vrijdag 29 januari 2016

In a split second van Nutty Proffesor naar gyneacoloog

De zelf ( thuis) inseminatie

Gisterochtend, of nou ja eigenlijk midden in de nacht om 00;12 uur precies, want zo ben ik, mooi rond getal 12 minuten over 12, heb ik mezelf geïnsemineerd.

De dag ervoor, zoals verwacht om 10:00 uur mijn LH waarde gecontroleerd, en inderdaad deze was kneiter positief. Aan het eind van de middag om 17:20 nogmaals dat befaamde stickje in mijn urine gedoopt. Again positief.


Dus vanavond ga ik insemineren, of toch niet, moet ik nog even wachten, moet ik de inseminatie zo dicht mogelijk naar de 24 uur trekken? Want zo zegt Cryos " wanneer je 's ochtends een positieve LH test hebt, moet je na 24 uur en binnen 36 uur insemineren. Maar wanneer begon mijn LH waarde te stijgen? Ik testte om 10:00 maar wie weet is hij onder de morgen of zelfs vannacht al aan het stijgen gegaan?


Op de site van LUMC en die van Freya staat:" 's ochtends positief dan 's avonds insemineren. U begrijpt, verwarring alom. Luister naar je gevoel hoor ik van alle kanten van mijn vriendinnen, en van een vriendin van mijn moeder. Kortom .... mijn gevoel zei niks noppes nada. Ik had me het zo leuk voorgesteld, en het leek zo simpel. 's ochtends positief, dan 's avonds gezellig in alle rust een beetje insemineren.

Niets van dat alles, mijn gevoel bleef uit, en mijn verstand draaide overuren. Het moest niet nu, eerder morgenochtend heel vroeg.

Ik kreeg de tip alles mee naar boven te nemen, zodat ik als ik het eraan toe had en zo dicht mogelijk bij die 24 uur zat, ik vanuit mijn slaapkamer alles kon doen, en niet nog eens het halve huis door moest op zoek naar ontbijt, de kat moest doen en dus uit mijn concentratie was. Dus nam ik alles mee naar boven, incl. een banaan een fles water, voor als ik berehonger kreeg.
Ik besloot op bed te gaan, en zette mijn wekker om 5:15 uur.



Maar slapen ho maar, straks ben ik té laat, en dan. Wat moet ik nou? Ik wil Freya te vriend houden maar ook Cryos, ik wil beide adviezen ter harte nemen, en met mezelf verder kunnen leven door de juiste beslissing te maken. De gulden middenweg? zal ik de gulden middenweg nemen, maar speel ik dan niet voor eigen rechtertje?

What the f*ck. Alsof ik voor de raad van commissarissen sta, met een kromgebogen hoofd naar de vloer starend van spijt. "Had je maar naar ons advies moeten luisteren, nu zit je met de gebakken peren Lennips, jij moest zo nodig voor eigen rechter spelen. Nu is jouw kans op een kindje verkeken. Jammer maar helaas.

For crying out lout. dit word een van de moeilijkste beslissingen die ik moet ga nemen. Ik probeer nog even te wachten, straks val ik vanzelf in slaap en morgen ochtend om 5;15 uur ga ik dit alles doorzetten. Het loopt tegen 23:00 ik schiet omhoog, ik moet het NU doen, anders is het te laat. Ik app mijn moeder. Ben je nog wakker mamsie? Ik ga het nu doen? dit voelt goed." Er komt een appje terug. ''Als het goed voelt moet je het doen schat, succes ik hou van jouw."


En in twee tellen veranderd mijn anders zo vertrouwde slaapkamer in een laboratorium. Ik slinger de laptop aan, want ik wil de handleiding erbij. Met knikkende knieën en zonder hartslag open ik de vervoersbox. Jeetje hoe gaat dat ding open, ik heb hulp nod...oh ik heb het al. Best simpel. Oke ademhaling...pfffff.




Jeetje de stikstof tank....de stikstof tank, wacht foto. Oke ...ademhaling. ppfff. Een envelop met daarop een dol gelukkige mama en haar Cryos kind lachen me toe vanuit de vervoersbox.




Ik ga op de rand van mijn bed zitten...bent u er nog? ja? oke leuk...want ik ga verder. Ik open de envelop met een pen die op mijn nachtkastje ligt. Zenuwen gieren door mijn lijf. Ik moet controleren of alles klopt, maar weet mijn god niet waar ik mee bezig ben. Oke..ik zie de naam van de donor staan, en de cijfers van het rietje, die cijfers heb ik straks nodig. Een handleiding is toegevoegd in de vorm van een boekje. Mooi dan kan de laptop uit.





Een inseminatie kit, met daarin een spuitje een adapter en een alcoholdoekje netjes verpakt. Oke dus dit maak ik straks open. Eerst de stikstoftank openen, dan het rietje eruit pakken, deze 10 minuten laten liggen, en dan kan ik het rietje schoonmaken met het alcohol doekje.


Lijkt eenvoudig, is eenvoudig. Maar op dat moment heb je het gevoel of een medewerker van NASA je vraagt of je als de sodemieter een spaceshuttle de ruimte in wilt sturen omdat er bij ruimtestation ISS een draadje los zit, en jij die voor de koffiepauze even moet vervangen.

Kortom, dan heb je even een idee van hoe ik me gevoeld heb. De stikstoftank is de spaceshuttle, zo ziet ie er ook wel een beetje uit, en jij bent vanaf nu die totaal onwetend persoon, die een NASA klusje uitvoerd.

Inmiddels zit ik nog steeds zonder hartslag, en doe een poging de stikstoftank te openen. In de bijgeleverde documenten had ik zien staan dat je contact met huid en de stikstof moet zien te voorkomen, ivm brandblaren en doktersbezoeken.

Dus doe je er verstandig aan handschoenen te gebruiken. De handen van de mevrouw in de handleiding zijn voorzien met van die leuke plastic handschoentjes. En ik kan alleen maar denken, ik heb geen handschoentjes zoals die, ik heb mijn crosshandschoenen. Dus is de keuze snel gemaakt.



Ik open de stikstof tank, en kijk in een loze ruimte. Enkel wat stikstof dampen komen omhoog. Maar een rietje zie ik niet..."Jezus ze zijn mijn rietje vergeten" heb ik weer. Ik moet mezelf naar mijn idee aardig herpakken en de boel omhoog zien te vissen. En ineens zie ik daar een geel buisje, met nog eens goed kijken, een heel klein rietje. Oke..gelukkig denk ik.

Maar hoe krijg ik de handel eruit zonder mezelf te verbranden. Ik heb dan wel mijn crosshandschoenen aan, heel charmant overigens,maar toch. In de ene hand houd ik de opgetakelde koker omhoog, in de andere hand een pincet. Want in de koker zit ook weer een kokertje met daarin het buisje en dat kokertje moet je dus omhoog halen met een tangetje of een pincet, om vervolgens je buisje eruit te kunnen pakken .

Kortom ik kom gewoon 1 paar handen te kort. Prompt laat ik alles weer in de tank vallen. Herpak mezelf voor de tweede keer, en takel alles netjes weer omhoog. Ik heb maar 1 missie, dat buisje met daarin het rietje moet eruit. NU..dus hoe je eruit komt interesseert me niet ik pak je gewoon voorzichtig met mijn hand. Hebbes..jezus christus. One small stap for man..one giant leap voor Louise.


Voorzichtig leg ik het buisje met daarin het rietje op een handdoek naast de tank.
Hij moet even bijkomen, ik ook. Komt goed uit. Inmiddels is het 23.40 uur precies, om 23:50 uur mag ik het rietje schoonmaken met het alcohol doekje. Ik loop naar beneden, om het een en ander in de prullenbak te gooien, pas op de trap naar beneden besef ik dat ik weer een hartslag heb.

Eenmaal terug boven zet ik het kleine adaptertje om het spuitje. En om 23:52 maak ik netjes het rietje schoon. Handleiding naast me op de grond. Heel simpel schijnt. het zijn maar 6 stappen, maar in mijn hoofd maak ik er gerust 2200 van. Ik kijk plaatjes en lees, en kijk plaatsjes en lees. Ik zie wat er staat, maar begrijpen ho maar. Niet omdat ik het niet snap, maar omdat ik te aandachtig bezig ben, ik wil het goed doen, ik moet het goed doen. reken daarbij een stressfactor van 100 en je zit aardig in mijn wereldje.



Oke het rietje is schoon, nu moet ik heel simpel 0.5 cm afknippen van het ge-sealde eind van het rietje. Het deel tegenovergesteld aan het deel waar de identificatie nummer van de donor zich bevind. In de handleiding staat netje een meetlint afgebeeld. Je kunt dus zo afkijken, maar denk maar niet dat ik op dat moment weet wat een 0,5 cm is. Ik kon het zo aanwijzen, maar op dat moment wilde ik alles zo belachelijk precies doen, dat ik de streepjes ging tellen, en me god niet meer wist hoe ze nou bij de indeling van cm en mm kwamen.

Ik was met mijn werktuigbouwkundige achtergrond het spoor bijster. Ik wist dat ik goed zat, maar de stress neemt rare vormen aan. Oke ik knip. Plaats dit uiteinde van het rietje op de adapter, en moet nu 2.5 cm van de andere kant van het rietje afknippen. Mijn rietje heeft een CBS 0.5 nr,, en volgens de handleiding moet ik 2.5 cm afknippen op de plek van het identificatie nummer. Ik meet af, oke dit is 2.5 cm en zet een knip. Maar ik moet nog net wat meer kracht zetten.

Ondertussen houd ik alles goed vast, het spuitje en het rietje houd ik wat omhoog, ik wil natuurlijk niet dat mijn eventuele toekomstige kind al voor het inbrengen op de grond eindigt. Oke ik knip nog een keer. Het afgeknipte uiteinde vliegt bij de muur omhoog, Ik verneem wat spetters..bleeeeehhh, mede hierom ben ik op en top lesbisch, maar goed je moet ver gaan om een kindje te willen. Langzaam laat ik het rietje leeglopen in het spuitje, en ik zie een soort luchtbelletje..ik wil het spuitje weer omhoog drukken om dat belletje eruit te krijgen, maar gelukkig besef ik me op tijd dat ik dan de heleboel wel eens tegen het plafond aan kon spuiten.

Oke check..ik haal weer even adem. Moet ik met het inbrengen dat rietje laten zitten of niet...ik sla nog even een bladzijde verder, alles is in het Engels en ik kijk nog maar eens goed wat de bedoeling is. Inmiddels is het 00:00 uur, het rietje en de adapter moeten verwijderd worden. Ik moet dus alleen het spuitje inbrengen. Easy going.

Ik loop nog even naar beneden, gooi het alcoholpadje en dat soort ongein in de prullenbak, want ik houd van netjes. Ondertussen kan het hele hagje mooi een beetje opwarmen. Want je moet zo'n 15 tot 20 minuutjes wachten met inbrengen. Eenmaal terug boven besluit ik het grote licht maar uit te doen, ik wil het toch een beetje gezellig maken, alsof dat er toe doet maar in godsnaam maak er even een momentje, A- romanticus die je daar bent.


Om precies 00:12 uur insemineer ik en blijf braaf, heel braaf 30 minuutjes liggen met dat kussen onder mijn kleine poeperd. Ik ben best moe, dus stil blijven liggen is ineens geen probleem. Na een half uurtje begin ik het koud te krijgen, ik had de kachel wel aangezet maar als ik moe ben krijg ik het koud, Ik kijk heel voorzichtig op mijn telefoon, nog twee minuten en dan zit mijn half uurtje erop. Ik sla de dekens over me heen, en probeer te gaan slapen, maar door de stress die ik gehad heb voel ik ineens dat ik moet plassen.

En ik hoor mijn zusje in mijn hoofd zeggen, wat je ook doet NIET gaan plassen. Braaf probeer ik het op te houden, slapen lukt dus niet echt, af en toe val ik even weg en dan ben ik er weer. Om half drie schrik ik ineens wakker. Hey het is al twee uur geleden, ik mag nu toch wel gaan plassen? Toch besluit ik niet te gaan, de drang om het glazuur van de pot te pissen ebt weg, en ik slaap tot de volgende ochtend 7:30 uur.

Ik word wakker met steken onderin. Alsof je bodem eruit valt. Dit gevoel ken ik belachelijk goed, het kon wel eens te maken hebben met de eisprong. Gelukkig denk ik. Ik had niet later moeten insemineren. Nu maar afwachten. Afwachten of die zwemmertjes, die vrolijke jongens, de weg een beetje kunnen vinden, en of ze vriendjes willen worden met die té gekke eicel van mij. Ik had er strikje om heen willen hangen, maar ik kon er net niet bij.


3 opmerkingen: