueline en zoontje Quinten . 's ochtends brachten wij een bezoek aan de winter training bij onze fietscross club. 's Middags deed ik mijn stinkende best een goed voorbeeld te zijn voor mensen die bang zijn voor paarden.

Inmiddels werd code oranje afgegeven, en code oranje en een paardenstal met weiland gaan goed samen in zo'n geluksmomentje. Inderdaad even uittesten of je dikke stoere laarzen wel bestand zijn tegen veel modder.

Eenmaal terug op de basis en voorzien van een warm kopje thee zag ik ineens de immense steiger die opgesteld staat voor het huis zich nogal snel uit de voeten maken. Het waait en het waait hard, en daar ging mijn innerlijke ik. Er was niet veel aanmoediging voor nodig om samen met Quinten zijn skateboard voor de dag te toveren en ons naar buiten te doen snellen.

Want hoe leuk is het om al skatend door de wind mee gezeuld te worden. En er dan ook nog eens achter komen dat het gevoel voor het skaten nog gewoon daar is. Ik kon het nog en deelde mijn ollie truc met Quinten.

Zal ik dan gewoon een soort van Skate mom worden. Ik denk het wel hè. Want ik weet niet anders dan dat ik op skateschoenen loop, en die voorliefde voor extreme sporten maar al te graag deel met die kleine spruit.

Eenmaal uitgeraasd in de wind, besluiten we naar binnen te gaan.

Terwijl Jacqueline lekker haar ding doet, besluit ik ook maar onder de douche te gaan. En terwijl ik daar onder die qua temperatuur precies goede keiharde straal sta, in het huis van vriendin Jacqueline waar iedereen zo lekker zijn eigen ding doet en waar de warmte van af straalt. Denk ik "'jaaaaaaaaa..dit is alweer zo'n moment."

Samen kijken we op de televisie naar de Red Bull Knockout op het strand van Scheveningen, en na afloop slingeren we een zelf gemaakte lasagne in de oven. Gezelligheid ten top, geluksmomentjes in overvloed.

En 's avonds word ik gewoon the old fasion way tot drie keer toe verschrikkelijk hard ingemaakt tijdens een spelletje  Rummicub.

Ik denk dat ik beter ben in het spel Twister. Je kent het wel je linkerhand op rood, je rechtervoet op geel. Dat spel waarna je na afloop het gevoel hebt volledig gesloopt te zijn, om er vervolgens een kwartier later achter te komen dat je been nog ergens halverwege je nek hangt.

Binnenkort gaan we gezellig sneeuw happen, en binden we de boards weer onder. Ik ben erachter gekomen dat je tot aan twaalf weken zwangerschap mag snowboarden, maar neem liever geen risico.
Dus voor dat ik op korte termijn de stikstof tank met daarin het kostbare goedje over laat komen, wagen wij ons eerst nog even op de piste.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten